Κατ' αρχήν, να σου δώσω συγχαρητήρια που αποφασίζεις σε μία τόσο δύσκολη στιγμή της να στέκεσαι σταθερά στο πλευρό της. Πίστεψέ με, αυτό θα βγει μακροπρόθεσμα υπέρ σου, αρκεί να προσέξεις. Και παρακάτω, θα σου αναλύσω το γιατί. Είχα την τύχη/ατυχία να βιώσω μία ακριβώς ίδια κατάσταση με τη δική σου, όσο ήμουν ακόμα πολύ νέος. Ήταν η πρώτη μου σχέση και η πιο μακροχρόνια. Ήμασταν στα 20 μας · εκείνη, ήταν λίγα χρόνια μικρότερη. Και εκείνη μοναχοπαίδι. Ο πατέρας της πέθανε ξαφνικά, λίγους μήνες αφότου τα είχαμε φτιάξει και ίσα ίσα που πρόλαβε να με γνωρίσει αφού τους το ανακοινώσαμε... Εδώ να σου πω, ότι για μία γυναίκα μετράει ιδιαίτερα η προστατευτική "πατρική φιγούρα" και ειδικά όταν είναι μοναχοπαίδι, δύο φορές περισσότερο...να το έχεις υπόψη σου αυτό, πριν προχωρήσω. Της ήρθε πολύ ξαφνικό, πέραν του ότι εκείνη -σε αντίθεση με τη δική σου- είχε πολύ περιορισμένο κύκλο και φίλες ελάχιστες. Όταν συνέβη λοιπόν, ήταν απαρηγόρητη. Γυρνάει και μου λέει κάποια στιγμή με κλάματα : " Ο πατέρας μου που τον θαύμαζα όσο τίποτα άλλο, πέθανε... από εδώ και στο εξής ΕΣΥ θα είσαι ο πατέρας μου"... Φαίνεται θαυμάσιο, έτσι δεν είναι ; Ποιος νέος άνδρας δε θα ήθελε να ακούσει κάτι τέτοιο από την αγαπημένη του... Ας είχα τότε την πείρα να καταλάβω πόσο καταστροφικό και ολέθριο θα ήταν αυτό για τη σχέση μας ! Μόνο αυτό σου λέω...με τον τρόπο που με θεοποίησε, προσκολλήθηκε σαν το στρείδι επάνω μου εκείνη και με τον τρόπο που ανέλαβα με ιδιαίτερο ζήλο και τιμή, τα "πρόσθετα καθήκοντά μου" εγώ... Μία σχέση, που αφού πέρασε "δια πυρός και σιδήρου" για πάνω από 10 χρόνια, άλλαξε την ψυχοσύνθεση και των δύο, για πάντα. Αφήνοντας οριστικά ένα σκιερό αποτύπωμα επάνω της. Και βαθιά τραύματα, που δεν επουλώθηκαν ποτέ. Κανένας δε με είχε κάνει να νιώσω κάπου χρήσιμος μέχρι τότε. Έπεσα στην παγίδα. Είχα νιώσει για λίγο μία ευφορία σαν του Ίκαρου, που ανυψώθηκε πάνω από τους κοινούς θνητούς για να αγγίξει τον ήλιο, ξεχνώντας ότι τα φτερά μου ήταν κολλημένα με κερί. Μέχρι που έλιωσε, ξεκόλλησαν και έπεσα με φόρα στη θάλασσα. Μπορεί τελικά να μην πνίγηκα, αλλά κατέληξα ξεχασμένος, να ζω σε ένα ερημονήσι... που όλος ο υπόλοιπος κόσμος αγνοεί ακόμα και την ύπαρξή του στο χάρτη. Κλείνοντας όλα αυτά, θα σου πω να προσέχεις την προσέγγισή σου. Σταθερά κοντά της ναι, αλλά διακριτικά (εννοείται, όχι 20 φορές τηλέφωνο τη μέρα). Και σε καμμία περίπτωση μην της επιτρέψεις να προσκολληθεί επάνω σου, ψάχνοντας για ένα ακόμα πατρικό πρότυπο. Που φυσικά, είναι αδύνατο να της το προσφέρει ένας συνομήλικός της... Μην ξεχάσεις αυτά τα λόγια μου, και μην κάνεις το μοιραίο λάθος που έκανα εγώ. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο στον κόσμο, καμιά βαρύτερη κατάρα και απειλή για τη Γη, από ένα "νεαρό, αντρικό Θεό" !
