Πώς γίνεται να μας αρέσουν γεύσεις που μισούσαμε μικροί;

Πώς γίνεται να μας αρέσουν γεύσεις που μισούσαμε μικροί; Facebook Twitter
8

Η συνήθεια του φίλου μας να βάζει μπούκοβο στα πάντα και αλάτι πριν δοκιμάσει μια μπουκιά μπορεί να μας εκνευρίζει ή να μας φαίνεται παράξενη – ο ίδιος φίλος όμως μπορεί να σχολιάζει την αγάπη μας για το Bloody Mary. Γεύσεις που κάποιος λατρεύει, κάποιος άλλος τις απεχθάνεται, και κατά τη διάρκεια της ζωής μας τα γούστα μας αλλάζουν. «Γούστα είναι αυτά» λέμε συνήθως, αλλά το θέμα δεν είναι τόσο αόριστο. Κυρίως, είναι θέμα συνήθειας.

Το NPR εντρύφησε σε αυτά τα ερωτήματα ρωτώντας τον ψυχολόγο Paul Rozin από το πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια, ο οποίος ασχολείται με τις πολιτισμικές συνήθειες. Γιατί μερικοί αντέχουν τα καυτερά φαγητά και μερικοί όχι; Είναι μια διαδικασία μάθησης, είναι η απάντηση του.

Παραδείγματα για πράγματα που τα παιδιά μισούν αλλά λατρεύουν αργότερα ως ενήλικες είναι ο καφές, η μπύρα και άλλες έντονες ή πικρές γεύσεις, ή ακόμα και θερμοκρασίες.

Για παράδειγμα, όταν οι πρώτοι εξερευνητές έφεραν τις πιπεριές τσίλι από το Μεξικό προς την Ευρώπη, η γεύση φάνηκε σε όλους απαίσια, γιατί δεν την είχαν ξαναδοκιμάσει. Όμως στη συνέχεια έγινε πολύ βασικό συστατικό στην Αφρική, στην νότια Ασία και στην νοτιοανατολική Ασία. Σύμφωνα με τον Rozin, σε ένα μεξικάνικο χωριό όπου όλοι τρώνε τα ίδια, τα παιδιά δοκιμάζουν τσίλι σε ηλικία τεσσάρων ή πέντε ετών, επειδή βρίσκεται σε όλα τα φαγητά. Τα γουρούνια και τα σκυλιά που ζουν σε ένα τέτοιο χωριό διαλέγουν τα φαγητά που δεν έχουν τσίλι μέσα από τα σκουπίδια, λέει.

«Αυτό ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον εύρημα. Και νομίζω ότι είναι ένα πολύ ξεχωριστό ανθρώπινο χαρακτηριστικό – η ικανότητα να ξεπερνάμε μια αρχική αποστροφή και να την μετατρέπουμε σε απόλαυση.» Αυτό γίνεται όταν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για επανάληψη. «Η συνεχόμενη εμπειρία και η επανάληψη είναι αυτό που μετατρέπει την αποστροφή σε απόλαυση».

Άλλα παραδείγματα για πράγματα που τα παιδιά μισούν αλλά λατρεύουν αργότερα ως ενήλικες είναι ο καφές, η μπύρα και άλλες έντονες ή πικρές γεύσεις, ή ακόμα και θερμοκρασίες. «Το ίδιο συμβαίνει και με το κάπνισμα. Την πρώτη φορά είναι απαίσιο. Αλλά ίσως συνεχίζουμε λόγω κοινωνικής πίεσης. Και αυτή η πίεση δημιουργεί προϋποθέσεις για επανάληψη... και τελικά η πρώτη αρνητική εμπειρία μετατρέπεται σε θετική.»

