Επειδή πάντα μου άρεσε ο κλάδος της ψυχολογίας και έχω διαβάσει αρκετα βιβλία, θεωρώ πως όλη η λύπη του ανθρώπου (όταν δεν συντρέχουν πραγματικά αλλά προβλήματα οπως φτωχια, σοβαρά οικογενειακά προβλήματα, θάνατος κλπ) προέρχεται από την πεποίθηση πως δεν αξίζουμε. Αν το πιστεύουμε αυτό τότε αυτοσαμποταρουμε τα πάντα στη ζωή μας, με αποτέλεσμα να πάρει μια λαθος τροπή γιατί ποτέ δεν πιστέψαμε πως αξίζουμε το καλό. Κάπου είχα διαβάσει για μια ψυχοθεραπεύτρια κάπου στην Αμερική όπου είχε επισκεφτεί έναν πελάτη της πάμπλουτο και πολύ δυστυχισμένο επειδή πίστευε πως δεν άξιζε τίποτα από όσα έχει. Η ίδια κατάλαβε πως η πηγή της δυστυχίας ενός ανθρώπου που είχε τα πάντα ήταν πως είχε χάσει την αυτό αξία του και την αυτοεκτίμηση του. Τότε το μόνο που του πρότεινε είναι να κάνει καθημερινά πλύση εγκεφάλου στον εαυτό του και λέγοντας φτάσεις οπως «αξίζω», «αξίζω την αγάπη», «αξίζω τον σεβασμό», «αξίζω να έχω μια όμορφη σχέση», και ότι άλλο ηθελε να πετύχει ή να έχει πριν φτάσει να αισθάνεται έτσι. Με λίγα λόγια τον παρότρυνε να μιλάει κάθε μέρα στον εαυτό του ωσπου να το πιστέψει. Να μπει στο πετσί του. Να αγαπήσει τον εαυτο του. Με όλες τις ατέλειες του. Να επηρεάσει με λίγα λόγια το ίδιο του το υποσυνείδητο ωσπου να το ξεγελάσει. Σαφώς δεν είμαι ειδική αλλά ήθελα να σου απαντήσω μήπως και βοηθήσω.