Συμφωνώ εν μέρει ότι παίζει ρόλο το χρήμα. Κινητήριος δύναμη είναι (στις μέρες μας και στην εποχή μας, επειδή σε άλλες εποχές ήταν το χρυσάφι και οι πολύτιμοι λίθοι -Ευρώπη, για όσο υπάρχει μέχρι κάπου στις αρχές του 19ου αιώνα- , οι μετοχές της Wall Street -το "άτυπο" χρήμα που καθορίζει την αξία του πραγματικού χρήματος- , τα κρυπτονομίσματα -πλέον ένα μέροα της οικονομίας βασίζεται σε κάτι που δεν υπάρχει καν σε υλική μορφή και αποτελείται από 0 και 1- , οι τουλίπες -Ολλανδία του 17ου αιώνα- , το αλάτι και γενικά μπαχαρικά, οι αγελάδες -Ινδία- , το μετάξι και τα υφάσματα τα οποία αξιοποιούνταν για εμπορικό σκοπό -Αραβικές χώρες- , ελεφαντόδοτο, διαμάντια και λαθροθηρία -Αφρική- , ναρκοτικά -Λατινική Αμερική- και πόσα άλλα παραδείγματα) όμως σε μεγάλη κλίμακα επειδή σε μικρή δεν είναι ο καθοριστικός παράγοντας μεταξύ των ανθρώπινων σχέσεων (ερωτικών-φιλικών-κοινωνικών-επαγγελματικών). Παίζουν πολλά ρόλο (η αλληλοεκτίμηση και αλλοσεβασμός -που δεν βασίζονται απαραίτητα στα πόσα χρήματα έχει κάποιος αλλά στην συμπεριφορά και χαρακτήρα που έχει- , στην συμπάθεια, στις κοινές απόψεις-ιδεολογίες ή παρόμοια βιώματα (ώστε να υπάρχει ταύτιση) και στην επικοινωνία. Αλλιώς πολύ απλά, όποιος/α είναι φτωχός/ή, άνεργος/η και γενικά τα βγάζει τσίμα τσίμα, δεν θα έκανε γνωριμίες, δεν θα έκανε σχέσεις, δεν θα έκανε τίποτα απολύτως μέχρι να βγάλει λεφτά. Και δεν θα υπήρχε κανένας μοναχικός και εργένης πλούσιος, ούτε χωρίς φίλους ή χωρίς παρέα. Έλα μου όμως που αυτοί οι άνθρωποι (και των 2 ομάδων) υπάρχουν εκεί έξω (έγραψες και εσύ αυτό το "εκεί έξω" που μ' αρέσει να το χρησιμοποιώ σαν φράση επειδή δείχνει το μυστήριο για το τι υπάρχει εκεί έξω, έχει vibe από μικρό παιδί που αναρωτιέται αν υπάρχουν μάγισσες στα δάση μετά από ιστορία παραμυθιού που του διηγήθηκε η γιαγιά του) και είναι πολύ περισσότεροι από όσους νομίζουμε. Έχω γνωρίσει ακόμα και ζευγάρι αστέγων που κάθονταν μαζί στο παγκάκι και μοιράζονταν λίγο κουλούρι. Δεν είναι κινητήριοα δύναμη, είναι κάτι που επηρεάζει (που δηλαδή εμείς το αφήσαμε να μας επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό, από μόνο του τι είναι το χρήμα? χαρτί με αριθμούς πάνω είναι, εμείς το θεοποιήσαμε) αν υπάρχει σε μεγάλο βαθμό, αλλιώς δεν γίνεται και τόσο αντιληπτό, δηλαδή αν ένας βγάζει 1,000€ τον μήνα και μένει σε σπίτι με ενοίκιο 600€ και του μένουν καθαρά 400€ και ένας άλλος βγάζει 600€ αλλά μένει σε ένα διαμερισματάκι (ίσα ίσα για να καλύπτει τις ανάγκεα του, χωρίς κανένα έξτρα μπάνιο ή γενικά περιττό χώρο) και δίνει μόνο 200€ τον μήνα (μινιμαλιστικό διαμέρισμα το οποίο ίσως και να το μοιράζεται με συγκάτοικο, ξέρεις πόσες τέτοιες