Κατ' αρχήν, να σου δώσω συγχαρητήρια που αποφασίζεις σε μία τόσο δύσκολη στιγμή της να στέκεσαι σταθερά στο πλευρό της.
Πίστεψέ με, αυτό θα βγει μακροπρόθεσμα υπέρ σου, αρκεί να προσέξεις. Και παρακάτω, θα σου αναλύσω το γιατί.
Είχα την τύχη/ατυχία να βιώσω μία ακριβώς ίδια κατάσταση με τη δική σου, όσο ήμουν ακόμα πολύ νέος.
Ήταν η πρώτη μου σχέση και η πιο μακροχρόνια. Ήμασταν στα 20 μας · εκείνη, ήταν λίγα χρόνια μικρότερη. Και εκείνη μοναχοπαίδι. Ο πατέρας της πέθανε ξαφνικά, λίγους μήνες αφότου τα είχαμε φτιάξει και ίσα ίσα που πρόλαβε να με γνωρίσει αφού τους το ανακοινώσαμε...
Εδώ να σου πω, ότι για μία γυναίκα μετράει ιδιαίτερα η προστατευτική "πατρική φιγούρα" και ειδικά όταν είναι μοναχοπαίδι, δύο φορές περισσότερο...να το έχεις υπόψη σου αυτό, πριν προχωρήσω.
Της ήρθε πολύ ξαφνικό, πέραν του ότι εκείνη -σε αντίθεση με τη δική σου- είχε πολύ περιορισμένο κύκλο και φίλες ελάχιστες.
Όταν συνέβη λοιπόν, ήταν απαρηγόρητη. Γυρνάει και μου λέει κάποια στιγμή με κλάματα :
" Ο πατέρας μου που τον θαύμαζα όσο τίποτα άλλο, πέθανε... από εδώ και στο εξής ΕΣΥ θα είσαι ο πατέρας μου"...
Φαίνεται θαυμάσιο, έτσι δεν είναι ; Ποιος νέος άνδρας δε θα ήθελε να ακούσει κάτι τέτοιο από την αγαπημένη του...
Ας είχα τότε την πείρα να καταλάβω πόσο καταστροφικό και ολέθριο θα ήταν αυτό για τη σχέση μας ! Μόνο αυτό σου λέω...με τον τρόπο που με θεοποίησε, προσκολλήθηκε σαν το στρείδι επάνω μου εκείνη και με τον τρόπο που ανέλαβα με ιδιαίτερο ζήλο και τιμή, τα "πρόσθετα καθήκοντά μου" εγώ...
Μία σχέση, που αφού πέρασε "δια πυρός και σιδήρου" για πάνω από 10 χρόνια, άλλαξε την ψυχοσύνθεση και των δύο, για πάντα. Αφήνοντας οριστικά ένα σκιερό αποτύπωμα επάνω της. Και βαθιά τραύματα, που δεν επουλώθηκαν ποτέ.
Κανένας δε με είχε κάνει να νιώσω κάπου χρήσιμος μέχρι τότε. Έπεσα στην παγίδα.
Είχα νιώσει για λίγο μία ευφορία σαν του Ίκαρου, που ανυψώθηκε πάνω από τους κοινούς θνητούς για να αγγίξει τον ήλιο, ξεχνώντας ότι τα φτερά μου ήταν κολλημένα με κερί. Μέχρι που έλιωσε, ξεκόλλησαν και έπεσα με φόρα στη θάλασσα.
Μπορεί τελικά να μην πνίγηκα, αλλά κατέληξα ξεχασμένος, να ζω σε ένα ερημονήσι... που όλος ο υπόλοιπος κόσμος αγνοεί ακόμα και την ύπαρξή του στο χάρτη.
Κλείνοντας όλα αυτά, θα σου πω να προσέχεις την προσέγγισή σου. Σταθερά κοντά της ναι, αλλά διακριτικά (εννοείται, όχι 20 φορές τηλέφωνο τη μέρα).
Και σε καμμία περίπτωση μην της επιτρέψεις να προσκολληθεί επάνω σου, ψάχνοντας για ένα ακόμα πατρικό πρότυπο. Που φυσικά, είναι αδύνατο να της το προσφέρει ένας συνομήλικός της...
Μην ξεχάσεις αυτά τα λόγια μου, και μην κάνεις το μοιραίο λάθος που έκανα εγώ.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο στον κόσμο, καμιά βαρύτερη κατάρα και απειλή για τη Γη, από ένα "νεαρό, αντρικό Θεό" !