Πεθαίνω σαν χώρα: Όταν είχα πρωτακούσει για την πρόθεση του Μιχαήλ Μαρμαρινού να ανεβάσει το εμβληματικό κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη Πεθαίνω σαν χώρα μ’ ένα σύνολο ηθοποιών, την Μπέμπα Μπλανς και μια ουρά περισσότερων από εκατό εθελοντών, παραξενεύτηκα. Το εγχείρημα ήταν ριψοκίνδυνο. Μετά έπιασε η μεγάλη φωτιά στην Πελοπόννησο και τόσο το κείμενο όσο και η παράσταση πήραν θέση προφητείας στο μυαλό μου. Τώρα μαθαίνω ότι η παράσταση επιλέχθηκε για τρία από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης και κατάλαβα ότι μερικές ευτυχισμένες στιγμές μπορεί να συμβεί μια παράξενη σύγκλιση στις αγωνίες ανθρώπων και λαών τελείως διαφορετικών μεταξύ τους - τότε που κατανοείς βαθιά ότι η ανθρώπινη περιπέτεια μας ενώνει, δεν μας χωρίζει. Για όσους δεν μπόρεσαν να αναβάλουν πέρυσι τις διακοπές τους, ώστε να δουν την τελευταία παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών, το Πεθαίνω σαν χώρα του Δημητριάδη και του Μαρμαρινού επαναλαμβάνεται στις 6 και 7 Ιουνίου, στο θέατρο της Πειραιώς 260.
Ευτυχισμένες Μέρες: Μία γυναίκα χωμένη σ’ ένα μικρό λόφο από άχρηστα αντικείμενα και γύρω της ο τεράστιος χώρος του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου. Οι προβλέψεις (ότι η ηθοποιός θα χανόταν στο μέγεθος του θεάτρου) όχι μόνο διαψεύστηκαν, αλλά φάνηκε πανηγυρικά ότι η αρχαία τραγωδία ολοκληρώθηκε στον 20ό αιώνα με το θέατρο του Μπέκετ.
Ευτυχώς για όλους όσους δεν είδαν την παράσταση, οι Ευτυχισμένες Μέρες, όπως τις σκηνοθέτησε για το Εθνικό Θέατρο της Μεγάλης Βρετανίας η Ντέμπορα Γουόρνερ, επιστρέφουν στο αργολικό θέατρο για άλλες δύο παραστάσεις. Στις 4 και 5 Ιουλίου η Φιόνα Σο θα ερμηνεύσει ξανά την αστεία και τραγική Γουίνι, σ’ ένα ρεσιτάλ υποκριτικής στην αντίπερα όχθη αυτού που συνήθως καταλαβαίνουμε με τη λέξη «υποκριτική». Μόνη «απέναντι στις λέξεις που λιγοστεύουν και στο υπαρξιακό κενό». Συμμετέχει o Tim Potter.
σχόλια