"'Ενας λύκος στην οικογενειά μου".

"'Ενας λύκος στην οικογενειά μου". Facebook Twitter
5

Βλ. animaux.blog.lemonde.fr.

Ο Pierre Jouventin με την υιοθετημένη λύκαινά του Kamala.

 

"'Ενας λύκος στην οικογενειά μου". Facebook Twitter

Βλ. animaux.blog.lemonde.fr.


Pierre Jouventin , ο άνθρωπος με τη λύκαινα.

'Ενα άρθρο της Catherine Vincent στο ιστολόγιo Un éléphant dans mon salon. Les animaux et nous που διατηρεί στο σάιτ της εφημερίδας Le Monde.

Το 1975, ο λύκος ως άγριο ζώο δεν έχει ακόμη επιστρέψει στη Γαλλία: τον συναντάμε μόνο σε ζωολογικούς κήπους. Ανελέητα κυνηγημένος και διωγμένος από τη χώρα μας τον περασμένο αιώνα, δεν δημιουργεί στους κτηνοτρόφους τα προβλήματα που προκύπτουν σήμερα. Δεν έχει έρθει ακόμη η ώρα να δούμε πως θα διατηρήσουμε τον λύκο χωρίς να χάσουμε το αρνί.

Το 1975, ο Pierre Jouventin είναι ένας νεαρός ηθολόγος. Θα ειδικευτεί αργότερα ως αναγνωρισμένος ερευνητής του CNRS πάνω στα πουλιά και τα θηλαστικά της Ανταρκτικής, αλλά ήδη ξέρει πως για να μελετήσεις τη συμπεριφορά των άγριων ζώων στο περιβάλλον τους, είναι απαραίτητο να παρεμβαίνεις όσο το δυνατόν λιγότερο στον τρόπο ζωής και τις συνήθειές τους. Και να που τώρα ο ίδιος διαπράττει τη μέγιστη παράβαση : απαντώντας θετικά σε ένα αίτημα του ζωολογικού κήπου του Montpellier, της πόλης όπου ζει, δέχεται να υιοθετήσει ένα μικρό λυκάκι για να το σώσει από το θάνατο, δίνοντας έτσι χαρά και στην συντροφό του που ονειρευόταν να έχει ένα τέτοιο ζώο κοντά της. Μέσα σε διαμέρισμα ! Και με ένα δεκάχρονο παιδί !

Το λυκάκι θα γίνει μία ωραία και μεγαλόσωμη λύκαινα, που θα την ονομάσουν Καμάλα. Μέχρι το αιφνίδιο θάνατό της από ατύχημα που συνέβη πέντε χρόνια αργότερα, θα ζήσει με το ζευγάρι και τον γιο τους, σαν να ήταν οικογένειά της. Μετά από τριάντα χρόνια, ο Pierre Jouventin αποφάσισε να διηγηθεί αυτή την ασυνήθιστη στορία. Το βιβλίο του Καμάλα, ένας λύκος στην οικογένειά μου (εκδ. Flammarion, σελ. 352, 21 € ), έλαβε το Βραβείο του Δοκιμίου Fernand Mery 2012. Μας δίνεται έτσι η ευκαιρία να επανέλθουμε μαζί με τον συγγραφέα του σ' αυτήν την σπάνια εμπειρία, καθώς και στην σημερινή κατάσταση των μεγάλων αρπακτικών .

Pierre Jouventin , γιατί περιμένατε τόσο πολύ για να αφηγηθείτε αυτή την περιπέτεια ;

Επειδή αναιρούσε όλες τις ηθικές αρχές μου ! Πάντα πίστευα ότι δεν πρέπει να έχουμε άγρια ζώα στο σπίτι. Έχω βέβαια τεράστιες δικαιολογίες γιατί επρόκειτο αυτή η νεαρή λύκαινα να θανατωθεί, αλλά και πάλι... Εδώ και είκοσι χρόνια, πάντως, απαγορεύεται να εκτρέφεις άγρια ζώα, εκτός κι αν διαθέτεις επίσημη άδεια. Ως εκ τούτου, δεν κινδυνεύω πια να δώσω το κακό παράδειγμα.


Αναφέρεστε
σε αυτό το βιβλίο, παραθέτοντας πολλές ιστορίες, στην οικογενειακή οικειότητα που μοιραστήκατε με την Καμάλα, και συνειδητοποιεί κανείς αμέσως πως κάτι τέτοιο δεν ήταν εύκολο. Αναπόφευκτα, παρατηρείτε την κατάσταση με την ματιά του ηθολόγου. Τι ανακαλύψατε ;

Η λύκαινά μας θα έπρεπε κανονικά να είναι δυστυχισμένη, ενώ θα περίμενε επίσης κανείς να μην μου αποφέρει τίποτα στο επιστημονικό επίπεδο, αλλά συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Όχι μόνο έζησε ευτυχισμένα μαζί μας, αλλά μου προσέφερε και ένα εξαιρετικό πεδίο παρατήρησης. Ζώντας με την Καμάλα , ανακάλυψα ότι ο λύκος είναι ένα πρότυπο κοινωνικής καλής συμπεριφοράς. Παίζει, είναι αλληλέγγυος και συναισθηματικός, προστατευτικός όσο και αλτρουιστής, πράγμα που ποτέ πριν δεν είχε αποδειχτεί. Μόνο και μόνο γι' αυτό το λόγο έπρεπε να γράψω αυτό το βιβλίο. Είναι ο πραγματικός σκοπός του.

