Little goat, δεν είμαι κάποιος/α από παραπάνω απλά ήθελα να πω το εξής: όταν ο γονέας πιέζει ένα παιδί να πετύχει κάπου το βλέπει εντελώς μονοδιάστατα, δεν αναλογίζεται τις συνέπειες οτί π.χ ναι, βάζοντας τον εξομ να διαβάζει 3 ώρες κάθε μέρα και να κάνει ιδιαίτερα/πηγαίνει φροντιστήρια θα γίνει ο καλύτερος μαθητής αλλά θα έχει ελάχιστο εώς καθόλου χρόνου χρόνο για τον ίδιο, για τις παρέες του, για την σχέση του, κτλπ Οι γονείς (παγκόσμια αυτό πιστεύω, μη λέμε μόνο για Έλληνες γονείς, απλά εδώ το ανάγουμε σε επίπεδο καλτίλας τύπου "ελληνική μάνα" , "ελληνάρες" , κτλπ, αυτοσαρκασμός και έτσι) βάζουν πρωταρχικό ρόλο να αριστεύσει το παιδί τους στο σχολείο καθώς αυτό ανοίγει τις πόρτες στις "καλές" δουλειές οι οποίες θα του προσφέρουν την δυνατότητα να υλοποιήσει όλα όσα όνειρα και φιλοδοξίες έχει. (τώρα, θα μου πεις, "μα άμα δέχεται τέτοια πίεση τη μισή ζωή του για σχολές, βαθμούς, κτλπ, πότε θα προλάβει να ονειρευτεί και κατά πόσο είναι δικά του όνειρα και όχι εμφυτευμένα από τους γονείς του;" αλλά αυτό επιδέχεται μεγάλη συζήτηση) Δηλαδή κεγώ αν είχα παιδιά και διαχειριζόμουν το πρόγραμμά τους πρώτα θα τους έλεγα να είναι καλοί μαθητές,.να διαβάζουν, κτλπ. Φυσικά και το 19/20 δεν θα με απογοήτευε. Δεν είναι ανάγκη να είναι ιδιοφυϊα ένα παιδί για να βρει μία αξιοπρεπής δουλειά, δυστυχώς περισσότερο μετράνε πλέον οι γνωριμίες και το βύσμα παρά τα πτυχία, πόσα χιλιάδες παιδιά τελειώνουν γιατροί λ.χ και καταλήγουν να εργάζονται σε καφετέριες; -καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, κατάλαβες ελπιζω πως το λέω- και αυτοί που δουλεύουν στα μεγάλα νοσοκομεία π.χ και έχουν διοικητικές θέσεις δεν είναι ούτε καν οι κορυφαίοι του τμήματός τους, απλά είχαν τον κατάλληλο γνωστό που τους "προώθησε". Και 16/20 να έγραφε δε θα το έβαζα τιμωρία να κάτσει να διαβάσει αλλά θα του έλεγα "μπορούσες και καλύτερα,θες να διαβάσουμε μαζί;" Πιστεύω πως όσο είσαι των άκρων, είτε φουλ αυστηρός είτε φουλ αδιάφορος, το παιδί παίρνει λάθος πρότυπα, από τη μία δε χαίρεται τη ζωή και τα βλέπει όλα σαν σκαλοπάτια στην ιεραρχία που "πρέπει" να τα ανέβει (όπως ο εξομ) ή το άλλο άκρο, δεν διαβάζει καθόλου, είναι όλη μέρα έξω και αράζει και έχει μεν κοινωνική ζωή, παρέες, κοπέλα, κτλπ, ζει τη ζωή του αλλά θα ζοριστεί πολύ μετά να βρει δουλειά και αν βρει, δε νομίζω να είναι ικανοποιημένος με τα πόσα μπορεί να κάνει με τα χρήματα που θα παίρνει,επειδή καλώς ή κακώς (επίσης μεγάλη συζήτηση) η ελευθερία πλέον μετριέται με το χρήμα, η κοινωνία μας έχει καταντήσει σαν ένα παιχνίδι μονόπολη οπού όταν έχεις χρήμα ταξιδεύεις, γλεντάς, αποκτάς εμπειρίες όλων των ειδών, ενώ άμα δεν έχεις...