Ίσως ακουστεί κάπως αντι-συμβατικό αυτό που θα πω, αλλά πιστεύω ότι φταίει ακριβώς το γεγονός ότι βιώνετε τόσο έντονα συναισθήματα, ώστε καταλήγετε ν' αλλάζετε τη δυναμική των σχέσεών σας και να νιώθετε θύμα στο τέλος.

Θα σας εξηγήσω: όταν ξεκινάτε μία σχέση, δείτε μήπως δείχνετε υπερβολικά πολύ ενθουσιασμό ή υπερβολικά πολλή καλοσύνη. Πέραν του ότι το (έκαστο νέο) έτερον ήμισυ μπορεί να νιώθει δυσπιστία προς αυτά τα χαρακτηριστικά (οι περισσότεροι άνθρωποι δεν πιστεύουν κατά βάθος ότι αξίζουν τόσο ενθουσιασμό προς το άτομό τους ή δεν πιστεύουν στην πολλή καλοσύνη), αλλάζετε αυτόματα και την όλη δυναμική. Ο άνθρωπος δίπλα σας αρχίζει και παίρνει το μήνυμα (συνειδητά ή υποσυνείδητα) ότι ακόμα κι αν ο ίδιος χαλαρώσει και "κρυώσει" απέναντί σας, εσείς θα συνεχίσετε να είστε αυτός που έχει συνεπαρθεί και δίνει, προσφέρει, κυνηγά. Εν μέρει, σας εκλαμβάνουν για δεδομένο, επειδή η δυναμική που δημιουργείτε στη σχέση σας δεν αφήνει στους άλλους το περιθώριο να εκφραστούν κι εκείνοι, να επενδύσουν λίγο, να κάνουν και κάτι για να κρατήσουν το ενδιαφέρον σας. Οπότε, έχετε αφ' ενός την πλήρη παθητικότητα από μεριάς τους και την έντονη, συνεχή ροπή από μεριάς σας να προσφέρετε συγκινήσεις, σιγουριά και συναισθήματα.

Ώσπου έρχεται πια η στιγμή που εσείς ο ίδιος καταλαβαίνετε ότι είστε ο μόνος που προσφέρετε. Λογικό είναι να νιώθετε σα να σας χρησιμοποίησαν, γιατί δεν υπήρξε αμφίρροπη ροή ενδιαφέροντος και συναισθημάτων. Δεν θέλω να αφήσω την εντύπωση ότι κατηγορώ μόνο εσάς. Σαφώς και θα είχατε να κάνετε με λάθος ανθρώπους που δεν σας άξιζαν, μα αν βλέπετε ένα υποβόσκον προβληματικό μοτίβο σε όλες τις προηγούμενες εμπειρίες σας, δείτε μήπως όντως φταίει κάποιο μοτίβο της δικής σας συμπεριφοράς.