Διακρινω μια επιθετική επικριτικότητα, παρόλο που καταλαβαίνω το πώς σκέφτεσαι. Ούτε εγώ θα ήθελα άνδρα με παιδί/παιδιά από προηγούμενο γάμο, γιατί πάντα θα νιώθω ότι είναι μοιρασμένος μεταξύ δύο οικογενειών - τη δική μας και τη δική του που θα είναι πάντα εκεί κι ας έχει πάρει διαζύγιο. (Στην τελική, αυτό είναι το σωστό. Θα τον χαρακτήριζε πολύ πιο άσχημα αν έκοβε κάθε επαφή με το ίδιο του το παιδί και φρόντιζε να εξαφανιστεί απ' τη ζωή του όποια προηγούμενη οικογένεια δημιούργησε πριν με γνωρίσει.) Κι ωστόσο, ποτέ δεν λες ποτέ. Ένα αυτό. Δεύτερον, μην ξεχνάς ότι κανείς δεν παντρεύεται ή και δημιουργεί οικογένεια νομίζοντας ότι σε 5-7 χρόνια από τώρα θα χωρίσει, έλεος. Σαφώς και οι γυναίκες που, ας πούμε, αποφασίζουν να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά στα 25 τους, που είναι γεμάτες ενέργεια, υπομονή και νεύρο, πιστεύουν στο "μαζί για πάντα." Τώρα, αν φταίνε που παντρεύτηκαν παρορμητικά από τρελό έρωτα χωρίς να λάβουν υπόψη μακροπρόθεσμες συνέπειες που είχε μια απόφαση με έναν λάθος γι' αυτές άνθρωπο, αυτό είναι άλλο. Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα, έτσι; Όσον αφορά τις ανύπαντρες μητέρες, μπορεί να ήταν επιλογή τους το να θέλουν να βιώσουν το θαύμα της μητρότητας ακόμα και με το τίμημα του να μην έχουν τον πατέρα του παιδιού στο πλάι τους. Με όλο αυτό θέλω να πω, ΟΚ, είναι δικαίωμά σου να μην θες να δημιουργήσεις μια σοβαρή σχέση με μία ανύπαντρη ή χωρισμένη μητέρα, αλλά κακώς τις βλέπεις υπό ένα πρίσμα κατάκρισης, λες και είναι κατά κάποιον τρόπο "φταίξιμό τους" η απόκτηση παιδιού. Αν είναι αυτό ένα "βάρος" για σένα που δεν το θέλεις στη σχέση σου, σεβαστό, όπως είπα, αλλά μην τις κατατάσσεις γι' αυτό το λόγο στο μυαλό σου σε μια κατηγορία "κατώτερων/καημένων."