@ ηλιαχτίδα : "Επειδή κουράστηκα να διαβάζω όλα αυτά τα σχόλια"... ήταν πολλά λες τα σχόλια από τρεις ανθρώπους και σε κούρασαν ; Μην κουράζεσαι τόσο εύκολα. Και σε τί διαφέρει το δικό σου σχόλιο προς τον εξομολογούμενο σε σχέση με το δικό μου το αρχικό ; Αφού και εγώ του πρότεινα να μην απομακρυνθεί και του βρήκα τρόπους για να την πλησιάσει. Και μάλιστα πολύ πιο άμεσους από το χαρτάκι που λες εσύ για τον εαυτό σου. Το χαρτάκι, είναι και αυτός ένας κάποιος τρόπος, λίγο παλιομοδίτικος για τα σημερινά δεδομένα. Μερικές φορές πιάνει, άλλες όχι. Το είχα δώσει σε κάποια όσο βρισκόμουν σε άδεια από το στρατό (εποχή που ντρεπόμουν ακόμα λίγο να πλησιάζω άμεσα την ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ γυναίκα που μου αρέσει). Η συγκεκριμένη ήταν αρκετά μεγαλύτερη από μένα -γύρω στα 30- και συνόδευε δύο πολύ μικρά παιδιά σε συνοικιακό βιντεοκλάμπ (που μπορεί να ήταν και τα δικά της). Μου άρεσε πολύ όμως και δε με ένοιαζε αν είναι παντρεμένη · έτσι, την ώρα που έψαχνε λίγο πιο πέρα από τα παιδιά σκυμμένη για κασέτες, την πλησίασα αργά και της έβαλα στο χέρι χαρτάκι με το όνομα και τον αριθμό μου, χαμογελώντας ευγενικά (μην παραξενεύεσαι · όταν χαμογελάς σε κάποιον και του δίνεις αυθόρμητα στο χέρι χαρτάκι, ακόμα και άγνωστος, πάντα το παίρνει). Το χαρτάκι, το είχα γράψει από πριν στο σπίτι · πριν ξεχυθώ απελπισμένος στους δρόμους για να το δώσω σε οποιανδήποτε μου "γυαλίσει"... Μου τηλεφώνησε σπίτι 8 μέρες μετά · δεν υπήρχαν κινητά τότε, το σήκωσε η μάνα μου και όταν με ζήτησε της είπε ότι μόλις είχα επιστρέψει στη μονάδα από την άδειά μου, επειδή ήμουν στρατιώτης. Εκείνη στενοχωρήθηκε όταν το άκουσε, ούτε το όνομά της δεν έδωσε και το έκλεισε. Και σίγουρα ήταν εκείνη, γιατί δεν είχα νταραβέρι με άλλες από Αθήνα εκείνο το διάστημα αφού υπηρετούσα σε παραμεθόριο... Σε άλλη πάλι σε διαφορετική εποχή που στεκόταν στην ουρά ακριβώς μπροστά μου σε φούρνο, έβαλα το χαρτάκι στην τσάντα της από μια σχισμή που είχε στην άκρη και την είχε περασμένη στον ώμο, δίχως να το καταλάβει και χωρίς καν να με έχει δει... ξέρω ότι όλα αυτά σήμερα θεωρούνται "politically incorrect" αλλά δε δίνω μία. Την άλλη μόλις μέρα, τηλεφώνησε ο άντρας της και άρχισε να με βρίζει... Και σε φιλική και διαχυτικότατη απέναντί μου σερβιτόρα το είχα γράψει κάποια στιγμή στο λογαριασμό (όπως προτίθεσαι και εσύ να κάνεις) και από την άλλη μέρα ήταν τυπική και ψυχρή σαν πάγος. Μου διευκρίνισε απότομα πως είχε σχέση και έκτοτε, όποτε με σερβίριζε βιαζόταν να φύγει... Όλα αυτά που σου γράφω τα έκανα πιο νέος, που ήμουν άπειρος και άγαρμπος. Έτσι όμως μαθαίνεις. Αυτά όλα γίνονται με το χαρτάκι. Λίγες φορές κερδίζεις, τις περισσότερες χάνεις. Ειδικά στη σημερινή εποχή που διευκολύνει ακόμα πιο πολύ την άμεση επικοινωνία, εκλαμβάνεται μάλλον ως κίνηση απελπισίας και εκθέτει αυτόν που το κάνει. Και ιδίως, όταν γίνεται μέσω τρίτου όπως σκοπεύεις να κάνεις εσύ. Ίσως κουραστείς να τα διαβάσεις όλα αυτά, εγώ πάντως δεν κουράστηκα να τα γράψω.
