Μα ναι, το να επιλέγει κανείς σχέση με μόνο κριτήριο την ερωτική έλξη, είναι λίγο βλακεία στις μέρες μας. Αυτό ίσχυε την εποχή των σπηλαίων, που ο πιο μυώδης και ελκυστικός ήταν και αυτός που μπορούσε να προστατεύσει γυναίκα και απογόνους και να τους φέρνει φαγητό. Τώρα οι ίδιοι ωραίοι και γυμνασμένοι δεν είναι πια κυνηγοί, αλλά αργόσχολοι στα γυμναστήρια, οπότε αν δεν έχουν περαιτέρω εφόδια ούτε οικονομική άνεση (που να είναι, όμως, των ίδιων, όχι δώρο γονιών), τότε ναι, όποια τον ερωτευτεί τυφλά, είναι καταδικασμένη σε ανέχεια μαζί του. Μακροπρόθεσμα είναι καταδικασμένη και στο κέρατο, γιατί ο συντηρούμενος άνδρας δεν είναι ποτέ ευγνώμων στη γυναίκα-συντηρήτρια, αλλά τη μισεί και προσπαθεί να την πληγώσει, μιας και είναι ο ίδιος τόσο αδύναμος, που φοβάται να παραδεχτεί ότι κατά βάθος μισεί τον εαυτό του που δεν μπορεί να παράσχει τουλάχιστον τα ίδια μ' εκείνη (οπότε και τη συναγωνίζεται εκεί που τον παίρνει ο μικρομέγαλος εγωισμός του, π.χ. με πόσες θα κοιμηθεί, αντί, ξέρω 'γω, να ψάξει μια πρωτοποριακή επιχειρηματική ιδέα που ν' απογειώσει τα έσοδα του νοικοκυριού). Αμάν, Λύκε, μας σύγχυσες.