Προσωπικά, η εξομολόγηση σου μου φαίνεται πολύ πολύ αγνή ανθρώπινη και δυνατή. Ε λοιπόν επειδή κουράστηκα να διαβάζω όλα αυτά τα σχόλια, το να ζεις για αυτήν και μόνο για αυτήν, είναι θαυμάσιο και μαγικό σαν εμπειρία από μόνο του και ας το κάνεις «κουφά» (που τι καν θα πει αυτό;) ή ας πουμε συναισθηματικά. Κοιτα να δεις, δεν ξέρω σε τι φάση βρίσκεσαι τώρα, ο έρωτας είναι ρευστή κατάσταση εναλλασσόμενη..παρόλα αυτά αν σε καίει μέσα σου ακόμα, ζεις και κοιμάσαι με κόμπο στη κοιλιά σου και με στρες και αναμονή στο σώμα σου, εγώ λέω να δώσεις λίγο δικαίωση στον εαυτό σου και να κάνεις κάτι. Τα συναισθήματα δεν τα έχουμε ποτέ υπό έλεγχο νομίζω. Μπορούμε να μάθουμε να τα ακούμε και να λειτουργούμε ανάλογα. Και ίσως, το να αφήσεις αυτόν τον έρωτα εκεί δίχως πράξη να έρχεται αντίθετα στη φύση της καρδιάς σου και να σε πονέσει. Επίσης, από προσωπική εμπειρία, το «μυστήριο» του ‘αν’ είναι που πονάει πάρα πάνω. Οταν υπάρχει σίγουρη απάντηση και όχι ‘χαμόγελο-αγνόηση-χαμογελο’ τότε είναι που η συναναστροφή έχει υγιής βάση και -προσωπικά-μου κάνει καλό. Και αυτό για το αγόρι της , δεν στο είπε η ίδια, δεν στο ξεκαθάρισε ποτέ, μπορεί να μην ισχύει και μπορεί και να ισχύει. Νιώθω ότι η ψυχή θα ησυχάσει μόνο αν ακούσω ξεκάθαρη απάντηση από την άλλη πλευρά. Θα προσθέσω και κάτι δικό μου: με ενδιέφερε αυτή η εξομολόγηση γιατί βρίσκομαι σε παρόμοια κατάσταση. Το αγόρι που μου αρέσει είναι στην ηλικία μου και δουλεύει σε ένα μαγαζί στο οποίο πηγαίνω. Δεν έχω καταφέρει να του μιλήσω πέρα από ένα «ευχαριστώ» στον διάδρομο αλλά πιάνω διαρκή βλέμματα πάνω μου από από αυτόν πολλές φορές και ας σκοτώνεται στη δουλειά. Νιώθω ότι μπορεί να νιώθει κάτι. Τα βλέμματα συμβαίνουν από πέρσι. Σε θαυμάζω πολύ που της πιάνεις συζήτηση, εμένα έχει συγκεκριμένο πόστο και δεν με έχει εξυπηρετήσει ποτέ άμεσα. Έχουμε κάποιους κοινούς φίλους και τέτοια βέβαια οπότε τον χαιρετάνε καμιά φορά οι φίλοι μου. Όπως και να έχει, θα ήθελα την έγκριση σου σε αυτο, ξέρω καλά το προσωπικό στο μαγαζί και είναι μια πολύ γλυκιά κοπέλα που εμπιστεύομαι. Σκέφτομαι να γράψω το νούμερο μου να ζωγραφίσω και ένα μικρό λουλουδάκι από δίπλα και να της πω να του το δώσει. Πιο πολύ γιατί δεν θέλω να χάσω τη πιθανότητα να γνωρίσω έναν όμορφο ανθρωπο. Νιώθω ότι θα χαρεί. Α επίσης, όσοι τον ξέρουνε μου λένε ότι ταιριάζουμε και ότι έχω κάθε λόγο να με θέλει. Και εγώ πιστεύω ότι ταιριάζουμε. Επίσης πιστεύω ότι θα μου έκανε καλό για κάποιον λόγο. (Εννοείται ότι αν δεν έχω απάντηση από αυτόν δεν έχουμε τίποτα σίγουρο). Φοβάμαι μην είναι πολύ ξαφνικό το χαρτάκι με το νούμερο. Παρόλα αυτά, δεν θα τον βλέπω για πάντα, δουλεύει σεζόν… και δεν θέλω να φοβάμαι για όλα αυτά που δεν έζησα από φόβο. Ο παππούς μου έλεγε «καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες». Ε λοιπόν και εγώ αυτό νομίζω. Καλύτερα να δίνουμε χωρο στη καρδιά μας (με απόλυτο σεβασμό στην απάντηση του άλλου). Και χώρος είναι και το ναι και το όχι. Είναι μια αποφυγή του σκαλώματος. Ελπίζω να της κάνεις κάποια κίνηση. Και ας πει όχι και ας πει ναι. Να μην σε κάψει όλο αυτό <3