@ ηλιαχτίδα :
"Επειδή κουράστηκα να διαβάζω όλα αυτά τα σχόλια"... ήταν πολλά λες τα σχόλια από τρεις ανθρώπους και σε κούρασαν ; Μην κουράζεσαι τόσο εύκολα.
Και σε τί διαφέρει το δικό σου σχόλιο προς τον εξομολογούμενο σε σχέση με το δικό μου το αρχικό ; Αφού και εγώ του πρότεινα να μην απομακρυνθεί και του βρήκα τρόπους για να την πλησιάσει.
Και μάλιστα πολύ πιο άμεσους από το χαρτάκι που λες εσύ για τον εαυτό σου.
Το χαρτάκι, είναι και αυτός ένας κάποιος τρόπος, λίγο παλιομοδίτικος για τα σημερινά δεδομένα.
Μερικές φορές πιάνει, άλλες όχι.
Το είχα δώσει σε κάποια όσο βρισκόμουν σε άδεια από το στρατό (εποχή που ντρεπόμουν ακόμα λίγο να πλησιάζω άμεσα την ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ γυναίκα που μου αρέσει).
Η συγκεκριμένη ήταν αρκετά μεγαλύτερη από μένα -γύρω στα 30- και συνόδευε δύο πολύ μικρά παιδιά σε συνοικιακό βιντεοκλάμπ (που μπορεί να ήταν και τα δικά της). Μου άρεσε πολύ όμως και δε με ένοιαζε αν είναι παντρεμένη · έτσι, την ώρα που έψαχνε λίγο πιο πέρα από τα παιδιά σκυμμένη για κασέτες, την πλησίασα αργά και της έβαλα στο χέρι χαρτάκι με το όνομα και τον αριθμό μου, χαμογελώντας ευγενικά (μην παραξενεύεσαι · όταν χαμογελάς σε κάποιον και του δίνεις αυθόρμητα στο χέρι χαρτάκι, ακόμα και άγνωστος, πάντα το παίρνει).
Το χαρτάκι, το είχα γράψει από πριν στο σπίτι · πριν ξεχυθώ απελπισμένος στους δρόμους για να το δώσω σε οποιανδήποτε μου "γυαλίσει"...
Μου τηλεφώνησε σπίτι 8 μέρες μετά · δεν υπήρχαν κινητά τότε, το σήκωσε η μάνα μου και όταν με ζήτησε της είπε ότι μόλις είχα επιστρέψει στη μονάδα από την άδειά μου, επειδή ήμουν στρατιώτης. Εκείνη στενοχωρήθηκε όταν το άκουσε, ούτε το όνομά της δεν έδωσε και το έκλεισε. Και σίγουρα ήταν εκείνη, γιατί δεν είχα νταραβέρι με άλλες από Αθήνα εκείνο το διάστημα αφού υπηρετούσα σε παραμεθόριο...
Σε άλλη πάλι σε διαφορετική εποχή που στεκόταν στην ουρά ακριβώς μπροστά μου σε φούρνο, έβαλα το χαρτάκι στην τσάντα της από μια σχισμή που είχε στην άκρη και την είχε περασμένη στον ώμο, δίχως να το καταλάβει και χωρίς καν να με έχει δει... ξέρω ότι όλα αυτά σήμερα θεωρούνται "politically incorrect" αλλά δε δίνω μία.
Την άλλη μόλις μέρα, τηλεφώνησε ο άντρας της και άρχισε να με βρίζει...
Και σε φιλική και διαχυτικότατη απέναντί μου σερβιτόρα το είχα γράψει κάποια στιγμή στο λογαριασμό (όπως προτίθεσαι και εσύ να κάνεις) και από την άλλη μέρα ήταν τυπική και ψυχρή σαν πάγος. Μου διευκρίνισε απότομα πως είχε σχέση και έκτοτε, όποτε με σερβίριζε βιαζόταν να φύγει...
Όλα αυτά που σου γράφω τα έκανα πιο νέος, που ήμουν άπειρος και άγαρμπος. Έτσι όμως μαθαίνεις.
Αυτά όλα γίνονται με το χαρτάκι. Λίγες φορές κερδίζεις, τις περισσότερες χάνεις. Ειδικά στη σημερινή εποχή που διευκολύνει ακόμα πιο πολύ την άμεση επικοινωνία, εκλαμβάνεται μάλλον ως κίνηση απελπισίας και εκθέτει αυτόν που το κάνει. Και ιδίως, όταν γίνεται μέσω τρίτου όπως σκοπεύεις να κάνεις εσύ.
Ίσως κουραστείς να τα διαβάσεις όλα αυτά, εγώ πάντως δεν κουράστηκα να τα γράψω.