Εξακολουθώ να βρίσκω λανθασμένο τον τρόπο σκέψης σου. Τί να τον κάνω έναν άνθρωπο που μπορεί να έχει όλα τα καλά του κόσμου αλλά δε διαθέτει το σημαντικότερο, που είναι η δύναμη χαρακτήρα ; Και που ακριβώς επειδή δεν το διαθέτει λόγω της συναισθηματικής του αστάθειας, μου σμπαραλιάζει εμένα τη ζωή ;
Τί να τον κάνω κάποιον που άγεται και φέρεται από ένα πάθος και δε μπορεί να δείξει υπευθυνότητα και σοβαρότητα στο παραμικρό ;
Κάποιον που λόγω ψυχικής αδυναμίας, αρνείται να δει την αλήθεια κατάματα και δε δέχεται ότι δεν είναι σε θέση να το κόψει ;
Το πρώτο και μεγάλο ψέμα το έχει πει ήδη στον εαυτό του · ακολουθούν όλα τα υπόλοιπα στους άλλους.
"Πώς γινόμαστε με το ποτό είναι το θέμα"...
Είναι σα να μου λες με λίγα λόγια πως αν έκανε απλά κεφάλι και γινόταν ευχάριστος, δε θα είχες πρόβλημα όσο και να έπινε...
Μην τον δικαιολογείς. Άλλο να πιούμε μια στο τόσο και άλλο να μας γίνει πάθος το ποτό.
Και εγώ έχω πιει κάποιες φορές και ακόμα λιγότερες έχω μεθύσει · άλλες φορές ένιωσα καλά, άλλες χάλια.
Μία φορά, περάσαμε όλη η παρέα καλά, κάναμε ολονυκτία και γελάγαμε ως τα χαράματα · άλλη φορά, επειδή είχα τις μαύρες μου και έγινα λιώμα, με πήγαν τρικάβαλο από το μπαρ πίσω στο λόχο (εγώ στη μέση να μην πέσω) και μετά, επειδή με τίποτα δε μπορούσα να σηκωθώ να φυλάξω σκοπιά "γερμανικό" που ήμουν, πήγε άλλος κακομοίρης στη θέση μου, καταχείμωνο μπροστά στη θάλασσα και μέσα στο κρύο, κάνοντας ψυχικό μη μείνει άδεια και φάμε καμπάνα · κάτι για το οποίο νιώθω τύψεις ακόμα...
Όμως, είτε πίνεις και γίνεσαι ευχάριστος στην ομήγυρη είτε εριστικός και λες αρλούμπες, όταν σου γίνει συνήθεια αλκοολικός λέγεσαι, οποιαδήποτε συμπεριφορά και να έχεις.
Και αυτό, είναι η σκληρή πραγματικότητα.