Δεν θέλω να κάνω spoiler επειδή δεν ξέρω αν σου άρεσε σαν ταινία για να γράψω κάτι που θα σε ξενερώσει, οπότε να ξέρεις ότι είναι fun fact που αφορά την συγκεκριμένη ταινία, αν την έχεις πολύ αγαπημένη, μην συνεχίσεις την ανάγνωση. Κάπου διάβασα σε ένα σχόλιο στη ταινία που είναι ανεβασμένη στο YT, ότι όλα αυτά που βλέπουμε στο τέλος (την υπέροχη εκείνη σκηνή με το άδειο τραμ και τα περιστέρια με την οποία κλείνει η ταινία) είναι όνειρο. Υποτίθεται πως το φαντάστηκε ο χαρακτήρας που υποδύεται ο ίδιος ο Χαραλαμπίδης, και η ταινία στη πραγματικότητα τελειώνει εκεί που αποχαιρετιούνται (που της λέει θα της φέρει μία πέτρα από το φεγγάρι) επειδή δεν του άρεσε αυτή όμως δε ήθελε να χαλάσει εκείνη την μία και μοναδική τους νύχτα (κυριολεκτικά "μία και μοναδική"). Εντωμεταξύ η ταινία είναι σαφώς επηρεασμένη από την Αμερικάνικη ταινία "Before Sunrise' (1995) και στην ταινία αυτή γίνεται κάτι αντίστοιχο. Όσο για όλα αυτά που γράφεις, νομίζω ήταν το καλύτερο που θα μπορούσες να κάνεις..Όταν οι άνθρωποι μας πληγώνουν και απογοητεύουν, η φύση και τα ζώα μας θυμίζουν πόσο ανώφελο είναι να στεναχωριόμαστε για κάτι τέτοιο που έτσι και αλλιώς ο χρόνος κάποτε θα το γιατρέψει. Περασμένα, ξεχασμένα.
Δεν θέλω να κάνω spoiler επειδή δεν ξέρω αν σου άρεσε σαν ταινία για να γράψω κάτι που θα σε ξενερώσει, οπότε να ξέρεις ότι είναι fun fact που αφορά την συγκεκριμένη ταινία, αν την έχεις πολύ αγαπημένη, μην συνεχίσεις την ανάγνωση. Κάπου διάβασα σε ένα σχόλιο στη ταινία που είναι ανεβασμένη στο YT, ότι όλα αυτά που βλέπουμε στο τέλος (την υπέροχη εκείνη σκηνή με το άδειο τραμ και τα περιστέρια με την οποία κλείνει η ταινία) είναι όνειρο. Υποτίθεται πως το φαντάστηκε ο χαρακτήρας που υποδύεται ο ίδιος ο Χαραλαμπίδης, και η ταινία στη πραγματικότητα τελειώνει εκεί που αποχαιρετιούνται (που της λέει θα της φέρει μία πέτρα από το φεγγάρι) επειδή δεν του άρεσε αυτή όμως δε ήθελε να χαλάσει εκείνη την μία και μοναδική τους νύχτα (κυριολεκτικά "μία και μοναδική"). Εντωμεταξύ η ταινία είναι σαφώς επηρεασμένη από την Αμερικάνικη ταινία "Before Sunrise' (1995) και στην ταινία αυτή γίνεται κάτι αντίστοιχο. Όσο για όλα αυτά που γράφεις, νομίζω ήταν το καλύτερο που θα μπορούσες να κάνεις..Όταν οι άνθρωποι μας πληγώνουν και απογοητεύουν, η φύση και τα ζώα μας θυμίζουν πόσο ανώφελο είναι να στεναχωριόμαστε για κάτι τέτοιο που έτσι και αλλιώς ο χρόνος κάποτε θα το γιατρέψει. Περασμένα, ξεχασμένα.