Ευχαριστούμε φίλη Γωγώ που έγραψες τόσο ανθρώπινα.Να μην ξεχνάμε μέσα στην κρίση την αρρώστια του εθισμού στα ναρκωτικά.Δεν είναι μόνο οι ναρκομανείς που έχουν τρυπηθεί με δηλητήριο, είναι μια ολόκληρη πόλη, μια ολόκληρη χώρα. Άλλοι παραδίνονται πιο γρήγορα και άλλοι πιο αργά.Δεν άρχισε με την οικονομική κρίση η επιδημία, προϋπήρχε αλλά ο καθένας σκεφτόταν την επόμενη αγορά, την επόμενη σπατάλη, και όχι την ανάγκη σωτηρίας του διπλανού του.Αλλά τώρα ίσως ευτυχώς όλο και περισσότεροι αρχίζουν να νιώθουν ότι δεν είναι πια τόσο άτρωτοι και διαφορετικοί από τους άλλους. Ότι η δυστυχία έχει πολλές μορφές, μπορεί να χτυπήσει την πόρτα όσο και κλειδαμπαρωμένη να είναι. Εμφανίσθηκαν οι ναρκομανείς εκεί που έδρασαν οι προμηθευτές και αδράνησε η άμυνα της κοινωνίας. Υπήρχαν χιλιάδες έκτακτα περιστατικά στα νοσοκομεία, υπήρχαν εκατοντάδες θάνατοι νεαρών παιδιών θύματα των ναρκοεμπόρων. Θύματα μιας υπόσχεσης και θύματα του εύκολου κέρδους. Όταν το πρόβλημα στην νεολαία της "σύγχρονη εποχής" άρχισε, οι ναρκομανείς εμφανίστηκαν εκεί που οι έμποροι είχαν την μεγαλύτερη ευκολία διακίνησης.Πρώτα στις disco και τα clubs στις φτωχογειτονιές των μεγάλων πόλεων και στα κοσμοπολίτικα νησιά.Σήμερα τα θύματα είναι παντού, τα ναρκωτικά ο θάνατος ή το Έιτζ είναι θέμα χρόνου για τους χρήστες. Όσο και να νομίζουν ότι θα "την γλυτώσουν γιατί προσέχουν". Οι προμηθευτές γίνονται όλο πιο θρασείς και σαδιστές προς τα θύματα τους. Το χρήμα βρίσκει πολλές δικαιολογίες για να πνίξει την Συνείδηση. Πολλοί απ΄αυτούς τους εμπόρους θανάτου κυκλοφορούν ελεύθεροι με την πραμάτεια τους μέσα στα πανεπιστήμια, τους κοιτώνες, τα σχολεία ακόμα και σε απόμακρες επαρχιακές πόλεις. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια αδιαφορίας. Οι άνθρωποι και η κοινωνία μας δεν έχει φτάσει απλώς στο μηδέν αλλά στο ναδίρ. Η πολυτέλεια της τάδε εκκεντρικότητας στην χρήση και της αδιαφορίας στα ναρκωτικά και στους έμπορους θανάτου δεν μπορεί να πληρωθεί με άλλες ζωές.
