Οταν ειμαστε νεοι ουτε το αισθημα το φοβου εχουμε ουτε και καμια ευθυνη απεναντι σε καποιο εξαρτωμενο μελος ουτε οτιδηποτε..Φουλ εγωισμος, μοστρα, ορμονες, πες ο,τι θες.Οσο ομως μεγαλωνουμε, κ οσο και οι ανθρωποι γυρω μας μεγαλωνουν, βλεπουμε και ζουμε και τη φθορα και το θανατο και την απωλεια και ολα..Και καπως μεσα μας ολο αυτο ερχεται και «δενει» μαγικά και μας κανει πιο φοβικους, προστατευτικους, επιφυλακτικους κτλ.Και γω στο σημερα απορω πως εκανα καποια πραγματα. Σιγουρα καποια εξτριμ δε θα τα ξαναεκανα ποτε. Ηταν πραγματικα επικινδυνα κ για την ιδια μου τη ζωή.Κ εχοντας κατα πολυ μικροτερο αδερφο ειμαι φουλ εξτρα προστατευτικη να μην κανει χαζομαρες για να μην παθει κατι και τον χάσω για παραδειγμα.Απλα απο την αλλη, δεν μπορουμε ουτε τα παιδια μας ουτε κ τους γυρω μας να τους επιβαλλουμε πως θα ζησουν ή να ζησουν μεσα σε γυαλα ή ως προεκταση του εαυτού μας και των θελω μας!Οφειλουμε να τους νουθετουμε κ να τους συμπαραστεκομαστε και να ειμαστε διπλα τους και στα καλα και στα κακα, χωρις να κρινουμε. Να εχουμε υγιεις σχεσεις και γινονται υπευθυνοι ενηλικες. Και φυσικα τα λαθη ειναι για γινονται κ να μαθαινουμε μεσα απο αυτά!