περιπρώσεις υπάρχουν; ) νομίζεις πως ο πρώτος είναι πιο ευτυχισμένος; Και οι 2 ευτυχισμένοι είναι αν μπορούν και θέλουν να είναι ευτυχισμένοι, επειδή αν σκεφτεί ο πρώτος πως ουσιαστικά του απομένουν όσα του δεύτερου και δώρο ανάδωρον που βγάζει περισσότερα, θα πέσει σε υπαρξιακή κρίση, θα νιώσει την απαισιοδοξία και τον αρνητισμό να τον κυριέυουν. Ενώ ο δεύτερος, δεν θα πέσει στην ίδια μελαγχολία επειδή αξιοποιεί το κάθε ευρώ για τα απαραιτήτως βασικά (ενώ ο άλλος επέλεξε εκούσια να πάει να μείνει σε καλή γειτονιά με αυτό το ενοίκιο, θα μπορούσε κάλλιστα να ζήσει όπως ο δεύτερος του παραδείγματος αλλά δεν το κάνει). Αν και οι 2 έβγαζαν ακριβώς 20€ παραπάνω, για τον πιο ευκατάστατο, τα 20€ δεν θα είχαν καμία απολύτως αξία, ενώ για τον φτωχό θα ήταν τα τσιγάρα και οι καφέδες όλου του μήνα, δηλαδή οι "έξτρα απολαύσεις-ψυχαγωγία" του θα ήταν εντός του 20ευρου ενώ ο άλλος ίσως να τα έδινε για να του πλύνουν το αμάξι ή κάτι τέτοιο, δεν θα τα χαιρόταν. Το κάτα πόσο είναι ευτυχία το χρήμα επομένως είναι πολύ υποκειμενικό, όσο και αν νομίζουν κάποιοι ότι είναι τα πάντα στην ζωή. Όσο για τα κεράσματα που αναφέρεις, καλό που δεν είσαι τρακαδόρος. Όσον αφορά το: "μεγάλο ποσοστό γυναικών το θεωρεί και αυτονόητο ότι θα πληρώνει πάντα ο άντρας - αλλιώς τί άντρας είναι...Ω, ναι! Εν έτει 2025 υπάρχει ακόμα αυτή η απαράδεκτη νοοτροπία από μια σημαντική μερίδα γυναικών και ας μην το παραδέχονται οι περισσότερες." , δεν νομίζω πως είναι και τόσες πολλές αυτές. Από την μία υπάρχουν οι χειραφετημένες και ανεξάρτητες γυναίκες, από την άλλη υπάρχει και ένα σαβουάρ βιβρ το οποίο υπάρχει εκατοντάδες χρόνια (ίσως και χιλιάδες, θα το ψάξω κάποια στιγμή) , ένας άτυπος "κανόνας" αν προτιμάς, στο πρώτο ραντεβού να κερνάει ο άντρας. Όπως υπήρχε και να βγάζουμε το καπέλο όταν χαιρετάμε κάποια, να φιλάμε το χέρι της, να ανοίγουμε τις πόρτες για να περάσουν πρώτες, να σηκωνόμαστε από το τραπέζι εις ένδειξη σεβασμού, να τις απευθύνουμε τον λόγο με "δεσποινίς" (ή δις) - "κυρία" και άλλα επιφωνήματα- ανάλογα με το αν ήταν παντρεμένη ή όχι, να τις δίνουμε το σακάκι-παλτό μας αν είμασταν κάπου έξω και έκανε κρύο, και πολλά άλλα. Κάποτε υπήρχε δηλαδή ολόκληρο βιβλίο με τους κανόνες "σωστής" και ευγενική συμπεριφοράς μεταξύ τα 2 φύλα. Τώρα ίσως μόνο αυτό με το πρώτο κέρασμα στο πρώτο ραντεβού να υπάρχει, δεν νομίζω να υπάρχουν πολλές gold diggers (δεν ξέρω πως αλλιώς να το γράψω αν και η λέξη παραπέμπει στο χρυσάφι ξεκάθαρα) εκεί έξω που να θέλουν ο άντρας να τους αγοράζει τα πάντα. Τι σχέση είναι αυτή εξάλλου; Ερωτική; Ρομαντική; Ή απλά επωφελιμιστική; Τέλος κλείνω με ένα σχόλιο και για το "αν δεν έχεις