rosestar, καταλαβαίνω τι εννοείς, το ίδιο συναίσθημα θα ένοιωθες αν ήσουν 52 αντί 32. Είναι η απώλεια, το κόψιμο του νήματος με τα παιδικά μας χρόνια....πολλά. Πάντα θα μας σοκάρει και θα μας πονά. Όμως δεν ορφανεύουμε σε καμιά περίπτωση, με την έννοια που ορφανεύει ένα ανήλικο παιδί που δεν μπορεί να πάρει την ζωή του στα χέρια του. Εκεί είναι η ένσταση μου.
rosestar, καταλαβαίνω τι εννοείς, το ίδιο συναίσθημα θα ένοιωθες αν ήσουν 52 αντί 32. Είναι η απώλεια, το κόψιμο του νήματος με τα παιδικά μας χρόνια....πολλά.
Πάντα θα μας σοκάρει και θα μας πονά. Όμως δεν ορφανεύουμε σε καμιά περίπτωση, με την έννοια που ορφανεύει ένα ανήλικο παιδί που δεν μπορεί να πάρει την ζωή του στα χέρια του. Εκεί είναι η ένσταση μου.