Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχω ανοίξει το μαγαζί μου στον πεζόδρομο της Μαυροκορδάτου, πολύ κοντά στην Ομόνοια, οπότε βρίσκομαι καθημερινά εδώ για πολλές ώρες. Η αλήθεια είναι πως θεωρώ ότι όλοι οι Αθηναίοι πρέπει να ζήσουν κάποια φάση της ζωής τους στην ευρύτερη περιοχή της Ομόνοιας, γιατί η πολυπολιτισμικότητα της περιοχής αυτής είναι μοναδική στην πόλη.
Ως έφηβος κατέβαινα συνέχεια στην Ομόνοια με το τρένο. Η κλασική μας διαδρομή περιλάμβανε πέρασμα από το θρυλικό Metropolis για ανεφοδιασμό σε CD κι έπειτα ανηφορίζαμε από Εμμανουήλ Μπενάκη προς Εξάρχεια για να πιούμε τον καφέ μας. Νομίζω ότι έχω συνδέσει αυτές τις βόλτες με όλη τη δισκογραφία των Smashing Pumpkins – είχα κόλλημα μαζί τους από μικρός. Περιοδικά, δίσκοι, μεταχειρισμένα ρούχα συνέθεταν το σκηνικό τότε. Τα αγαπημένα μου second hand κομμάτια τα έβρισκα στην Αμερικάνικη Αγορά μέσα στη Βαρβάκειο. Ήταν η φωλιά μας, ένας όμορφος χώρος που λυπήθηκα πολύ όταν έκλεισε.
Στο μαγαζί μου σχεδιάζω και υλοποιώ κοσμήματα. Στον επάνω όροφο βρίσκεται το εργαστήρι μου και κάτω το κατάστημα. Ψάχτηκα σε πολλές περιοχές όταν αποφάσισα να ξεκινήσω τη δουλειά αυτή. Περνούσα τυχαία από τη Μαυροκορδάτου και ανακάλυψα αυτόν το χώρο που μου άρεσε από την αρχή. Ένας φίλος είχε μαγαζί με γραμματόσημα απέναντι, οπότε εγκλιματίστηκα αμέσως. Τότε ο δρόμος δεν είχε τα spots που έχει τώρα, υπήρχαν κυρίως βιβλιοπωλεία και κάποια μαγαζιά με συλλεκτικά είδη. Εγώ ήθελα μια ήσυχη γωνιά και τη βρήκα δυο δρόμους πιο πάνω από την Ομόνοια! Η Μαυροκορδάτου θυμίζει λίγο τη φιλοσοφία των στοών που μπορεί να βρίσκονται στους πιο πολυσύχναστους δρόμους της πόλης, όμως άπαξ και μπεις σε αυτές, ηρεμείς αμέσως.
Η αίσθηση της οικειότητας μεταξύ των καταστηματαρχών κυριαρχεί στον πεζόδρομό μας. Είμαστε γειτονιά και σμίγουν γενιές εδώ. Άνθρωποι που εργάζονται και κινούνται στην περιοχή για χρόνια μπορούν να επικοινωνήσουν με τους νεότερους, πράγμα όχι ιδιαίτερα σύνηθες. Συνειδητοποίησα ότι έχω κοινά μαζί τους, αφού καθημερινά ζούμε στο ίδιο σημείο και αντιμετωπίζουμε προβλήματα στα οποία πρέπει πολλές φορές να βρούμε λύσεις από κοινού.
Υπάρχει ένας τύπος εδώ που περνάει καθημερινά με μια μαύρη γάτα στον ώμο του. Την έχει δεμένη με λουράκι και τη βγάζει βόλτα. Μερικές φορές περνάει μόνη της η γάτα. Μάλλον είναι άστεγος, δεν ξέρω πού πηγαίνει και τι κάνει. Γενικά, περνάνε κατά καιρούς διάφοροι περίεργοι, πολλοί σταματούν για να ζητήσουν χρήματα και με επαναφέρουν στην πραγματικότητα σε σχέση με το πού ακριβώς βρίσκομαι, αλλά δεν έχω νιώσει ποτέ ότι απειλούμαι. Ευτυχώς, δεν έχει συμβεί κάτι, είναι αυτή η αίσθηση γειτονιάς που σου είπα. Αν κλείσω το μαγαζί μου και πεταχτώ κάπου, ξέρω ότι ο Χάρης από το καφενείο δίπλα θα το προσέχει. Το ίδιο συμβαίνει με όλα τα καταστήματα εδώ.
