Αν κλείνεσαι μέσα επειδή όπως χαρακτηριστικά γράφεις: '' επειδή κάποιες φορές τους δαγκώνει αυτή η έλλειψη φιλίας και συντροφικοτητας.'' τότε δεν περνάς καλά και δεν προτιμάς τη μοναξιά, κάτι που εδώ που τα λέμε είναι και φυσιολογικό, το να μην προτιμάς τη μοναξιά δηλαδή.
Μπορείς να χτίσεις σχέσεις εμπιστοσύνης ώστε να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου με τους φίλους σου.
Γενικά όμως έχω παρατηρήσει πως περνιέται για statement, για lifestyle η μοναξιά, για στυλ.
Όπως κάποτε υπήρχε η μόδα των emo ας πούμε που καμία σχέση δεν είχε με κατάθλιψη.
Συνήθως όσοι εκθειάζουν τη μοναξιά πιέζονται πολύ από το περιβάλλον τους ή την οικογένειά τους, έχουν πολλές υποχρεώσεις κι έτσι ονειρεύονται ως ιδανική συνθήκη ζωής τη μοναξιά.
Κι υπάρχουν κι εκείνοι που δεν έχουν ζήσει ποτέ αληθινή μοναξιά και την εκθειάζουν μην έχοντας ιδέα περί τίνος πρόκειται.
Τέλος πάντων αν σε ικανοποιεί εσένα η μοναχική σου ζωή δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Αλλά συνήθως πλέκουν εγκώμια στη μοναξιά άνθρωποι που τσακώθηκαν με φίλους κι ερωτικούς συντρόφους και αυτή τους την απογοήτευση την βγάζουν σε λατρεία προς τη μοναξιά.
Που και σε αυτή την περίπτωση, όλο και κάποιο γονιό, άλλο συγγενή, αδερφή, αδερφό, γνωστό από τη δουλειά, τριτοξάδερφο, κάποιον τέλος πάντων θα έχουν στη ζωή τους και θα βγαίνουν.
Γιατί η μοναξιά που σημαίνει 24 ώρες το 24ωρο να ζεις μόνο με τον εαυτό σου κι αυτό να συνεχίζεται για μήνες ή και χρόνια, δεν είναι σε καμία περίπτωση κάτι το οποίο αξίζει να ζεις.
Όσο ιδανικά κι αν το παρουσιάζουν κάποιοι άνθρωποι - κι έχω γνωρίσει τέτοιους λάτρεις της απόλυτης μοναξιάς- ή κρύβουν την αλήθεια και περιτριγυρίζονται από ανθρώπους ή αρνούνται να παραδεχτούν τις φορές που στραβώνει το μυαλό τους και τους κυκλώνει η θλίψη από την ανυπαρξία κάποιου προσώπου στη ζωή τους μόνο και μόνο για να αντέχουν να ζουν έτσι.