χρήματα για να μπορείς να ντύνεσαι αξιοπρεπώς, φαίνεσαι κακομοίρης/α και κανείς/α δεν ασχολείται μαζί σου ή όταν δεν μπορείς να βγεις έξω και να πας κάπου να περάσεις καλά." Δεν λέω να ντύνεσαι με κουρέλια, ακόμα και με τα φτηνά πουκάμισα και τζινς παντελόνια να ντύνεσαι είσαι αρκετά αξιοπρεπής, εκτός αν το βλέπεις και πάλι συγκριτικά με το τι φοράνε και πως ντύνονται οι άλλοι ή έχεις παρέα-φίλους που δουλεύουν σε οίκο μόδας και έχουν αυτοί τόσα υψηλά κριτήρια αισθητικής που δεν σου κάνουν παρέα για αυτό ακριβώς τον λόγο.Μια χαρά μπορείς να πας έξω. Τόσοι άνθρωποι που απολαμβάνουν το περπάτημα και τις βόλτες και τα street φεστιβάλ και όλα τις εκδηκώσεις του Δήμου και να χαζεύουν το ηλιοβασίλεμα και να βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους και να κάθονται στα παγκάκια με έναν καφέ στο χέρι, και να διαβάζουν βιβλία, νομίζεις πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι πλούσιοι ή έστω ευκατάστατοι; Ή πως απλά κάνουν ό,τι μπορούν με ό,τι υπάρχει στην διάθεσή τους; Λυπάμαι που το βλέπεις έτσι μονόπλευρα το όλο πράμα, επειδή ο λόγος που το βλέπεις έτσι σημαίνει πως όσο δεν έχεις πολλά λεφτά (επειδή λεφτά έχεις, αλλιώς δεν θα έγραφεα καν αυτή την εξονολόγηση, δεν θα είχες καν σπίτι να μείνεις και ίντερνετ να πληρώσεις) θα είσαι δυστυχισμένος και θα σε "τρώει" από μέσα το τι ζωή θα έκανες αν ήταν διαφορετικά τα πράματα. Δεν λέω να αποδεχτείς την κατάσταση όπως είναι, όμως υπάρχουν και πολύ χειρότερα. Εκατομμύρια ζωές που μπροστά σε ό,τι περνάνε (φτώχεια, υποσιτισμός, αστεγία, εθισμούς, σωματικά-κινητικά προβλήματα, ζωή σε χώρα υπό εμπόλεμη κατάσταση, και πόσα άλλα) η δικιά σου ζωή μοιάζει σαν παράδεισος. Εκτίμησε ό,τι έχεις και κάνε ό,τι μπορείς για να βρίσκεις την χαρά (και ίσως κάποτε και την ευτυχία) στα απλά πράματα. Η μισή Ελλάδα βρίσκεται εκεί που βρίσκεσαι εσύ και ναι, δεν υπερβάλω αν το σκεφτείς: όλα οι ανήλικες (με πολύ λίγες εξαιρέσεις) τι νομίζεις κάνουν; Πηγαίνουν σε ακριβά μπαράκια και κλαμπάκια; Όλοι οι άνεργοι τι κάνουν; Όλοι οι συνταξιούχοι τι κάνουν; Αν τους βάλεις όλους αυτούς μαζί, τουλάχιστον η μισή Ελλάδα κάνει ζωή παρόμοια με εσένα. Αυτοί που έχουν καριέρα και πριν βγουν στην σύνταξη (πες από 30-35 μέχρι 60-65 που θα βγουν στη σύνταξη) και αυτοί που είναι απόγονοι πλούσιων οικογενειών (της τάξης των χιλιάδων είναι, εννοώ κάθε εργοστασιάρχης που έχει παιδιά δεν σημαίνει απαραίτητα πως τα κανακεύει και έχουν σίγουρο το μέλλον τους, ξέρεις πόσα εργοστάσια υπολειτουργούν, ή πόσα κτήματα δεν αποδίδουν τις σοδειές; απλά επειδή κάποιος κάποτε έβγαζε λεφτά και έχτισε σιγά σιγά την περιουσία και την "αυτοκρατορία" του, αυτό δε