Άλλαξες τίτλο στην εξομολόγηση και την ξανανέβασες με το ίδιο περιεχόμενο.
Είναι η ίδια που υπάρχει κάτω από τέσσερις εξομολογήσεις στην πρώτη σελίδα της στήλης.
Υποθέτω πως το έκανες επειδή στην προηγούμενη έκλεισες τα σχόλια οπότε εδώ ήθελες μάλλον κάποιες απαντήσεις.
Έπεισες τον εαυτό σου πως κανείς δεν θα νοιαστεί πραγματικά.
Δηλαδή έχεις γύρω σου ανθρώπους και απλώς νιώθεις ότι δεν σε καταλαβαίνουν, πως ό,τι και να γίνει δεν πρόκειται να σε καταλάβουν οπότε απομακρύνεσαι.
Αυτό διαβάζω εγώ στην εξομολόγηση.
Συγνώμη αν κάνω λάθος αλλά αν είσαι παντέρημο άτομο και μάλιστα πιστεύεις την πρόταση με την οποία κλείνεις την εξομολόγησή σου τότε αργά ή γρήγορα θα αναγκαστείς να βγεις προς το φως και να κάνεις εσύ την πρώτη κίνηση να έρθεις κοντά στους άλλους.
Εκτός αν έχεις κάποια κρυφή σιγουριά πως βγαίνοντας από την απομόνωσή σου θα είναι κάποιος (ή κάποιοι) εκεί για σένα να σε περιμένουν.
Θέλω να πω ότι αρκετοί άνθρωποι απομονώνονται κάπως εκ του ασφαλούς.
Δεν λέω πως ντε και καλά συμβαίνει αυτό σε σένα αλλά ισχύει κάποιες φορές.
Δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που έχω συζητήσει μαζί τους και μου λένε ''α, τα αδέρφια μου, τα βαριέμαι, α, τον φίλο μου το ίδιο, τη φίλη μου το ίδιο'' και κάνουν διάφορους χαρακτηρισμούς για τους ανθρώπους του κύκλου τους και στο τέλος καταλήγουν πως είναι μόνοι και τι δύσκολο που είναι αυτό.
Αλλά αυτό δεν είναι μοναξιά, και το έχω πει και στους ίδιους.
Φυσικά δεν μπορούμε να ταιριάζουμε με όλους αλλά δεν γίνεται να υπάρχει ένας ολόκληρος κύκλος γύρω από κάποιους ανθρώπους (οικογενειακός, φιλικός, επαγγελματικός) και να μιλούν για τη μοναξιά τους γιατί απλώς είναι επιλογή τους.
Δεν γίνεται όλοι γύρω τους να είναι σκάρτοι.
Αν λοιπόν όντως ζεις τόσα χρόνια έτσι, αν όντως ισχύει αυτό , αργά ή γρήγορα θα γυρίσει το mindset σου και θα αρχίσεις να πλησιάζεις εσύ τους άλλους.