Οι επιχειρηματίες του πεζόδρομου προσπαθούμε να προσελκύσουμε το κοινό διοργανώνοντας κατά καιρούς διάφορες δράσεις, όπως τα πάρτι του Street Outdoors και του Black Kordatian που συνδυάζονται με open bazaar ή το DIS-PLAY που έγινε πριν από λίγο καιρό, με περφόρμανς να εκτυλίσσονται μέσα στις βιτρίνες των κλειστών καταστημάτων. Πολλοί από τους ανθρώπους που μας παραχώρησαν τα μαγαζιά τους γι’ αυτήν τη δράση ήταν πάνω από 70 χρονών – όταν τους εξηγούσαμε το concept σίγουρα δεν καταλάβαιναν και πολλά. Ωστόσο, ήταν θετικοί, αφού αντιλήφθηκαν ότι επρόκειτο για μια δημιουργική κίνηση προκειμένου να αναζωογονηθεί η περιοχή. Στόχος μας, εκτός από το προφανές, το να γίνει ο δρόμος γνωστότερος δηλαδή, είναι να συμβαίνουν πράγματα που κατ’ αρχάς θα μας χαροποιούν εμάς τους ίδιους.
Ζώντας και κυκλοφορώντας γύρω από την Ομόνοια, αγάπησα τις στοές της και τις επισκέπτομαι συχνά στις βόλτες μας. Στη Στοά Ορφανίδου μπορείς να βρεις διάφορα συλλεκτικά αντικείμενα, από κοσμήματα μέχρι παλιά γραμματόσημα. Στη Σανταρόζα δεν έχει μαγαζιά, αλλά μου αρέσει ως πέρασμα. Όπως και το bazaar απέναντι από τη Βαρβάκειο, που στεγάζεται σε ένα τριώροφο νεοκλασικό όπου μπορώ να χαζεύω πολύ συχνά για ώρες. Στη Στοά της Εμμανουήλ Μπενάκη βρίσκεται το ικαριώτικο καφενείο όπου πρόσφατα διοργανώθηκε περφόρμανς, ενώ οι γέροι δίπλα έπιναν τα ούζα τους κι έπαιζαν πρέφα. Οι στοές γενικά έχουν αρχίσει ξανά να παίρνουν τα πάνω τους.
Γενικά, η Ομόνοια περιλαμβάνει πολλές και εντελώς ετερόκλητες μεταξύ τους περιοχές. Το κομμάτι προς την Πειραιώς με τη Σωκράτους δεν έχει καμία σχέση με το κομμάτι της Εμμανουήλ Μπενάκη και της Ζωοδόχου Πηγής. Το σκηνικό αλλάζει από στενό σε στενό. Στην Μπενάκη έχουν πλέον ανοίξει πάρα πολλά καφέ, ενώ, αντίθετα, πολλά μαγαζιά στην από εκεί πλευρά, όπως το Hell’s Kitchen που μου άρεσε πολύ, έκλεισαν. Αν σε ένα σημείο υπάρχει ζωή, στεγάζονται γραφεία και εργάζεται καθημερινά κόσμος, είναι πολύ διαφορετικά. Το έχω σκεφτεί να μετακομίσω εδώ απέναντι, αλλά για πρακτικούς λόγους δεν το έχω κάνει.