σημαίνει πως θα κρατήσει για πάντα) και ελάχιστοι τυχεροί που κληρονόμησαν κάποια περιουσία χωρίς καν να εργαστούν. Αυτοί είναι οι λίγοι και τυχεροί που για τον χ, ψ λόγο κατάφεραν να έχουν ή βγάζουν πολλά χρήματα. Πάνω από τον μισό πληθυσμό την βγάζει με τα 880€ του κατώτατου μισθού. Πολλοί επιβιώνουν κουτσά στραβά με την βοήθεια των συντάξεων των γονιών τους, άλλοι δουλεύουν μόνο συγκεκριμένες εποχές του χρόνου (π.χ. σεζόν, μάζεμα ελιάς , συγκομιδή, κτλπ). Θέλω να πω, πάρα πολλοί βρίσκονται στην δικιά σου ή και σε χειρότερη θέση. Βρες μία κοπέλα να μην θέλει σώνει και καλά να την κερνάα συνέχεια, βρες μία παρέα που δεν μένει στο τι ρούχα φοράς και αν είναι μάρκες, γράψου σε κάποιο πολιτιστικό σύλλογο, θεατρική ομάδα, λέσχη αστρονομίας, βιβλίου ή σκακιού ή φιλοζωική ομάδα, κάπου τέλος πάντων. Και αν μπορείς (αν) , προσπάθησε να εμπλουτίσεια τις γνώσεια σου με πτυχία ή σεμινάρια ή οτιδήποτε που θα σε βοηθήσει να διεκδικήσεις μία εργασία με πιο ευνοικές συνθήκες. Όμως να θυμάσαι πως εσύ καθορίζεις το πως αξιοποιείς τα όσα έχεις στην ζωή σου, εσύ έχεις τον έλεγχο της ζωής σου, κανένας άλλος. Δεν σου αρέσει ο τάδε άνθρωπος; Μην του/της κάνεις παρέα, βρες άλλον/η. Μην κολλάς σε ανθρώπους οι οποίοι δεν σε κάνουν να νιώθεις όμορφα και ο εαυτός σου, η ζωή είναι μικρή για κάτι τέτοιο. Καλή τύχη!
Συμφωνώ εν μέρει ότι παίζει ρόλο το χρήμα. Κινητήριος δύναμη είναι (στις μέρες μας και στην εποχή μας, επειδή σε άλλες εποχές ήταν το χρυσάφι και οι πολύτιμοι λίθοι -Ευρώπη, για όσο υπάρχει μέχρι κάπου στις αρχές του 19ου αιώνα- , οι μετοχές της Wall Street -το "άτυπο" χρήμα που καθορίζει την αξία του πραγματικού χρήματος- , τα κρυπτονομίσματα -πλέον ένα μέροα της οικονομίας βασίζεται σε κάτι που δεν υπάρχει καν σε υλική μορφή και αποτελείται από 0 και 1- , οι τουλίπες -Ολλανδία του 17ου αιώνα- , το αλάτι και γενικά μπαχαρικά, οι αγελάδες -Ινδία- , το μετάξι και τα υφάσματα τα οποία αξιοποιούνταν για εμπορικό σκοπό -Αραβικές χώρες- , ελεφαντόδοτο, διαμάντια και λαθροθηρία -Αφρική- , ναρκοτικά -Λατινική Αμερική- και πόσα άλλα παραδείγματα) όμως σε μεγάλη κλίμακα επειδή σε μικρή δεν είναι ο καθοριστικός παράγοντας μεταξύ των ανθρώπινων σχέσεων (ερωτικών-φιλικών-κοινωνικών-επαγγελματικών). Παίζουν πολλά ρόλο (η αλληλοεκτίμηση και αλλοσεβασμός -που δεν βασίζονται απαραίτητα στα πόσα χρήματα έχει κάποιος αλλά στην συμπεριφορά και χαρακτήρα που έχει- , στην συμπάθεια, στις κοινές απόψεις-ιδεολογίες ή παρόμοια βιώματα (ώστε να υπάρχει ταύτιση) και στην επικοινωνία. Αλλιώς πολύ απλά, όποιος/α είναι φτωχός/ή, άνεργος/η και γενικά τα βγάζει τσίμα τσίμα, δεν θα έκανε γνωριμίες, δεν θα έκανε