" Και περιμένω, και περιμένω, και περιμένω μέρα τη μέρα πως θα φανείς " λέει το παλιό άσμα του Κώστα Καράλη.
Τότε που βγήκε, βρίσκονταν σε ακόμα καλύτερη μοίρα οι άνθρωποι από τώρα, που απλά περιμένουν έστω για να τους απαντήσει κάποια άγνωστη και τυχαία στα μηνύματά τους.
Χώρια που στο "με θέλει, δε με θέλει" μάδαγαν και καμιά μαργαρίτα και έρχονταν και σε επαφή με τη φύση...
"Και νιώθω μετά εγώ σαν αυτά τα κουταβάκια, γατάκια, χαμστεράκια, τέλος πάντων, κατοικίδια, στα pet shops, που τα χαιδεύει κάποιος και αυτά κουνάνε τις ουρίτσες τους νομίζοντας πως βρήκαν επιτέλους σπίτι και θα τα υιοθετήσουν, ενώ μετά ο άνθρωπος απλά γυρνάει και φεύγει από το κατάστημα και αυτά μένουν στα κλουβιά τους".
Έτσι θα έπρεπε να νοιώθεις, κατευθείαν με το που γράφτηκες σε οποιοδήποτε ηλεκτρονικό κλουβί τύπου dating app από την πολύ αρχή, και όχι επιπλέον να φτάσεις τόσο μακριά μέχρι το σημείο που γράφεις.
Εάν κάποτε το καταλάβεις αυτό καθώς και κατά πόσο χάνεις το χρόνο σου, θα είναι μία κάποια πρόοδος.

Σχολιάζει ο/η
Scroll to top icon