Χρόνια σου πολλά με υγεία, να έχεις ό, τι επιθυμείς. Τυχερός που παρόλο το bullying που δεχόσουν κατόρθωσες να φτιάξεις τη δική σου παρέα και μπράβο σου. Να σου πω την αλήθεια, δε νοσταλγώ καθόλου τα χρόνια του σχολείου. Νοσταλγώ όμως τους έστω λίγους φίλους που έκανα (αλλά στη συνέχεια χάθηκαν) μέσω αυτού. Μαζευόμασταν εμείς οι πιο "ήσυχοι" σε σπίτι ενός, καπνίζαμε συνέχεια, ακούγαμε μουσική, καμαρώναμε αφίσες ή μερικές φορές παίζαμε χαρτιά και μετά βολτάραμε... Κάναμε κάποτε και μία "συμμορία" της πλάκας, που στόχο είχε όχι να να πουλάει νταηλίκι σε συνομηλίκους μας ή να τρομοκρατεί μικρότερους (όπως διάφορες άλλες στην περιοχή που ζούσα), αλλά να κάνει φάρσες και ψιλοσαμποτάζ στους καθωσπρέπει μεγάλους... Καθένας με τη σειρά και κατόπιν συζήτησης αναλάμβανε από μία "αποστολή" την οποία και θα έπρεπε να εκτελέσει, αν δεν ήθελε να διαγραφεί από την ομάδα... Μία φορά πχ. πήγαμε σε οίκο ανοχής μεσημέρι με ζέστη που δεν είχε εκείνη την ώρα κόσμο και ρίξαμε στα γρήγορα αμπούλες βρώμας... Τί να νοσταλγήσω ; Τους βαρετούς δάσκαλους που δίδασκαν οι περισσότεροι με ένα στυλ λες και χασμουριούνται ; Και που βιάζονταν να χτυπήσει κουδούνι για να βρεθούν αναμεταξύ τους ; Να νοσταλγήσω τους ανώριμους συμμαθητές που όποτε δεν έκαναν bullying και επίδειξη μαγκιάς και ψευτοανταγωνισμών , έκαναν επίδειξη χαζομάρας κάνοντας ηλίθιες πλάκες και επαναλαμβάνοντας τα ίδια κοινότυπα αστεία ; Μήπως να νοσταλγήσω την παλιά και βρώμικη φαρμακαποθήκη που είχαν μετατρέψει σε σχολείο με ένα προαύλιο-φυλακή και με ξεπατωμένα θρανία στα οποία λόγω έλλειψης αιθουσών μας στρίμωχναν ορισμένες φορές τρεις/τρεις για να παρακολουθήσουμε μάθημα ; Ή μήπως τους "εξωσχολικούς" που μας περίμεναν έξω από την πόρτα για να μοιράσουν ναρκωτικά ; Ούτε τις κοπάνες για να αποφύγω το σχολείο δε νοσταλγώ. Όλο μες στην πόλη και τη μπίχλα τριγυρνάγαμε και στα σφαιριστήρια καταλήγαμε μέχρι να περάσει η ώρα να επιστρέψουμε σπίτια μας ωσάν "αθώες περιστερές". Για μένα, ολόκληρη η περίοδος του σχολείου ήταν όπως ακριβώς την περιγράφουν οι στίχοι αυτού του τραγουδιού εδώ : https://youtu.be/JgJRM_8GWHg?si=fp9vqmSMhvv_BMov "...and you're full of doubt..." Ευτυχώς που τελείωσε.
Χρόνια σου πολλά με υγεία, να έχεις ό, τι επιθυμείς.
Τυχερός που παρόλο το bullying που δεχόσουν κατόρθωσες να φτιάξεις τη δική σου παρέα και μπράβο σου.
Να σου πω την αλήθεια, δε νοσταλγώ καθόλου τα χρόνια του σχολείου. Νοσταλγώ όμως τους έστω λίγους φίλους που έκανα (αλλά στη συνέχεια χάθηκαν) μέσω αυτού.
Μαζευόμασταν εμείς οι πιο "ήσυχοι" σε σπίτι ενός, καπνίζαμε συνέχεια, ακούγαμε μουσική, καμαρώναμε αφίσες ή μερικές φορές παίζαμε χαρτιά και μετά βολτάραμε...
Κάναμε κάποτε και μία "συμμορία" της πλάκας, που στόχο είχε όχι να να πουλάει νταηλίκι σε συνομηλίκους μας ή να τρομοκρατεί μικρότερους (όπως διάφορες άλλες στην περιοχή που ζούσα), αλλά να κάνει φάρσες και ψιλοσαμποτάζ στους καθωσπρέπει μεγάλους...
Καθένας με τη σειρά και κατόπιν συζήτησης αναλάμβανε από μία "αποστολή" την οποία και θα έπρεπε να εκτελέσει, αν δεν ήθελε να διαγραφεί από την ομάδα...
Μία φορά πχ. πήγαμε σε οίκο ανοχής μεσημέρι με ζέστη που δεν είχε εκείνη την ώρα κόσμο και ρίξαμε στα γρήγορα αμπούλες βρώμας...
Τί να νοσταλγήσω ; Τους βαρετούς δάσκαλους που δίδασκαν οι περισσότεροι με ένα στυλ λες και χασμουριούνται ; Και που βιάζονταν να χτυπήσει κουδούνι για να βρεθούν αναμεταξύ τους ;
Να νοσταλγήσω τους ανώριμους συμμαθητές που όποτε δεν έκαναν bullying και επίδειξη μαγκιάς και ψευτοανταγωνισμών , έκαναν επίδειξη χαζομάρας κάνοντας ηλίθιες πλάκες και επαναλαμβάνοντας τα ίδια κοινότυπα αστεία ;
Μήπως να νοσταλγήσω την παλιά και βρώμικη φαρμακαποθήκη που είχαν μετατρέψει σε σχολείο με ένα προαύλιο-φυλακή και με ξεπατωμένα θρανία στα οποία λόγω έλλειψης αιθουσών μας στρίμωχναν ορισμένες φορές τρεις/τρεις για να παρακολουθήσουμε μάθημα ;
Ή μήπως τους "εξωσχολικούς" που μας περίμεναν έξω από την πόρτα για να μοιράσουν ναρκωτικά ;
Ούτε τις κοπάνες για να αποφύγω το σχολείο δε νοσταλγώ. Όλο μες στην πόλη και τη μπίχλα τριγυρνάγαμε και στα σφαιριστήρια καταλήγαμε μέχρι να περάσει η ώρα να επιστρέψουμε σπίτια μας ωσάν "αθώες περιστερές".
Για μένα, ολόκληρη η περίοδος του σχολείου ήταν όπως ακριβώς την περιγράφουν οι στίχοι αυτού του τραγουδιού εδώ :
https://youtu.be/JgJRM_8GWHg?si=fp9vqmSMhvv_BMov
"...and you're full of doubt..."
Ευτυχώς που τελείωσε.