σχέσεις, δεν θα έκανε τίποτα απολύτως μέχρι να βγάλει λεφτά. Και δεν θα υπήρχε κανένας μοναχικός και εργένης πλούσιος, ούτε χωρίς φίλους ή χωρίς παρέα. Έλα μου όμως που αυτοί οι άνθρωποι (και των 2 ομάδων) υπάρχουν εκεί έξω (έγραψες και εσύ αυτό το "εκεί έξω" που μ' αρέσει να το χρησιμοποιώ σαν φράση επειδή δείχνει το μυστήριο για το τι υπάρχει εκεί έξω, έχει vibe από μικρό παιδί που αναρωτιέται αν υπάρχουν μάγισσες στα δάση μετά από ιστορία παραμυθιού που του διηγήθηκε η γιαγιά του) και είναι πολύ περισσότεροι από όσους νομίζουμε. Έχω γνωρίσει ακόμα και ζευγάρι αστέγων που κάθονταν μαζί στο παγκάκι και μοιράζονταν λίγο κουλούρι. Δεν είναι κινητήριοα δύναμη, είναι κάτι που επηρεάζει (που δηλαδή εμείς το αφήσαμε να μας επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό, από μόνο του τι είναι το χρήμα? χαρτί με αριθμούς πάνω είναι, εμείς το θεοποιήσαμε) αν υπάρχει σε μεγάλο βαθμό, αλλιώς δεν γίνεται και τόσο αντιληπτό, δηλαδή αν ένας βγάζει 1,000€ τον μήνα και μένει σε σπίτι με ενοίκιο 600€ και του μένουν καθαρά 400€ και ένας άλλος βγάζει 600€ αλλά μένει σε ένα διαμερισματάκι (ίσα ίσα για να καλύπτει τις ανάγκεα του, χωρίς κανένα έξτρα μπάνιο ή γενικά περιττό χώρο) και δίνει μόνο 200€ τον μήνα (μινιμαλιστικό διαμέρισμα το οποίο ίσως και να το μοιράζεται με συγκάτοικο, ξέρεις πόσες τέτοιες περιπρώσεις υπάρχουν; ) νομίζεις πως ο πρώτος είναι πιο ευτυχισμένος; Και οι 2 ευτυχισμένοι είναι αν μπορούν και θέλουν να είναι ευτυχισμένοι, επειδή αν σκεφτεί ο πρώτος πως ουσιαστικά του απομένουν όσα του δεύτερου και δώρο ανάδωρον που βγάζει περισσότερα, θα πέσει σε υπαρξιακή κρίση, θα νιώσει την απαισιοδοξία και τον αρνητισμό να τον κυριέυουν. Ενώ ο δεύτερος, δεν θα πέσει στην ίδια μελαγχολία επειδή αξιοποιεί το κάθε ευρώ για τα απαραιτήτως βασικά (ενώ ο άλλος επέλεξε εκούσια να πάει να μείνει σε καλή γειτονιά με αυτό το ενοίκιο, θα μπορούσε κάλλιστα να ζήσει όπως ο δεύτερος του παραδείγματος αλλά δεν το κάνει). Αν και οι 2 έβγαζαν ακριβώς 20€ παραπάνω, για τον πιο ευκατάστατο, τα 20€ δεν θα είχαν καμία απολύτως αξία, ενώ για τον φτωχό θα ήταν τα τσιγάρα και οι καφέδες όλου του μήνα, δηλαδή οι "έξτρα απολαύσεις-ψυχαγωγία" του θα ήταν εντός του 20ευρου ενώ ο άλλος ίσως να τα έδινε για να του πλύνουν το αμάξι ή κάτι τέτοιο, δεν θα τα χαιρόταν. Το κάτα πόσο είναι ευτυχία το χρήμα επομένως είναι πολύ υποκειμενικό, όσο και αν νομίζουν κάποιοι ότι είναι τα πάντα στην ζωή. Όσο για τα κεράσματα που αναφέρεις, καλό που δεν είσαι τρακαδόρος. Όσον αφορά το: "μεγάλο ποσοστό γυναικών το θεωρεί και αυτονόητο ότι θα πληρώνει πάντα ο άντρας - αλλιώς τί άντρας είναι...