O Σταυρός, ενώ είναι σύμβολο θυσίας, του αμνού, έχει γίνει πολλές φορές εργαλείο στα χέρια του φονιά. Είναι μια φρικτή "παράχρηση", για να θυμηθούμε τα λόγια του Πειραιώς για τις πίπες και το πρωκτικό, φρικτότερη από εκείνες. Ο Καλαβρύτων και ο Πειραιώς και άλλοι είχαν ξεσαλώσει. Το πράγμα δε σήκωνε αναβολή. Η Εκκλησία επ' ουδενί δεν πρέπει να ταυτιστεί με την ακροδεξιά, όπως είχε γίνει στο παρελθόν και να το χρεώνεται αυτό. Ούτε με τις παραθρησκευτικές οργανώσεις. Άλλωστε τότε ήταν και αλλες οι ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ συνθήκες.Εγω είμαι ομοφυλόφιλος, γιατρός, και βιώνω τον φόβο, παρ' ό,τι ζω μια ήσυχη ζωή με έναν σύντροφο. Ο Άθεος Ανθρωπισμός, ξεκινά από το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου. Και από εκεί έχουμε ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια. Να σημειωθεί ότι όλος ο προηγμένος κόσμος συμβαίνει να είναι προηγμένος και στα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Η Χριστιανική πίστη επισημαίνει ότι ο ανθρωπισμός αυτός έχει ένα ελάττωμα και δεν έχει δικές του ρίζες, αλλά εξακολουθεί να στηρίζεται στο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση της πίστης. Αυτή όμως η διαφορά, παρ' ό,τι φαίνεται φιλοσοφικά αγεφύρωτη, δεν αποκλείει τη συνύπαρξη μέσα στην κοινωνία, τις κοινές δράσεις. Κατά τη γνώμη μου είναι πιο αγεφύρωτη η διαφορά με τις κτηνωδίες της ακροδεξιάς, το πότισμα με το μίσος, τις αναφορές σε αρχαίες ή μεσαιωνικές σεχτες κλπ. Επί τέλους ειδικά για τη Δύση, τότε ήταν η αρχή του Χριστιανισμού. Ο σπόρος έπεσε σε κοινωνίες ανθρώπων που κανιβάλιζαν -αποδεδειγμένο ιστορικά- ακόμα και μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού (υπάρχουν αναφορές στις σταυροφορίες και στην Ιρλανδία, σε συνθήκες όμως έσχατης πείνας). Γιατί αυτή η λαγνεία για τον "χρυσό αιώνα", τί χρυσό δηλαδή...