Μεγάλο ρόλο παίζει και το γεγονός ότι δίνονται πολλές επιλογές σε κάθε τομές της ζωής - από την επιλογή συντρόφου (που δεν περιορίζεται μόνο στη γεωγραφική εγγύτητα) μέχρι και την επιλογή τρόπου ζωής (πλέον η αγορά αυτοκινήτου και ακινήτου δεν θεωρείται αποκλειστικό κριτήριο επιτυχίας). Κάποτε θεωρείτο ότι μέχρι και τα 20-κάτι μπορούσατε ν' αποφασίσετε για τη ζωή σας και μετά τέλος, ό,τι δρόμο πήρατε αυτό θα καθορίσει την υπόλοιπη ζωή σας. Εάν δεν είχατε σταθερή δουλειά με ιστορικό τουλάχιστον μία προαγωγής, δεν είχατε κάνει οικογένεια και δεν είχατε πάρει στεγαστικο δάνειο μέχριτ τα 30 σας, θεωρούσαστε "loser." Τώρα πλέον οι νέες γενιές κατά κανόνα δεν θέλουν να παίρνουν δεσμευτικές αποφάσεις πριν τα 30 ή και τα 40 τους, ειδικά όσο αφορά τη δημιουργία οικογένειας, την καταστάλλαξη σε έναν τόπο για μόνιμη κατοικία καθώς και τη λήψη δανείων. Κάτι τέτοιο, βέβαια, ενέχει την αρνητική ιδιότητα ότι πολλοί έχουν την ψευδαίσθηση πως θα παραμείνουν ενεργητικοί νέοι και με όλες τις ευρείες προοπτικές μπροστά τους το ίδιο διαθέσιμες για πάντα, τη στιγμή που ο χρόνος δεν δείχνει έλεος και δεν κάνει εξαιρέσεις. Επίσης, πολλοί επιλέγουν τα μεταπτυχιακά για να καθυστερήσουν την είσοδό τους στην αγορά εργασίας, μη ενδιαφερόμενοι για το αντικείμενο καθ' εαυτό ούτε διερωτώμενοι τι το παραπάνω μπορεί να προσφέρει μια επιπλέον ιετία στα θρανία. Και μία κοινωνία με άνεργους πτυχιούχους από τη μια και από την άλλη σοβαρή έλλειψη τεχνίτων (εκείνων όσων χτίζουν και συντηρούν πόλεις), δεν σφύζει ακριβώς από νεότητα, ειδικά όταν οι νέοι, τουλάχιστον στη χώρα μας, παραγκωνίζονται ούτως ή άλλως.