8

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

3 σχόλια
Μεγαλο ρολο παιζει και η υφη ή η εμφανιση. Η γευση μπορει να μην ενοχλει απαραιτητα, αλλα ενα πιατο με μια παχυρευστη σουπα και δυσαρεστη εικονα, οπως π.χ. φακες, φασολαδα, δεν θα αρεσει σ ενα παιδι που προτιμα τα πιο πολυχρωμα και τραγανα φαγητα. Μεγαλωνοντας βεβαια το ξεπερνας αυτο.
εμένα όταν ήμουν μικρή και δεν ήθελα να φάω οι γονείς μου με απειλούσαν, εκβίαζαν, δωροδοκούσαν και όταν δεν έπιαναν αυτά με χτυπούσαν ή με τάιζαν μέχρι να κάνω εμετό. Στο τέλος πάντα θα μου έκαναν ένα πιάτο μακαρόνια για να ¨μη πεθάνω¨.Δεν είχα προβλήματα υγείας απλά ήμουν πολύ αδύνατη. Τώρα που μεγάλωσα δεν είμαι πλέον πολύ αδύνατη αλλά στα κανονικά κιλά για το υψος μου και ευτυχώς δεν έχω κάποια διατροφική διαταραχή.Το έξτρα το δικό μου είναι το αλκοολ και τα τσιγάρα, δεν κατάφερα ποτέ να φάω καινούργιο φαγητό.Δεν το θεωρώ "κουσουρι" είμαι μια χαρά στην υγεία μου, μόνο που απ' τα 18 που ζω μόνη μου έως σήμερα η κακοποίησή μου συνεχίζεται σχεδόν καθημερινά όχι πλέον από τους γονείς μου, αλλά απ'όλο σχεδόν το περιβάλλον μου (διαφορετικοί άνθρωποι κάθε λίγα χρόνια) οι οποίοι με απόλυτη φυσικότητα με κατακρίνουν για τη διατροφή μου αδυνατώντας να δεχτούν ότι -είμαι υγιής-'οτι δεν πεινάω όλη την ώρα-ότι τρώω τόσο ανθυγιεινά και δεν παχαίνω- ότι δεν έχω κάνει δίαιτα (πως να κάνω, δεν μ'αρέσει τίποτα!)Μου υπόσχονται ότι τα κιλά θα τα βάλω μαζεμένα και να κάνω καμιά αίματος γιατί η χοληστερίνη μου θα 'ναι 220. (δεν είναι)Πρέπει κάθε μέρα να απαντάω στο τι θα φας σήμερα και να χαμογελάω στα "πάλι? θα σου φυτρώσει στο στομάχι"Δεν πάω ποτέ για φαγητό σε σπίτια 'αλλων γιατί βαράθηκα να απολογούμαι σε όλους πως "συγνώμη αλλά δεν την τρώω την καρυδόπιτα/παστίτσιο/γεμισταΚΑΙ ΠΩΣ ΖΕΙΣ????ζω μες στο ρατσισμό. συγνώμη για το κατεβατό αλλά είμαι μειονότητα και δεν μπορώ να περάσω κάθε μέρα της ζωής μου απαντώνταςΓΙΑΤΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΤΟΣΑ ΞΕΡΑΝ ΤΟΣΑ ΕΚΑΝΑΝ έτσι κι αλλιώς δεν έχω να απολογηθώ ούτε να δώσω εξηγήσεις σε κανέναν. Μακάρι απλά να με άφηναν ήσυχη.
Μα πώς τολμάς να μην συμπονείς τη γυναίκα αυτή, που υφίσταται χρόνια οικογενειακή και κοινωνική καταπίεση και αντ' αυτού να την καταπιέζεις κι εσύ προσφέροντάς της παστιτσάδα. Λίγη συμπόνια πια στον καταπιεσμένο συνάνθρωπο (που συνήθως όταν μιλάμε για καταπίεση είναι γυναίκα).
Το ότι δεν σ'αρέσει τίποτα και δεν μπορείς να χαρείς κάτι που θεωρείται από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής είναι θλιβερό, αλλά δεν φταίνε οι γονείς σου. Όλοι μας καταπιεστήκαμε μικροί να φάμε φαγητά που μας αηδίαζαν, μπάμιες/σπανάκι/όσπρια/αγκινάρες και τόσα άλλα. Αλλά πάντα υπήρχαν φαγητά που ήταν δελεαστικά, ποιο παιδί δεν αγάπησε τις τηγανητές πατάτες?Αφού τουλάχιστον έτρωγες τα μακαρόνια, ας έμενες σ' αυτά, αλλά εσύ λες ότι δεν πεινάς και δεν σ' αρέσει τίποτα και ρίχνεις το φταίξιμο στους άλλους. Δύο λέξεις μόνο: Professional help.
Ααααχ εσύ έτρωγες ξύλο για να φάς!Ενώ εμείς που δέρναμε τις μανάδες για να μας βάλουν κι άλλο, ήταν αλλιώς :pΠέρα απο την πλάκα κοπελιά ότι γουστάρεις φάε, μακαρόνι γουστάρει η ψυχούλα σου; μακαρόνι φάε μέχρι να σου βγεί απ τα αυτιά! Μην ακούς κανέναν και προπάντως μην παρεξηγείσαι όταν σου λένε το κλασσικό "μα πως ζείς;" δε το λένε για κακό. Απλά επειδή σε εκείνους αρέσει πάρα πολύ ένα φαγητό το θεωρούν αυτονόητο οτι αρέσει σε όλους. Ειδικά όταν ο άλλος το έχει μαγειρέψει κιόλας και είναι η "σπεσιαλιτέ του"εκεί ξεφεύγει το πράγμα! Ψάχνει απο όλους την επιβεβαίωση no matter what!
είναι γεγονός ότι στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων, δυσκολευόμαστε να αποδεχθούμε το δικαίωμα του άλλου να επιλέγει τι θα φάει... π.χ: άμα δεν σουβλίζεις αρνί το Πάσχα είσαι άρρωστος και πολλά άλλα... ο καθένας είναι ελεύθερος να τρώει ότι θέλει και οτι τον κάνει να νιώθει καλά...πάντως το θέμα είναι και ψυχολογικό.. ξέρω άτομα που μπορεί να μην τρώνε μανιτάρια ας πούμε, αλλα αν ένα φαγητό έχει μέσα μανιτάρια και δεν το ξέρουν, οταν το φάνε λένε πόσο τους άρεσε...