Κάτι θες να πεις με την ιστορία σου, αλλά τα έχεις μπλέξει λίγο.
Άλλο ένας γονιός να επιθυμεί το παιδί του να γίνει "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση" ώστε να προσπαθεί εντατικά να το στρέψει σε αυτήν την συγκεκριμένη κατεύθυνση, και άλλο να αδιαφορεί πλήρως για το παιδί του ώστε να το ακρωτηριάζει και να του κόβει κάθε του ελευθερία (όπως τις ρίζες) ή να του πετάει δικά του κομπλεξικά κατάλοιπα (όπως τα τηγανόλαδα).
Στην πρώτη περίπτωση είναι ναρκισσιστής, αλλά δεν αδιαφορεί, στη δεύτερη είναι απλά κακοποιητικός · αλλά και στις δύο περιπτώσεις ακατάλληλος σα γονιός.
Πολλά από αυτά τα παιδιά γίνονται σαν το δέντρο και δε μπορούν να απαγγιστρωθούν. Το πιο άσχημο είναι ότι μεγαλώνοντας επαναλαμβάνουν τα κακά πρότυπα και υιοθετούν ακόμα πιο αρνητικές και ακραίες συμπεριφορές.
Όμως, τα παιδιά δεν είναι δέντρα. Και σαν άνθρωποι, παρατηρούν αυτά που γίνονται γύρω τους και κρίνουν · έχουν το μυαλό και τη λογική να τα φιλτράρουν και να τα επεξεργαστούν όσο μεγαλώνουν. Η βοήθεια λοιπόν δεν έρχεται μόνο απέξω μας αλλά και από μέσα μας.
Συνεπώς, όταν μιλάμε για ανθρώπους τίποτα δεν είναι προδικασμένο και προδιαγεγραμμένο.