Τσάι θα πάρω ή από το καφενείο δίπλα στο μαγαζί μου ή από το Komma. Βιολογικά προϊόντα θα ψωνίσω από το Bamboo Vegan στη Ζωοδόχου Πηγής. Τυρόπιτα θα φάω στο εμ 22 της Μπενάκη, ενώ lunch break θα κάνω σε κάποιο από τα γύρω μαγειρεία, συνήθως στο Υποβρύχιο ή στα καινούργια μαγαζιά της Φειδίου. Α! Και για κούρεμα πάω στον Γιώργο, στο Everyday Story στα Εξάρχεια, ενώ βιβλία ψωνίζω απέναντι, από τον Βιβλιοχαμό. Όλα βρίσκονται γύρω μου και συνεχώς ανακαλύπτω τι μου αρέσει περισσότερο.
Έχουν κλείσει ιστορικά μαγαζιά στην περιοχή την τελευταία πενταετία κι έτσι έχει αλλάξει η όψη του κέντρου. Πολύς κόσμος ερχόταν εδώ για να κάνει διάφορες δουλειές και να ψωνίσει συγκεκριμένα πράγματα. Εννοείται πως η Ομόνοια ήταν ανέκαθεν συνυφασμένη με ναρκωτικά και πορνεία, από τότε που τη θυμάμαι. Παλιά γίνονταν σκηνικά ακόμα και μέσα στο τρένο – έχω πολύ έντονες εικόνες σχετικά. Το τοπίο πλέον έχει καθαρίσει αρκετά, άνοιξε και το Ρομάντσο που προσελκύει πολύ κόσμο τα βράδια. Ωστόσο, θεωρώ ότι κάθε μεγαλούπολη έχει αυτό το κομμάτι της, απλώς εμείς το έχουμε στο πιο κεντρικό σημείο της Αθήνας. Είναι κρίμα που η συγκεκριμένη πλατεία είναι απλά κόμβος για τα αμάξια και δεν είναι πλατεία στην ουσία. Πώς να τραβήξει το ενδιαφέρον του κόσμου για να κάτσει εκεί; Η μορφή της πλατείας, το roundabout, δεν επιτρέπει σε κάποιον να αράξει, το να βλέπει τα αμάξια να πηγαίνουν κυκλικά θυμίζει λούνα παρκ. Από την άλλη, το να περνάμε εποικοδομητικά τον χρόνο μας στις πλατείες δεν είναι στη νοοτροπία μας ούτως ή άλλως, ή το να διαβάσουμε μια εφημερίδα ή ένα βιβλίο, να κάνουμε lunch break εκεί. Η ανακαίνιση του Νέον από τον Βενέτη ίσως αλλάξει το σκηνικό. Μακάρι να υπήρχε έστω το σιντριβάνι ή λίγο πράσινο, τραπεζάκια και περισσότερα παγκάκια. Αυτά θα έκαναν την Ομόνοια πιο όμορφη.
Ο Paul Sarz εκθέτει τα κοσμήματά του στην μπουτίκ του, σε συνεργαζόμενα καταστήματα στην Άνδρο, την Πάτμο, την Χαλκίδα, αλλά και online στα:
Hot Spots
Paul Sarz jewellery shop (Μαυροκορδάτου 4, 210 3814144)
Komma Bar (Μαυροκορδάτου 6, 213 0238555)
Bios Ρομάντσο (Αναξαγόρα 3-5, 216 7003325)
Βενέτη 1948 (Κτίριο «Νέον», Δώρου 1 & πλατεία Ομονοίας, 210 5230740)
Bamboo Vegan (Ζωοδόχου Πηγής 8-10, 210 3300018)
εμ 22 coffe & fresh food (Εμμ. Μπενάκη 22, 210 3801932
Ικαριώτικο καφενείο «Χαλαρά» (Εμμ. Μπενάκη 24, εντός της στοάς)
Υποβρύχιο (Αιόλου 102, 210 3239960)
Everyday Story (Ζωοδόχου Πηγής 33 & Α. Μεταξά, 210 3829414)
Βιβλιοχαμός (Μαυροκορδάτου 7, 210 3824629)
σχόλια