Προτού γίνει αναγνωρίσιμο όνομα στην παραγωγή, ο Teo X3 είχε ξεκαθαρίσει ήδη μέσα του ποιον δρόμο θα ακολουθούσε: θα αποδομούσε τον ήχο, θα τον ξανάχτιζε και θα τον υπηρετούσε χωρίς κανένα φίλτρο.
Το όνομά του ξεκίνησε ως inside joke, μια ειρωνική αναφορά στην εμμονή του με τα επαναλαμβανόμενα μουσικά μοτίβα – μια τεχνική που, όπως λέει, «ίσως και σε σπαστικό βαθμό» έγινε τελικά η προσωπική του σφραγίδα. Από τα σχολικά του χρόνια τον τράβαγε περισσότερο ο ήχος παρά το τραγούδι. «Έδινα προσοχή στο πώς είναι η φωνή στον δίσκο και πώς στο live. Ήθελα να καταλάβω γιατί», θυμάται. Η παρατήρηση έγινε πυξίδα και η παραγωγή ο δρόμος του.
Ο Teo δεν χωρίζει το στούντιο από το προσκήνιο. «Όταν υπογράφω ένα κομμάτι, το νιώθω σαν παιδί μου. Είμαι παραγωγός-άρτιστ, δεν γίνομαι κάτι άλλο». Η πορεία του έχει χτιστεί μέσα από συνεργασίες που τον εξέλιξαν: με την Άννα Βίσση δούλευε ήδη πριν από το «Σε περίπτωση που», φτιάχνοντας covers του Καρβέλα και χτίζοντας μια χημεία που άντεξε στον χρόνο. Με την Τάμτα η σχέση μετράει σχεδόν 15 χρόνια, από τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα.
Δεν ωραιοποιεί τίποτα όσον αφορά την ελληνική μουσική βιομηχανία. «Η αγορά είναι μικρή, ειδικά για όσους δεν κάνουν καθαρή ποπ ή λαϊκό, αλλά ο περιορισμός είναι και ευκαιρία». Πιστεύει ότι το ελληνικό κοινό έχει ήδη ανοίξει τα αυτιά του χάρη στο internet, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι βαθιές μουσικές ρίζες εξαφανίζονται. Όσο για τον δικό του ήχο, διαφωνεί με όσους τον χαρακτηρίζουν «σκληρό». «Για μένα είναι ποπ: δομή, hook, επανάληψη. Ακόμα και στα πιο dark project υπάρχει ποπ πυρήνας».
Στη δημιουργική διαδικασία δεν ακολουθεί συνταγή. «Ένα κομμάτι μπορεί να ξεκινήσει από έναν ρυθμό, μια ιστορία, ακόμα κι από κάποιον που σε έβρισε στον δρόμο». Η έμπνευση, λέει, έρχεται και σε καλές και κακές μέρες – και η κακή ψυχολογία μπορεί να γεννήσει κάτι δυνατό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η χαρά δεν παράγει εξίσου ουσιαστική δουλειά. Για το burnout είναι ρεαλιστής: «Δεν μου έχει συμβεί, αλλά ξέρω πόσο επικίνδυνο είναι. Η τέχνη σε ρουφάει. Θέλει όρια». Το writer’s block το αντιμετωπίζει απλά: «Αν κολλήσω, κόλλησα. Την επόμενη μέρα ξαναδοκιμάζω».
Για την τύχη έχει σαφή άποψη: «Δεν πιστεύω σε αυτήν. Αν είσαι απροετοίμαστος όταν σου δοθεί η στιγμή, είναι χειρότερο από το να μη σου δοθεί ποτέ». Όσο για το περίφημο διεθνές crossover, το βλέπει ψύχραιμα: «Αν εννοούμε να γίνει μια Ελληνίδα η επόμενη Madonna, δύσκολο. Οι μη αγγλόφωνες χώρες είναι πάντα δεύτερες στην παγκόσμια σκηνή – υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά είναι εξαιρέσεις». Πιο κρίσιμο θεωρεί το reset στο ελληνικό ραδιόφωνο, το οποίο χαρακτηρίζει φοβισμένο απέναντι στο νέο.
Δεν έχει ταμπού με το image: «Το live δεν είναι μόνο ήχος. Θέλω concept, αφήγηση, εικόνα». Για την τεχνητή νοημοσύνη δηλώνει αισιόδοξος: «Μπορεί να μιμηθεί, αλλά δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ανθρώπινη καινοτομία».
Η πιο προσωπική του παραδοχή είναι και η πιο λιτή: «Όταν ήμουν μικρός, είπα ότι θέλω να γράφω μουσική κάθε μέρα. Κι ένας οικογενειακός φίλος μού είπε: “Αυτό δεν κάνεις ήδη;”. Εκεί κατάλαβα ότι ζω το όνειρό μου». Δεν κυνηγά τεράστια όνειρα αλλά την ισορροπία. «Θα κάνω ό,τι χρειαστεί για να έχω ψυχική ηρεμία. Όσο η μουσική με γιατρεύει, είμαι εδώ».
Από τις συνεργασίες του ξεχωρίζει δύο ονόματα: τη Λένα Πλάτωνος –«με έκανε να πάρω τον εαυτό μου και την τέχνη μου στα σοβαρά»– και την Τάμτα, που «με πουσάρει καθημερινά ώστε να εξελίσσομαι». Με αυτήν τη σταθερή, σχεδόν πεισματική αφοσίωση, ο Teo X3 συνεχίζει να διαμορφώνει έναν ήχο που μεγαλώνει μαζί του και δείχνει πως η εξέλιξη, για εκείνον, δεν έχει ταβάνι.
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Σωτήρης Βαλάρης
Κάμερα - μοντάζ: Γεράσιμος Δομένικος
Ηχοληψία: Αλέξανδρος Αντωνίου
Μίξη ήχου: Φαίδωνας Κτενάς
