Η ταινία κινείται σε δύο παράλληλους άξονες ιστοριών: η μία του πρόσφυγα Κάλεντ η άλλη του Φινλανδού μικροϊδιοκτήτη εστιατορίου. Και οι δύο προσπαθούν να φτιάξουν μια άλλη ζωή. Με σημείο αιχμής το χιούμορ, την κριτική διάθεση για τα τεκταινόμενα από την πλευρά των μεταναστών από τη μία πλευρά και από την άλλη - των ντόπιων που προσπαθούν να φτιάξουν κάτι καλύτερο στη ζωή τους, με φόντο μια πόλη που η ευγένεια έρχεται αντιμέτωπη με τη λογική μιας τάξης αδιασάλευτης από νόμους - είτε κρατικούς, είτε της καθημερινότητας. Με θέμα μια καθημερινότητα που καταλήγει θανατηφόρα για τον Κάλεντ, το ίδιο και για τον Ουίλστρομ, μίζερη όσο και η προηγούμενη του, η ταινία ξεδιπλώνει από την αρχή, μια πραγματικότητα που θέλει να αντέχει τη ζοφερή της πλευρά. Με χιούμορ, συχνά υπό τους ήχους της Φινλανδικής μουσικής κάουντρυ-ροκ των δρόμων, με στίχους για ανθρώπους που ψάχνουν μια άλλη όψη της ελπίδας για ζωή. Τα ντεκόρ είναι λιτά και καθαρά, με μια όψη ρετρό, θυμίζοντας εποχή κρίσης. Η κρίση γίνεται περισσότερη αισθητή στις γειτονιές μιας πόλης, στα πλοία στο λιμάνι φορτωμένα με κάρβουνο - ένα από τα οποία ήρθε και ο Κάλεντ να ζητήσει μια άλλη ζωή. "Την αγαπώ τη Φινλανδία αλλά θέλω να φύγω" είχε δηλώσει στον άλλο Ιρακινό φίλο του στο κέντρο υποδοχής. Το τέλος για τους δύο και για τον Κάλεντ και για τον Ουίλστρομ δεν μοιάζει με αναπόφευκτο. Χαρακτηρίζεται από το αδιέξοδο και την επιστροφή στο παρελθόν, καθώς η αλήθεια δεν μοιάζει με την ελπίδα που κρύβεις μέσα σου.Μια ταινία με κοφτερή ματιά, που δείχνει μιαν αλήθεια μη παραποιώντας τη καθόλου - τουναντίον τονίζοντας τα γκροτέσκα σημεία της, για να γίνει περισσότερο αντιληπτή. Ο θεατής δέχεται αυτή την αλήθεια που βγαίνει από τις εικόνες βιώνοντας την ιστορία που εκτυλίσσεται ως απόλυτα αληθινή. Στο τέλος που Κάλεντ, πληγωμένος από το κτύπημα από ναζιστή ή από εθνικιστή, δεν έχει σημασία, ξαπλωμένος στο γρασίδι του ήσυχου τοπίου, είναι ικανοποιημένος και μόνο από το ότι έφερε την αδελφή του κοντά του, πως εκείνη είναι ζωντανή. Ενώ είναι κτυπημένος ίσως και θανάσιμα, αισθάνεται μια ευτυχία - καθώς η ταινία τελειώνει, αφήνοντας μας με την αίσθηση της αβεβαιότητας για την ελπίδα που παίρνει ζωή, για τη ζωή - τόσο εύθραυστη να χαθεί.
