Η ιστορία της ορχήστρας ξεκινά το 2002, από την περιοχή Esquilino στο κέντρο της Ρώμης, την πλέον πολυεθνική περιοχή της ιταλικής πρωτεύουσας, όπου ζουν περίπου 60 εθνότητες, με τους Ιταλούς να είναι η μειοψηφία. Αφορμή για τη δημιουργία της ορχήστρας αποτέλεσε η απόφαση των Αρχών να μετατραπεί το ιστορικό θέατρο Απόλλο σε αίθουσα μπίνγκο. Ο μουσικός Μάριο Τρόνκο, με τη βοήθεια του σκηνοθέτη Agostino Ferrente, που ήθελε να μετατρέψει το θέατρο σε διεθνές εργαστήρι μουσικής, κινηματογράφου και δημιουργικής γραφής, μάζεψε 16 μουσικούς από 11 χώρες για μια συναυλία στήριξης και τελικά δημιούργησε στην Piazza Vittorio μια ορχήστρα με ιδιαίτερη μουσική, ένα πείραμα εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης. Όλα τα μέλη της ορχήστρας είναι μετανάστες από την Τυνησία, το Μαρόκο, τη Σενεγάλη, την Κούβα, τον Ισημερινό, την Αργεντινή, την Ινδία, τη Ρουμανία, την Ουγγαρία και τις ΗΠΑ. Σε αυτήν τη μουσική Βαβέλ συνυπάρχουν πτυχιούχοι και αυτοδίδακτοι μουσικοί, Ιταλοί και μετανάστες που δεν μιλούν καν τη γλώσσα, θύματα δεξιών και αριστερών καθεστώτων στις χώρες καταγωγής τους.
Ο συγκερασμός των διαφορετικών παραδόσεων και πολιτισμών οδηγεί σε ένα μοναδικό ήχο. Ένα εκρηκτικό μείγμα worldbeat της Ν Ασίας, μελωδιών των Άνδεων, ρυθμών της Βόρειας Αφρικής και jazz που προκαλεί το ενδιαφέρον μουσικολόγων, κοινωνιολόγων και δημοσιογράφων από όλο τον κόσμο. Παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν και τα εμπόδια της αυστηρής μεταναστευτικής νομοθεσίας των Bossi-Fini,η ορχήστρα δίνει φωνή και σώμα σε μία αρμονική ποικιλομορφία που δεν έχει καμία σχέση με το ethnic, αφού όλοι εργάζονται προς την κατεύθυνση ενός άλλου είδους μουσικής. Το 2004 η ορχήστρα γίνεται περισσότερο γνωστή με την ταινία που γυρίζει ο Agostino Ferrente για τη μοναδική αυτή προσπάθεια. Πρόκειται για μια ταινία-βιβλίο που αφηγείται τη γένεση της Ορχήστρας και που συνδυάζεται με συναυλίες σε όλο τον κόσμο. Ως τώρα η Οrchestra Di Piazza Vittorio έχει δώσει περισσότερες από 250 συναυλίες στην Ευρώπη και στην Αμερική.
Στο Φεστιβάλ Αθηνών η ορχήστρα θα παρουσιάσει τη δική της εκδοχή του Μαγικού Αυλού του Μότσαρτ. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Μάριο Τρόνκο καταφέρνει να προσεγγίσει την όπερα σαν να μην έχει παρτιτούρα αλλά να είναι μέρος της προφορικής παράδοσης που πέρασε μέσα από τα τραγούδια και την ιστορία στις χώρες καταγωγής των μουσικών της ορχήστρας.
Critic's Choice
Οrchestra Di Piazza Vittorio
Ο ιδρυτής της Μάριο Τρόνκο συνέλαβε την ιδέα, παρακολουθώντας την κίνηση των πολυάριθμων μεταναστών στην piazza Vittorio και ακούγοντας τις μητέρες να τραγουδούν στα παιδιά τραγούδια του τόπου τους.
«Ν.Υ. Times», 2007
σχόλια