* SCROLL DOWN FOR THE ENGLISH TEXT
Όταν ζούσα στο Λονδίνο -μερικούς μήνες πριν- ήταν πολύ άσχημο να μαθαίνω τα κακά νέα της Ελλάδας, και κατά κάποιο περίεργο τρόπο αισθανόμουν σαν μετανάστρια που κάποιος την είχε αναγκάσει να ζει εξορισμένη. Όταν ερχόμουν στην Ελλάδα, πάλι, τα πράγματα μου φαινόταν λιγότερο τρομακτικά από ό,τι περίμενα διαβάζοντας τον ξένο τύπο ή μιλώντας με ανθρώπους στο Λονδίνο. Πόσο δύσκολο είναι για σένα να ζεις στο εξωτερικό ενώ η κατάσταση στην Ελλάδα είναι τόσο δύσκολη;
Είναι αρκετά δύσκολο και γίνεται ακόμα δυσκολότερο όταν σου λένε ότι δεν μπορείς να παλεύεις εσύ για την Ελλάδα τη στιγμή που ζεις στο εξωτερικό. Αυτό είναι μεγάλο λάθος! Ισα ίσα πιστεύω ότι οι Έλληνες του εξωτερικού πονάνε περισσότερο για την Ελλάδα από την άποψη ότι ο έμμεσος πόλεμος που τους γίνεται μέσω των ΜΜΕ είναι πολύ μεγάλος. Ας μη κατηγορούμε όμως μόνο τα ΜΜΕ του εξωτερικού, τα οποία σίγουρα παίζουν μεγάλο ρόλο για την εικόνα που σχηματίζει ο κόσμος για τη χώρα μας, ας ασχοληθούμε και με ορισμένους ανθρώπους οι οποίοι δε γνωρίζουν τι γίνεται ακριβώς στην Ελλάδα και παρ’ όλα αυτά παίρνουν θέση εναντίον του ελληνικού λαού. Αυτή ήταν και η αφορμή να κάνω το ντοκιμαντέρ «Ελλάδα είμαι σε δύσκολη θέση!»
Πολλές φορές, η εικόνα για το γίνεται στην Ελλάδα, όπως αυτή που μεταδίδεται από τα ξένα μέσα, μου φαίνεται διαστρεβλωμένη. Μπορούν τα ντοκιμαντέρ να βοηθήσουν ώστε να αλλάξουν την κοινή γνώμη;
Απόλυτα! Το κακό είναι ότι δεν αφήνουν τα ντοκιμαντέρ ή οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης να «φανερώσει» κάποια πράγματα τα οποία θα βοηθήσουν τον λαό και τους νέους να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι τους, δεν παλεύουν μόνοι τους και ότι όλοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να ακούγονται μεγάλα αυτά τα λόγια άλλα μιλάμε για τους νέους τώρα. Οι νέοι πρέπει να έχουμε όνειρα, πρέπει να βλέπουμε μακριά και να καταλάβουμε ότι αν εμείς δεν κάνουμε κάτι τώρα τότε δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Το ντοκιμαντέρ σαν μέσο, αναλόγως βέβαια και στην κατηγορία που ανήκει, μπορεί να προσφέρει από μια απλή προβολή στοιχείων έως ένα οπτικοακουστικό έργο που θα δώσει λύσεις και θα φανερώσει αλήθειες που είναι βαθιά κρυμμένες.
Πόσο σημαντικό είναι να γίνονται όλο και περισσότερα ντοκιμαντέρ για την κρίση στην Ελλάδα;
Είναι σημαντικό να δημιουργεί ο κόσμος. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν μπορούμε να έχουμε σαν μόνη λύση το να βγαίνουμε στους δρόμους και ορισμένα άτομα, όποιοι και αν είναι αυτοί, να σπάνε τα πάντα. Υπάρχει λοιπόν και η άλλη μορφή διαμαρτυρίας μέσω της τέχνης. Και αυτό το όπλο λέγεται ντοκιμαντέρ. Είναι σημαντικό όσα έργα και αν γίνουν να τα δει ο κόσμος και όχι μόνο οι Έλληνες αλλά και άλλοι πολίτες του κόσμου, για να καταλάβουν ποια είναι η θέση μας όπως επίσης και ποια είναι η θέση που θα έρθουν οι ίδιοι σε λίγο καιρό.
