Το ταλέντο περισσεύει σ’ αυτή την πόλη. Και βέβαια η έφεση προς στις τέχνες. Στο θέατρο, όμως, οι ηθοποιοί με ταλέντο ευδοκιμούν. Είναι να θαυμάζει κανείς πόσοι καλοί ηθοποιοί ξεπετάχθηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια. Σ’ αυτούς οφείλεται σε μεγάλο βαθμό το γεμάτο ζωή θεατρικό τοπίο της Αθήνας. Αυτοί είναι που με την ορμή τους, τη θέλησή τους να υπάρξουν σ’ ένα χώρο δύσκολο και ανταγωνιστικό, με την επιμονή τους, ανανέωσαν το ήδη υπάρχον δυναμικό. Πρόχειρα θυμάμαι τους ώριμους παρά το νεαρό της ηλικίας τους ηθοποιούς της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού, τους ηθοποιούς του Αμόρε και του Θησείον, ηθοποιούς που μας εξέπληξαν όπως η Αγγελική Παπούλια και η Εύα Σαουλίδου, άλλους που επιμένουν χρόνο το χρόνο κι άλλους που έλαμψαν στιγμιαία και μετά ξεχάστηκαν - ίσως τους βρούμε μπροστά μας ξανά σε ανύποπτη στιγμή. Και ξαφνικά, αλλά και με τη φυσικότητα που ταιριάζει στην πλούσια συγκομιδή των προηγούμενων χρόνων, έλαμψε το ταλέντο της Στεφανίας Γουλιώτη. Χωρίς προηγουμένη μεγάλη εμπειρία, επιβλήθηκε με τρόπο σπάνιο: με δύο ρόλους στην Επίδαυρο. Και μέσα από το λαμπερό σκοτάδι του θεάτρου εγεννήθη φως - το δικό της. Η συνέχεια; Για την ώρα παίζει την Ερωτευμένη Νεκρή στο Αμφι-Θέατρο και σε λίγο θα χορέψει Bossa Nova, στην παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου για το Εθνικό.
Ματίνα Καλτάκη
σχόλια