τίποτα. Οπότε ναι, λίγη "εποικοδομητική" πίεση είναι θεμιτή αλλά όχι και έτσι. Παν μέτρον άριστον. Αλλά δεν αδικώ καθόλου τους γονείς, πως θα μπορούσα άλλωστε; Θέλουν το καλύτερο για το γιο τους, θέλουν να γίνει κάποιος. Πες το φιλοδοξία, πες το ενδιαφέρον, πες το και ματαιοδοξία άμα θέλεις. Νοιάζονται. Απλά νοιάζονται με έναν λάθος και χειριστικό τρόπο. Ελπίζω μόνο ο εξομ να έχει συνειδητοποιήσει πως ό,τι πίεση του άσκησαν οι γονείς ήταν ωστέ να φτάσει εδώ ακριβώς που είναι τώρα, 31 χρονών με σίγουρο επαγγελματικό μέλλον και τη ζωή μπροστά του. Σίγουρα νιώθουν μία ασφάλεια ξέροντας οτί ο γιος τους θα τα έχει όλα, δε θα του λείψει τίποτα ακόμα και όταν αυτοί θα "φύγουν". Επειδή αν είναι ο εξομ 31, δε θα είναι 55-60+ οι γονείς του; Συνήθως κάτι τέτοια σκέφτονται, να εξασφαλίσουν τα παιδιά τους πριν αυτοί "φύγουν". Προσπαθώ να το δω από την δικιά τους οπτική γωνία. Και κάτι τελευταίο που σε κανένα σχόλιο δεν το έγραψαν ακόμα: τι και αν οι ίδιοι οι γονείς του εξομ δέχτηκαν την ίδια πίεση απ0 τους δικούς τους γονείς; Κάπου λέει πατέρας μαθηματικός και μητέρα φιλόλογος. Σίγουρα έκαναν και αυτοί αρκετές θυσίες να φτάσουν να είναι καθηγητές. Μπορεί οι δικοί τους γονείς να ήταν αυστηροί, να τους πίεζαν να γίνουν οι καλύτεροι των καλύτερων και όταν πια έγιναν οι ίδιοι γονείς επειδή έτσι έμαθαν, ανέθρεψαν το παιδί τους με αυτόν τον τρόπο. Ποιος ξέρει, όλα πιθανά είναι, μία υπόθεση έκανα μόνο.. ελπίζω αν κάνει κάποτε παιδιά ο εξομ να μην συνεχίσει τον ίδιο κύκλο αλλά να τον σπάσει, να μεγαλώσουν τα δικά του παιδιά διαφορετικά απ'ότι μεγάλωσε αυτός..
Little goat, δεν είμαι κάποιος/α από παραπάνω απλά ήθελα να πω το εξής: όταν ο γονέας πιέζει ένα παιδί να πετύχει κάπου το βλέπει εντελώς μονοδιάστατα, δεν αναλογίζεται τις συνέπειες οτί π.χ ναι, βάζοντας τον εξομ να διαβάζει 3 ώρες κάθε μέρα και να κάνει ιδιαίτερα/πηγαίνει φροντιστήρια θα γίνει ο καλύτερος μαθητής αλλά θα έχει ελάχιστο εώς καθόλου χρόνου χρόνο για τον ίδιο, για τις παρέες του, για την σχέση του, κτλπ
Οι γονείς (παγκόσμια αυτό πιστεύω, μη λέμε μόνο για Έλληνες γονείς, απλά εδώ το ανάγουμε σε επίπεδο καλτίλας τύπου "ελληνική μάνα" , "ελληνάρες" , κτλπ, αυτοσαρκασμός και έτσι) βάζουν πρωταρχικό ρόλο να αριστεύσει το παιδί τους στο σχολείο καθώς αυτό ανοίγει τις πόρτες στις "καλές" δουλειές οι οποίες θα του προσφέρουν την δυνατότητα να υλοποιήσει όλα όσα όνειρα και φιλοδοξίες έχει. (τώρα, θα μου πεις, "μα άμα δέχεται τέτοια πίεση τη μισή ζωή του για σχολές, βαθμούς, κτλπ, πότε θα προλάβει να ονειρευτεί και κατά πόσο είναι δικά του όνειρα και όχι εμφυτευμένα από τους γονείς του;" αλλά αυτό επιδέχεται μεγάλη συζήτηση) Δηλαδή κεγώ αν είχα παιδιά και διαχειριζόμουν το πρόγραμμά τους πρώτα θα τους έλεγα να είναι καλοί μαθητές,.να διαβάζουν, κτλπ. Φυσικά και το 19/20 δεν θα με απογοήτευε. Δεν είναι ανάγκη να είναι ιδιοφυϊα ένα παιδί για να βρει μία αξιοπρεπής δουλειά, δυστυχώς περισσότερο μετράνε πλέον οι γνωριμίες και το βύσμα παρά τα πτυχία, πόσα χιλιάδες παιδιά τελειώνουν γιατροί λ.