Προσωπικά, η εξομολόγηση σου μου φαίνεται πολύ πολύ αγνή ανθρώπινη και δυνατή. Ε λοιπόν επειδή κουράστηκα να διαβάζω όλα αυτά τα σχόλια, το να ζεις για αυτήν και μόνο για αυτήν, είναι θαυμάσιο και μαγικό σαν εμπειρία από μόνο του και ας το κάνεις «κουφά» (που τι καν θα πει αυτό;) ή ας πουμε συναισθηματικά. Κοιτα να δεις, δεν ξέρω σε τι φάση βρίσκεσαι τώρα, ο έρωτας είναι ρευστή κατάσταση εναλλασσόμενη..παρόλα αυτά αν σε καίει μέσα σου ακόμα, ζεις και κοιμάσαι με κόμπο στη κοιλιά σου και με στρες και αναμονή στο σώμα σου, εγώ λέω να δώσεις λίγο δικαίωση στον εαυτό σου και να κάνεις κάτι. Τα συναισθήματα δεν τα έχουμε ποτέ υπό έλεγχο νομίζω. Μπορούμε να μάθουμε να τα ακούμε και να λειτουργούμε ανάλογα. Και ίσως, το να αφήσεις αυτόν τον έρωτα εκεί δίχως πράξη να έρχεται αντίθετα στη φύση της καρδιάς σου και να σε πονέσει. Επίσης, από προσωπική εμπειρία, το «μυστήριο» του ‘αν’ είναι που πονάει πάρα πάνω. Οταν υπάρχει σίγουρη απάντηση και όχι ‘χαμόγελο-αγνόηση-χαμογελο’ τότε είναι που η συναναστροφή έχει υγιής βάση και -προσωπικά-μου κάνει καλό. Και αυτό για το αγόρι της , δεν στο είπε η ίδια, δεν στο ξεκαθάρισε ποτέ, μπορεί να μην ισχύει και μπορεί και να ισχύει. Νιώθω ότι η ψυχή θα ησυχάσει μόνο αν ακούσω ξεκάθαρη απάντηση από την άλλη πλευρά. Θα προσθέσω και κάτι δικό μου: με ενδιέφερε αυτή η εξομολόγηση γιατί βρίσκομαι σε παρόμοια κατάσταση. Το αγόρι που μου αρέσει είναι στην ηλικία μου και δουλεύει σε ένα μαγαζί στο οποίο πηγαίνω. Δεν έχω καταφέρει να του μιλήσω πέρα από ένα «ευχαριστώ» στον διάδρομο αλλά πιάνω διαρκή βλέμματα πάνω μου από από αυτόν πολλές φορές και ας σκοτώνεται στη δουλειά. Νιώθω ότι μπορεί να νιώθει κάτι. Τα βλέμματα συμβαίνουν από πέρσι. Σε θαυμάζω πολύ που της πιάνεις συζήτηση, εμένα έχει συγκεκριμένο πόστο και δεν με έχει εξυπηρετήσει ποτέ άμεσα. Έχουμε κάποιους κοινούς φίλους και τέτοια βέβαια οπότε τον χαιρετάνε καμιά φορά οι φίλοι μου. Όπως και να έχει, θα ήθελα την έγκριση σου σε αυτο, ξέρω καλά το προσωπικό στο μαγαζί και είναι μια πολύ γλυκιά κοπέλα που εμπιστεύομαι. Σκέφτομαι να γράψω το νούμερο μου να ζωγραφίσω και ένα μικρό λουλουδάκι από δίπλα και να της πω να του το δώσει. Πιο πολύ γιατί δεν θέλω να χάσω τη πιθανότητα να γνωρίσω έναν όμορφο ανθρωπο. Νιώθω ότι θα χαρεί. Α επίσης, όσοι τον ξέρουνε μου λένε ότι ταιριάζουμε και ότι έχω κάθε λόγο να με θέλει. Και εγώ πιστεύω ότι ταιριάζουμε. Επίσης πιστεύω ότι θα μου έκανε καλό για κάποιον λόγο. (Εννοείται ότι αν δεν έχω απάντηση από αυτόν δεν έχουμε τίποτα σίγουρο). Φοβάμαι μην είναι πολύ ξαφνικό το χαρτάκι με το νούμερο. Παρόλα αυτά, δεν θα τον βλέπω για πάντα, δουλεύει σεζόν… και δεν θέλω να φοβάμαι για όλα αυτά που δεν έζησα από φόβο. Ο παππούς μου έλεγε «καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες». Ε λοιπόν και εγώ αυτό νομίζω. Καλύτερα να δίνουμε χωρο στη καρδιά μας (με απόλυτο σεβασμό στην απάντηση του άλλου). Και χώρος είναι και το ναι και το όχι. Είναι μια αποφυγή του σκαλώματος. Ελπίζω να της κάνεις κάποια κίνηση. Και ας πει όχι και ας πει ναι. Να μην σε κάψει όλο αυτό <3