Ω, ναι! Εν έτει 2025 υπάρχει ακόμα αυτή η απαράδεκτη νοοτροπία από μια σημαντική μερίδα γυναικών και ας μην το παραδέχονται οι περισσότερες." , δεν νομίζω πως είναι και τόσες πολλές αυτές. Από την μία υπάρχουν οι χειραφετημένες και ανεξάρτητες γυναίκες, από την άλλη υπάρχει και ένα σαβουάρ βιβρ το οποίο υπάρχει εκατοντάδες χρόνια (ίσως και χιλιάδες, θα το ψάξω κάποια στιγμή) , ένας άτυπος "κανόνας" αν προτιμάς, στο πρώτο ραντεβού να κερνάει ο άντρας. Όπως υπήρχε και να βγάζουμε το καπέλο όταν χαιρετάμε κάποια, να φιλάμε το χέρι της, να ανοίγουμε τις πόρτες για να περάσουν πρώτες, να σηκωνόμαστε από το τραπέζι εις ένδειξη σεβασμού, να τις απευθύνουμε τον λόγο με "δεσποινίς" (ή δις) - "κυρία" και άλλα επιφωνήματα- ανάλογα με το αν ήταν παντρεμένη ή όχι, να τις δίνουμε το σακάκι-παλτό μας αν είμασταν κάπου έξω και έκανε κρύο, και πολλά άλλα. Κάποτε υπήρχε δηλαδή ολόκληρο βιβλίο με τους κανόνες "σωστής" και ευγενική συμπεριφοράς μεταξύ τα 2 φύλα. Τώρα ίσως μόνο αυτό με το πρώτο κέρασμα στο πρώτο ραντεβού να υπάρχει, δεν νομίζω να υπάρχουν πολλές gold diggers (δεν ξέρω πως αλλιώς να το γράψω αν και η λέξη παραπέμπει στο χρυσάφι ξεκάθαρα) εκεί έξω που να θέλουν ο άντρας να τους αγοράζει τα πάντα. Τι σχέση είναι αυτή εξάλλου; Ερωτική; Ρομαντική; Ή απλά επωφελιμιστική; Τέλος κλείνω με ένα σχόλιο και για το "αν δεν έχεις χρήματα για να μπορείς να ντύνεσαι αξιοπρεπώς, φαίνεσαι κακομοίρης/α και κανείς/α δεν ασχολείται μαζί σου ή όταν δεν μπορείς να βγεις έξω και να πας κάπου να περάσεις καλά." Δεν λέω να ντύνεσαι με κουρέλια, ακόμα και με τα φτηνά πουκάμισα και τζινς παντελόνια να ντύνεσαι είσαι αρκετά αξιοπρεπής, εκτός αν το βλέπεις και πάλι συγκριτικά με το τι φοράνε και πως ντύνονται οι άλλοι ή έχεις παρέα-φίλους που δουλεύουν σε οίκο μόδας και έχουν αυτοί τόσα υψηλά κριτήρια αισθητικής που δεν σου κάνουν παρέα για αυτό ακριβώς τον λόγο.Μια χαρά μπορείς να πας έξω. Τόσοι άνθρωποι που απολαμβάνουν το περπάτημα και τις βόλτες και τα street φεστιβάλ και όλα τις εκδηκώσεις του Δήμου και να χαζεύουν το ηλιοβασίλεμα και να βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους και να κάθονται στα παγκάκια με έναν καφέ στο χέρι, και να διαβάζουν βιβλία, νομίζεις πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι πλούσιοι ή έστω ευκατάστατοι; Ή πως απλά κάνουν ό,τι μπορούν με ό,τι υπάρχει στην διάθεσή τους; Λυπάμαι που το βλέπεις έτσι μονόπλευρα το όλο πράμα, επειδή ο λόγος που το βλέπεις έτσι σημαίνει πως όσο δεν έχεις πολλά λεφτά (επειδή λεφτά έχεις, αλλιώς δεν θα έγραφεα καν αυτή την εξονολόγηση, δεν θα είχες καν σπίτι να μείνεις και ίντερνετ να πληρώσεις) θα είσαι δυστυχισμένος και θα σε "τρώει" από