Προς τα πίσω

Κι αυτός, μέσα σ’ ένα κουστούμι, κοιτούσε απ’ το παράθυρο του τρένου, πίσω από ένα θαμπό κοντινό πρώτο πλάνο, πώς στο βάθος αργοκινούνταν οι στύλοι της εταιρείας ηλεκτρισμού, τα σπίτια, τα δένδρα σαν μικρές ασήμαντες πιτσιλιές. Ένα θαμπό πρώτο πλάνο δικό του, όπου η ταχύτητα της αμαξοστοιχίας παραποιούσε τις μορφές. Ένα θολό συνονθύλευμα φλουταρισμένων ακμών και ορίων που διαλύονταν κινούμενα, σιδερωμένων σχημάτων, φορμών κολλημένων σε τοιχώματα μπλέντερ, εφελκυσμένων λάμψεων, τεντωμένων ανύπαρκτων γραμμών που φαίνονταν κι έμεναν χάριν της βραχύβιας μνήμης του ματιού, χάριν ενός δικού του χρόνου· πράγματι, η μόνη κατανόηση είναι αυτή για τ’ άλλα, των άλλων, για τα οικεία ποτέ. Κι ενώ το τρένο διέγραφε ελαφρά μια καμπύλη στη διαδρομή του, ώστε καθισμένος στην εσωτερική πλευρά της στροφής  έβλεπε τα μακρινά αντικείμενα να πλησιάζουν, καθώς το τρένο διέγραφε την ανοιχτή αριστερή στροφή της διαδρομής του, λίγο πριν το τέλος του ταξιδιού, τα μακρινά ασήμαντα αντικείμενα τώρα έφταναν να περνούν από μπρος του, γίνονταν για λίγο κοντινά και οι βολβοί των ματιών του τ’ ακολουθούσαν σαν σκυλιά το διερχόμενο αυτοκίνητο· νευρικά, με βήματα σημειωτόν στην αρχή και σχεδόν απότομα με μια απίστευτη επιτάχυνση. Μέχρι η ταχύτητα των αντικειμένων να τ’ αφήσει πίσω. Τα μάτια του σαν να ‘θελαν να ακινητοποιήσουν τις περαστικές εικόνες –να σταματήσουν το τρένο, ίσως· τον χρόνο;– εάν ήταν στη δύναμή τους να δώσουν έναν άλλο ρυθμό· πιο ανθρώπινο. Τότε, το καμπανάκι του σταθμού ηχούσε στ’ αφτιά του με μια αυξανόμενη συχνότητα και ένταση και οι παύσεις του επίμονου καμπανίσματός του, που γίνονταν όλο και πιο σύντομες, σχημάτιζαν το σώμα μιας σουρωτής κουτάλας ήχων που συγκρατούσε μονάχα τον εκκωφαντικό θόρυβο του άδειου σταθμού που μόλις προσπερνούσαν. Κι όσο ο διάτρητος ήχος χανόταν πίσω απ’ τον διπλό χτύπο που έκαναν οι ρόδες του βαγονιού στα διάκενα των γραμμών του τρένου, τόσο η σύγχυση και η κούραση τον τοποθετούσαν χωμένο στο πάπλωμά του σπιτιού του μέσα σε μια λιακάδα πρωινής παραίτησης.