Τι προβλήματα συναντάει ένας νέος Έλληνας κινηματογραφιστής στην Ελλάδα; Έχουν αλλάξει τα πράγματα προ και μετά κρίσης;
Για τους νέους κινηματογραφιστές στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν έτσι και αλλιώς χάλια. Πόσο μάλλον τώρα με την κρίση. Απλά τουλάχιστον προ κρίσης αν θέλαμε τη βοήθεια ένος οργανισμού για παράδειγμα για μια ταινία μας έλεγαν ότι θα το σκεφτούν και μετά μας έδιναν αρνητική απάντηση. Σήμερα με την κρίση δεν προλαβαίνεις καν να τους εξηγήσεις τι είναι αυτό που ετοιμάζεις και παίρνεις κατευθείαν αρνητική απάντηση. Οπότε τουλάχιστον γλυτώνουμε τα λεφτά στα τηλέφωνα. Πέρα από την πλάκα όμως, ναι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα! Δεν υπάρχουν ευκαιρίες για νέους κινηματογραφιστές, οι αρμόδιοι οργανισμοί αν δεν έχεις μέσα μεγάλο ονόματα δεν πρόκειται να σου δώσουν σημασία αλλα ακόμα και αν αποφασίσεις να προχωρήσεις μόνος σου και ολοκληρώσεις το έργο σου μετά αντιμετωπίζεις το φαινόμενο της «αόρατης τέχνης» όπως το λέω εγώ μιας και κανείς δεν πρόκειται να δει τη δουλειά σου, να ακούσει τη φωνή σου... να ακούσει αυτά που έχεις να πεις. Πιστεύω ότι οι μεγάλοι καλλιτέχνες της Ελλάδας πρέπει αγκαλιάσουν τα νέα παιδιά και να τους δώσουν τις ευκαιρίες που τους αξίζουν.
Τα ντοκιμαντέρ δεν είναι πια μόνο ενημερωτικά αλλά και διασκεδαστικά. Βλέπουμε την απέχθεια των ανθρώπων προς τις ειδήσεις που παρακολουθούν στην τηλεόραση και, όπως αποδείχθηκε από τη συμμετοχή στο Φεστιβάλ, τη λαχτάρα να δουν ένα καλό ντοκιμαντέρ για την κρίση. Ποια είναι η άποψή σου;
Γιατί ο κόσμος κουράστηκε απο το υποκριτικό ταλέντο των μεγαλοδημοσιογράφων. Από την άλλη δεν ξέρω αν λαχταρά να δει ένα ντοκιμαντέρ για την κρίση γιατί και από αυτό έχουμε φτάσει στο αποκορύφωμα. Ο κόσμος θέλει να ξεχαστεί, θέλει να ξεχάσει, θέλει να ζήσει τη ζωή του. Δυστυχώς τα ΜΜΕ δεν μας το επιτρέπουν αυτό. Για αυτό η μόνη λύση είναι να κλείσουμε την τηλεόραση και να αφοσιωθούμε και πάλι στην ανθρωπινη επικοινωνια. Ένα αγαθό που νομίζω ότι ξεχάσαμε ψηλά σε ένα ράφι και ήρθε πλέον ο καίρος να το ξεσκωνίσουμε και να το χρησιμοποιήσουμε.
Στην Ελλάδα υπάρχει η νοοτροπία της γκρίνιας, αλλά καμιά προσπάθεια αλλαγής της κατάστασης, έστω και στο άμεσο περιβάλλον του καθενός. Μπορούν τα ντοκιμαντέρ να προτείνουν κάποιες λύσεις, να μεταδώσουν αισιοδοξία;
Η τέχνη γενικότερα μπορεί να δώσει αισιοδοξία. Και όπως δήλωσε και η Κάτια Δανδουλάκη στο ντοκιμαντέρ ο κόσμος ακόμα και στο παρελθόν όταν αντιμετώπιζε τόσο μεγάλες δυσκολίες έβρισκε πάντα έξοδο μέσω της τέχνης. Η τέχνη ήταν αυτή που έφερε μαζικές αλλαγές στη χώρα. Σίγουρα το ντοκιμαντέρ σαν είδος μπορεί να προσφέρει λύσεις αλλά είναι προτιμότερο κατά τη γνώμη μου να ακούσουμε αυτές τις λύσεις απο ειδικούς για τον κάθε τομέα.