μέσα το τι ζωή θα έκανες αν ήταν διαφορετικά τα πράματα. Δεν λέω να αποδεχτείς την κατάσταση όπως είναι, όμως υπάρχουν και πολύ χειρότερα. Εκατομμύρια ζωές που μπροστά σε ό,τι περνάνε (φτώχεια, υποσιτισμός, αστεγία, εθισμούς, σωματικά-κινητικά προβλήματα, ζωή σε χώρα υπό εμπόλεμη κατάσταση, και πόσα άλλα) η δικιά σου ζωή μοιάζει σαν παράδεισος. Εκτίμησε ό,τι έχεις και κάνε ό,τι μπορείς για να βρίσκεις την χαρά (και ίσως κάποτε και την ευτυχία) στα απλά πράματα. Η μισή Ελλάδα βρίσκεται εκεί που βρίσκεσαι εσύ και ναι, δεν υπερβάλω αν το σκεφτείς: όλα οι ανήλικες (με πολύ λίγες εξαιρέσεις) τι νομίζεις κάνουν; Πηγαίνουν σε ακριβά μπαράκια και κλαμπάκια; Όλοι οι άνεργοι τι κάνουν; Όλοι οι συνταξιούχοι τι κάνουν; Αν τους βάλεις όλους αυτούς μαζί, τουλάχιστον η μισή Ελλάδα κάνει ζωή παρόμοια με εσένα. Αυτοί που έχουν καριέρα και πριν βγουν στην σύνταξη (πες από 30-35 μέχρι 60-65 που θα βγουν στη σύνταξη) και αυτοί που είναι απόγονοι πλούσιων οικογενειών (της τάξης των χιλιάδων είναι, εννοώ κάθε εργοστασιάρχης που έχει παιδιά δεν σημαίνει απαραίτητα πως τα κανακεύει και έχουν σίγουρο το μέλλον τους, ξέρεις πόσα εργοστάσια υπολειτουργούν, ή πόσα κτήματα δεν αποδίδουν τις σοδειές; απλά επειδή κάποιος κάποτε έβγαζε λεφτά και έχτισε σιγά σιγά την περιουσία και την "αυτοκρατορία" του, αυτό δε σημαίνει πως θα κρατήσει για πάντα) και ελάχιστοι τυχεροί που κληρονόμησαν κάποια περιουσία χωρίς καν να εργαστούν. Αυτοί είναι οι λίγοι και τυχεροί που για τον χ, ψ λόγο κατάφεραν να έχουν ή βγάζουν πολλά χρήματα. Πάνω από τον μισό πληθυσμό την βγάζει με τα 880€ του κατώτατου μισθού. Πολλοί επιβιώνουν κουτσά στραβά με την βοήθεια των συντάξεων των γονιών τους, άλλοι δουλεύουν μόνο συγκεκριμένες εποχές του χρόνου (π.χ. σεζόν, μάζεμα ελιάς , συγκομιδή, κτλπ). Θέλω να πω, πάρα πολλοί βρίσκονται στην δικιά σου ή και σε χειρότερη θέση. Βρες μία κοπέλα να μην θέλει σώνει και καλά να την κερνάα συνέχεια, βρες μία παρέα που δεν μένει στο τι ρούχα φοράς και αν είναι μάρκες, γράψου σε κάποιο πολιτιστικό σύλλογο, θεατρική ομάδα, λέσχη αστρονομίας, βιβλίου ή σκακιού ή φιλοζωική ομάδα, κάπου τέλος πάντων. Και αν μπορείς (αν) , προσπάθησε να εμπλουτίσεια τις γνώσεια σου με πτυχία ή σεμινάρια ή οτιδήποτε που θα σε βοηθήσει να διεκδικήσεις μία εργασία με πιο ευνοικές συνθήκες. Όμως να θυμάσαι πως εσύ καθορίζεις το πως αξιοποιείς τα όσα έχεις στην ζωή σου, εσύ έχεις τον έλεγχο της ζωής σου, κανένας άλλος. Δεν σου αρέσει ο τάδε άνθρωπος; Μην του/της κάνεις παρέα, βρες άλλον/η. Μην κολλάς σε ανθρώπους οι οποίοι δεν σε κάνουν να νιώθεις όμορφα και ο εαυτός σου, η ζωή είναι μικρή για κάτι τέτοιο. Καλή τύχη!