Επηρεάστηκα από τις τόσες φορές που διάβασα αυτό το "ο δικός μου" και λέω να γράψω κι εγώ τα...δικά μου.

Κι εγώ συζώ, αλλά δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να μοιραστώ τη χαρά μου με καποιον γνωστό που συναντώ στο δρόμο, γιατι όσο σημαντικό είναι για μένα, άλλο τόσο χέστηκε η φοράδα στο αλώνι του γείτονα. Αν το φέρει το θέμα θα το πω, αν δεν το φέρει, δεν θα το πω. Δεν έχει καμία σχέση με το ποσό σίγουρη αισθάνομαι γι' αυτό. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα και ίσως έτσι να το βλέπει κι ο σύντροφός σου.

Από την άλλη, η σύσταση των ατόμων που μας συνοδεύουν στους γνωστούς μας είναι θέμα savoir vivre. Αλλά αφού ο σύντροφός σου δεν το κατέχει το σπορ, γιατί δεν έτεινες το χέρι εσύ; λες ότι δεν το έκανες για να μη σε περάσουν για κτητική, αλλά εγώ νομίζω ότι συνέβη για να μην καταλάβουν ότι είσαι λίγο.
Γιατί δεν ξέρω πώς γίνεται να ψυχολογιοποιησουμε με την πρώτη γνωριμία έναν άνθρωπο που προσπαθεί να κοινωνικοποιηθεί σε ένα πάρτι και να ανταλλάξει δύο κουβέντες με τους υπόλοιπους συνδαιτημόνες.
Αλλά κι αν όντως σε θεωρούσε κτητική η κοπέλα, και τι έγινε;

Τέλος, το όλο σχόλιο με την εξωτερική εμφάνιση είναι άνετα παρεξήγισιμο. Είναι σαν να παραδέχεσαι ότι αν δεν ήσουν εμφανίσιμη ή καλαίσθητη, κάποιος που σε επέλεξε, θα ήταν θεμιτό να σε παρουσιάζει ή να σε "κρύβει" ανάλογα με την περίσταση.

Δεν ξέρω ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα, όμως έχω την αίσθηση ότι δεν είναι στον "δικό σου", αλλά στις προσδοκίες που έχεις από αυτόν και κυρίως στην πρώτη και βασικότερη: να είναι και να φαίνεται "δικός σου".