χ και καταλήγουν να εργάζονται σε καφετέριες; -καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, κατάλαβες ελπιζω πως το λέω- και αυτοί που δουλεύουν στα μεγάλα νοσοκομεία π.χ και έχουν διοικητικές θέσεις δεν είναι ούτε καν οι κορυφαίοι του τμήματός τους, απλά είχαν τον κατάλληλο γνωστό που τους "προώθησε". Και 16/20 να έγραφε δε θα το έβαζα τιμωρία να κάτσει να διαβάσει αλλά θα του έλεγα "μπορούσες και καλύτερα,θες να διαβάσουμε μαζί;" Πιστεύω πως όσο είσαι των άκρων, είτε φουλ αυστηρός είτε φουλ αδιάφορος, το παιδί παίρνει λάθος πρότυπα, από τη μία δε χαίρεται τη ζωή και τα βλέπει όλα σαν σκαλοπάτια στην ιεραρχία που "πρέπει" να τα ανέβει (όπως ο εξομ) ή το άλλο άκρο, δεν διαβάζει καθόλου, είναι όλη μέρα έξω και αράζει και έχει μεν κοινωνική ζωή, παρέες, κοπέλα, κτλπ, ζει τη ζωή του αλλά θα ζοριστεί πολύ μετά να βρει δουλειά και αν βρει, δε νομίζω να είναι ικανοποιημένος με τα πόσα μπορεί να κάνει με τα χρήματα που θα παίρνει,επειδή καλώς ή κακώς (επίσης μεγάλη συζήτηση) η ελευθερία πλέον μετριέται με το χρήμα, η κοινωνία μας έχει καταντήσει σαν ένα παιχνίδι μονόπολη οπού όταν έχεις χρήμα ταξιδεύεις, γλεντάς, αποκτάς εμπειρίες όλων των ειδών, ενώ άμα δεν έχεις...τίποτα. Οπότε ναι, λίγη "εποικοδομητική" πίεση είναι θεμιτή αλλά όχι και έτσι. Παν μέτρον άριστον. Αλλά δεν αδικώ καθόλου τους γονείς, πως θα μπορούσα άλλωστε; Θέλουν το καλύτερο για το γιο τους, θέλουν να γίνει κάποιος. Πες το φιλοδοξία, πες το ενδιαφέρον, πες το και ματαιοδοξία άμα θέλεις. Νοιάζονται. Απλά νοιάζονται με έναν λάθος και χειριστικό τρόπο. Ελπίζω μόνο ο εξομ να έχει συνειδητοποιήσει πως ό,τι πίεση του άσκησαν οι γονείς ήταν ωστέ να φτάσει εδώ ακριβώς που είναι τώρα, 31 χρονών με σίγουρο επαγγελματικό μέλλον και τη ζωή μπροστά του. Σίγουρα νιώθουν μία ασφάλεια ξέροντας οτί ο γιος τους θα τα έχει όλα, δε θα του λείψει τίποτα ακόμα και όταν αυτοί θα "φύγουν". Επειδή αν είναι ο εξομ 31, δε θα είναι 55-60+ οι γονείς του; Συνήθως κάτι τέτοια σκέφτονται, να εξασφαλίσουν τα παιδιά τους πριν αυτοί "φύγουν". Προσπαθώ να το δω από την δικιά τους οπτική γωνία. Και κάτι τελευταίο που σε κανένα σχόλιο δεν το έγραψαν ακόμα: τι και αν οι ίδιοι οι γονείς του εξομ δέχτηκαν την ίδια πίεση απ0 τους δικούς τους γονείς; Κάπου λέει πατέρας μαθηματικός και μητέρα φιλόλογος. Σίγουρα έκαναν και αυτοί αρκετές θυσίες να φτάσουν να είναι καθηγητές. Μπορεί οι δικοί τους γονείς να ήταν αυστηροί, να τους πίεζαν να γίνουν οι καλύτεροι των καλύτερων και όταν πια έγιναν οι ίδιοι γονείς επειδή έτσι έμαθαν, ανέθρεψαν το παιδί τους με αυτόν τον τρόπο. Ποιος ξέρει, όλα πιθανά είναι, μία υπόθεση έκανα μόνο.. ελπίζω αν κάνει κάποτε παιδιά ο εξομ να μην συνεχίσει τον ίδιο κύκλο αλλά να τον σπάσει, να μεγαλώσουν τα δικά του παιδιά διαφορετικά απ'ότι μεγάλωσε αυτός..