* Το επόμενο βήμα για το ντοκιμαντέρ είναι η πρώτη προβολή του που θα γίνει στην Αθήνα στις 8 Απριλίου, 12μμ, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στην αίθουσα Νίκος Σκαλκώτας. Η είσοδος είναι ελεύθερη για όλους μιας και σκοπός είναι να το δουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι μπορούν και να συζητήσουμε από κοντά τη θεματολογία τους που δεν είναι άλλη απο την ψυχολογία των νεων ανθρώπων είτε ζουν στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο website του ντοκιμαντέρ www.elladaeimaisedyskolithesi.com καθώς και στην σελίδα του στο Facebook- Greece I am facing taxing times.
----------------------------------------------
It was awful to read about the news in Greece, while I was living in London, and I was feeling like an immigrant who is forced to stay there. Each time I was visiting Greece, things seemed better then I expected after reading the foreign media and talking to people abroad. How difficult is it for you to live abroad while things are bad in Greece?
It was tough and it gets even tougher especially when you are told that you have no right to fight about Greece when you actually live abroad! This is a big mistake! On the contrary I believe that greek people that live abroad ‘feel’ more for Greece especially with the propoganda that is imposed to them by foreign media. But it's not even just the foreign media creating this, its also people abroad that although they have no clue of what is actually happening in Greece, they form and express an opinion against the greek people. That was my motivation to make the documentary ‘Greece, I am having taxing times’.
Many times the ‘picture’ of what is happening in Greece is distorted by the foreign media. Can documentaries help to change public opinion?
Definitely! It is a shame that documentaries, or any other form of art, are not allowed to reveal things that could actually help people, especially the young people to realise that are not alone and things can actually change. These might sound pompous but we have to realise that young people need to have dreams and be able to have a future. They have to realise that if they don’t do something about it, nothing is really going to change. A documentary could work as a type of media giving information but it can also give solutions and reveal unspoken truths.
Is the role of documentary getting more important?
It is very important for people to be creative. I do believe that to go out rioting and breaking things, it’s not the only way to rebel! There is an alternative way to rebel and that’s via art. Documentaries are a type of weapon as well. It is important all these documentaries to be watched not just by Greeks, but by all world citizens in order to realise what is Greece’s situation, but also what other countries might have to face soon.
.jpg)
What are the difficulties that a young greek director is facing? Is the situation different before and after the crisis?
It was always bad in Greece for young filmmakers. It got even worse with the crisis. If –before the crisis- you needed support from some kind of organisation, they were replying that they will think about it and then later they were rejecting you. Today you don’t even have the chance to explain your project to them as they reject it straight away! At least you save some money not making unnecessary phone calls! And yes, things are bad. If you don’t have a ‘big name’ the film institutes are not going to pay any attention to you and even if you find your own funds for your project then you have to face, what I call, the phenomenon of the ‘invisible art’, as nobody is really going to have a chance to watch your film or hear your voice. I think that established artists in Greece should try to help young people on this.
Documentaries are not just informative but also entertaining as people are sick and tired of watching TV news, but as it seemed at the documentary festival are much more excited to watch a film about the crisis at the cinema. What do you think?
People are overly tired by the established journalist’s hypocrisy. On the other hand I don’t know if they want to watch a documentary for the crisis either. People are so worn out; they want to forget about it, they want to be able to live their lives again. But TV is not helping on that. We just need to switch it off and concentrate again into real human communication, a type of life that we have now forgotten, but we have to try to get it back again.
In Greece we are used to moan about everything but people there don’t try to change things even in their own small environment. Can documentaries give some solutions and give optimism?
Art can give optimism. As Katia Dandoulaki – a famous Greek actress- says in the film, no matter how bad situations people had to face in the history, they were always trying to find a way out via art. Art always helped carrying through big changes in society. Sure, documentaries can offer solutions as well as people with expertise in their own field.
*Greece, I am facing taxing times, is going to be shown in Athens on the 8th of April at 12 p.m., at Megaron-The Athens Concert Hall, at Nikos Skalkotas room. Entrance is free to everybody, as the aim of the film is to be watched by as many people as possible. You can find information on the website www.elladaeimaisedyskolithesi.com, as well as on the Facebook page “Greece, I am facing taxing times”.
σχόλια