Κοίτα... εδώ συνήθως σπεύδουμε όλ@ να δώσουμε συμβουλές με βάση τις πληροφορίες που μας μοιράζεται ο/η εξομολογούμενος/η χωρίς πολλές φορές να έχουμε βρεθεί στη θέση του/της, ώστε να μπορούμε να αντιληφθούμε πραγματικά πως νιώθει και πως θα τον επηρεάσουν τα γραπτά μας καταλήγοντας πολλές φορές να γράφουμε χαζομάρες.
Εν προκειμένω, δε θα σου πω λοιπόν βρες άλλες φίλες ή άλλον άνθρωπο ή αναζήτησε τη βοήθεια ειδικού κ.ο.κ. Θα σου πω μόνο ότι λυπάμαι πολύ που νιώθεις έτσι αυτή τη στιγμή, αλλά η ζωή δεν τελειώνει επειδή είσαι και νιώθεις μόνη. Ο πατέρας μου, μου έλεγε πάντα: Να μην τη φοβάσαι τη μοναξιά, αλλά να μην την επιδιώκεις κιόλας. Λόγω ηλικίας τότε δεν καταλάβαινα και πολλά, τώρα όμως αντιλαμβάνομαι πόσο δίκαιο είχε. Μένοντας καιρό μόν@ χτίζεις άμυνες απέναντι στους ανθρώπους και δύσκολα σου "κάνει" κάποι@ (ή από την άλλη λυσσάς για άνθρωπο, αλλά δεν είσαι αυτή η περίπτωση) και συνήθως ανατρέχεις στο παρελθόν για να βρεις "συντροφιά". Δυστυχώς, όσο άσχημα κι αν νιώθεις στο παρόν πρέπει να βγεις από αυτό το τρυπάκι του "ζω απλά για να πω ότι ζω" και τουλάχιστον να προσπαθήσεις για σένα! Γιατί τι νομίζεις; Στο τέλος της ημέρας, ακόμα και εκείν@ που έχουν "παρέα" μόν@ με τον εαυτό τους καταλήγουν. Να στο πω διαφορετικά: όλ@ μόν@ μας γεννιόμαστε και μόν@ μας πεθαίνουμε, τουλάχιστον στο ενδιάμεσο ας προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε αυτό.
Όλα να σου πάνε καλά.