Η μαντάμ Κοκοβίκου και η ζάλη του Ιούλη

Δεν έχω έμπνευση. Τόσο απλά. Ε βέβαια, πώς να’ χω με τόσα γαμοβαφτίσια και κυρίλες και «ω μαντάμ Κοκοβίκου». Δε γί-νε-ται. Μπαίνει η κυρίλα στο μυαλό και σταματά η τσόντα (γιατί είχα αρχίσει μια ωραιότατη άρλεκιν ιστορία έτσι να περάσουμε ευχάριστα το καλοκαίρι και κατόπιν αυτολογοκρισίας, η βρύση στέρεψε στο καλό σημείο της εξέλιξης, άι στο διάολο). Καλά,ούτως ή άλλως η κρίση είναι γενικά θέμα που σου κλειδώνει τα κύτταρα της έμπνευσης αλλά υπήρχαν αυτές οι καλοκαιρινές εκλάμψεις, εκεί που έχεις αναμμένο το κερί της σιτρονέλλας, σε μαστουρώνει λίγο, είναι και βράδυ, ακούς και ήχους καλοκαιριού (γάτες που νιαουρίζουν μακρόσυρτα για ερωτικό κάλεσμα) ε σου’ ρχεται η έμπνευση (ή και κάτι άλλο, εντάξει, κι η Κοκοβίκου γυναίκα είναι!). Τελοσπάντων, χάθηκε η έμπνευση ωσάν τη γάτα στους θάμνους. Ελπίζω να τη βρω προσεχώς να πλατσουρίζει στο κύμα χωρίς κυρίλα αλλά με πολλή άμμο, δίπλα σε κάτι παλιό αγαπημένο. Ένα ημερολόγιο. Που μυρίζει κλεισούρα όσο μάχεται του laptop αλλά κάθε φθινόπωρο κλειδώνεται με άρωμα μελανιού κι αρμύρας. Και σιγοτραγουδά στίχους του Φοίβου Δεληβοριά «σου ήμουν πιστός, όλο αυτό το καλοκαίρι…»