@ Serena 7.10.2025/01:14
Οκ. Σου έγραψα το προηγούμενο σχόλιο, επειδή σε μία παλιότερη κουβέντα που είχαμε, μου είχες δείξει με τα γραφόμενά σου πως είσαι εναντίον οποιωνδήποτε σχέσεων συμβιβασμού, ακόμα και για την περίπτωση που θέλει κάποια να κάνει παιδί...στο ότι δηλαδή, είναι λάθος ακόμα και στην περίπτωση αυτή το να συμβιβαστεί.
Βέβαια, εκεί δε μιλήσαμε για τη συγκεκριμένη περίπτωση (το ηλικιακό θέμα μιας γυναίκας προκειμένου να τεκνοποιήσει) και ίσως να το θεωρείς εξαίρεση με αυτά που γράφεις εδώ.
Δηλαδή, το στυλ μίας γυναίκας στα 40 που θέλει πολύ να κάνει παιδί, βρίσκει έναν άνδρα · "έλα μωρέ, σε χοντρές γραμμές καλός φαίνεται, ευγενικός, καλό σεξ, σχετική οικονομική άνεση", πάμε βουρ · σε ένα χρόνο μέσα τον παντρεύεται, πάνε και οι δύο για παιδί αμέσως μετά, επειδή ο κοινός σκοπός τους ενώνει · κάνουν παιδί ας πούμε ένα χρόνο αργότερα (στα 42 ήδη εκείνη) και μετά, συνήθεις καυγάδες κάθε μέρα λόγω της καθημερινής πίεσης, βρωμιές και διαφορές που αναδύονται στην επιφάνεια στη συνέχεια της σχέσης και τελικά, χωρίσουν ή δε χωρίσουν στο παιδί περνάνε όλα.
Αυτό τα επωμίζεται και είναι εκείνο που στο τέλος καταλήγει με ψυχολογικά.
Σε "χοντρές γραμμές καλός φαινόταν αρχικά, μετά άρχισε να αλλάζει και κυρίως με τον ερχομό του παιδιού" έρχονται μετά πολλές από αυτές εδώ και κλαίγονται στη συνέχεια.
Πόσες και πόσες φορές το έχω ακούσει και διαβάσει... και όχι μόνο από γυναίκες με μεγάλη διαφορά ηλικίας όπως στην περίπτωση της εξομολογούμενης, αλλά και από άλλες που μπορεί να είναι περίπου συνομήλικες με τον άντρα τους.
Δεκτή η άποψή σου, αλλά αυτές τις σχέσεις τις λέω εγώ σχέσεις συμβιβασμού και για αυτό έγραψα πριν ότι "ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες".
Και, κακά τα ψέματα, οι περισσότερες σχέσεις συμβιβασμού όπως ξέρω, έχουν σαν αιτία και λόγο ύπαρξης το θέμα ενός παιδιού.