Πώς εκδηλωνόταν ο αλτρουισμός της Καμάλα ;

Κάθε φορά που θεωρούσε πως κάποιος από εμάς ήταν σε κίνδυνο, προσπάθουσε να μας σώσει. Όταν πηγαίναμε στο μπαλκόνι και το παράθυρο ήταν ανοιχτό, μας τραβούσε πίσω. Όταν η γυναίκα μου έκανε το μπάνιο της, έπαιρνε το χέρι της με το στόμα της για να προσπαθήσει να την βγάλει έξω. Όταν με τον γιο μου μαλώναμε στ' αστεία, έμπαινε στη μέση... και ούτω καθεξής .

Γιατί αυτή η συμπεριφορά δεν παρατηρήθηκε ποτέ από άλλους ερευνητές, ιδιαίτερα μεταξύ των λύκων που ζουν σε αιχμαλωσία ;

Επειδή θα πρέπει να είσαι μέσα στην αγέλη για να το δεις.  Όταν η Καμάλα ήρθε σε μας, ήταν τόσο μικρή που τα μάτια της δεν είχαν ακόμη ανοίξει. Αποτελέσαμε έτσι τη μοναδική της οικογένεια, κι αμέσως μας θεώρησε κι αυτή με τη σειρά της σαν τα μέλη της αγέλης της. Είναι αυτή η εντελώς αφύσικη κατάσταση που μου επέτρεψε να κάνω αυτές τις παρατηρήσεις. Αυτό είναι επίσης που μας επέτρεψε να ζούμε μαζί της αρμονικά : συνειδητοποίησα γρήγορα πως αν θέλαμε να ζήσουμε μαζί, ήταν απαραίτητο να κατανοήσουμε την κοινωνική ψυχολογία του είδους της και να παίξουμε με τους κανόνες της αγέλης.

Στην
Gazette des grands prédateurs (Νο 45 , 2012) , το τριμηνιαίο περιοδικό του Συλλόγου Ferus , και ακόμη πιο πρόσφατα στο ειδικό τεύχος που το περιοδικό Terre Sauvage αφιέρωσε στα μεγάλα αρπακτικά, γράψατε πως από μία οικολογική άποψη, είμαστε πιο κοντά στον λύκο απ' ό' τι στον χιμπατζή. Τι εννοείτε ;

Ο λύκος είναι ο αδερφικός εχθρός μας. Ανάμεσα στον χιμπατζή και τον άνθρωπο, υπάρχει μια πολύ μεγάλη γενετική συγγένεια. Αλλά στο οικολογικό επίπεδο, είμαστε πιο κοντά στον λύκο απ' ό' τι στους μεγάλους πίθηκους. Μεταξύ των πρωτευόντων θηλαστικών, ο άνθρωπος είναι ο μόνος που κυνήγησε σε αγέλη μέχρι πριν 10.000 χρόνια. Όπως ο λύκος. Η εξέλιξη μας διαμόρφωσε με τον ίδιο τρόπο, μας έκανε να μοιραζόμαστε τον ίδιο τρόπο ζωής συνυπάρχοντας ως κυνηγοί σε αγέλες για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Σε αυτή την αναμέτρηση, πως κέρδισαμε τη μάχη ; Με την εφεύρεση του σκύλου. Η εξημέρωση του λύκου και η σταδιακή μετατροπή του σε σκύλο ήταν ο καλύτερος τρόπος για τους προγόνους μας να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί απέναντι στους αντιπάλους τους. Διότι όταν συνυπάρχουμε με εξημερωμένους λύκους, αυξάνουμε την θηρευτική πίεση, κι έτσι καταφέρνουμε να εξαλείψουμε τους λύκους .

Γράφετε επίσης πως αυτό το είδος, που ξανακατακτά πλήρως τη Βόρεια Αμερική και τη Ευρασία, « θα πρέπει να αποκατασταθεί, έτσι ώστε να ενεργούμε με σύνεση απέναντι σ' αυτό το ζώο που μας απωθεί. " Πώς κατά τη γνώμη σας μπορούμε να διαχειριστούμε το πρόβλημα που δημιουργεί στη Γαλλία η επιστροφή του λύκου, του οποίου οι αγέλες  απειλούν όλο και περισσότερο τα κοπάδια στα βοσκοτόπια ;

Εξηγώντας πρώτα απ' όλα τι είναι ο λύκος ! Οι κυνηγοί ούτε που ξέρουν. 'Επειτα, με το να αποδεχτούμε το διάλογο. Σήμερα τι βλέπουμε ; Υπέρμαχους του λύκου από τη μία πλευρά, και πολέμιούς του από την άλλη, κι αναμεσά τους καμία επικοινωνία. Δεν προσποιούμαι βέβαια πως το θέμα είναι απλό. Στη Γαλλία, αντίθετα με ό, τι συνέβη στην Ισπανία και την Ιταλία, όπου το είδος δεν εξαφανίστηκε ποτέ, οι κτηνοτρόφοι των ορεινών περιοχών έχουν χάσει την κουλτούρα της άμυνας απέναντι στον λύκο. Όσο αυξάνονται οι δυσκολίες τους, τόσο ο λύκος γίνεται και πάλι, όπως στο Μεσαίωνα, ένα είδος αποδιοπομπαίου τράγου, που μεταφέρει συγχρόνως και τις λαϊκές ανησυχίες.

Η συνέντευξη δόθηκε στην Catherine Vincent.

 

"'Ενας λύκος στην οικογενειά μου". Facebook Twitter

Η Lupa, ένας τραυματισμένος νεαρός λύκος στο Ελληνικό Κέντρο Περίθαλψης Άγριων Ζώων που στεγαζόταν τη δεκαετία του '90 στις παλιές φυλακές της Αίγινας. Φωτ. Σ.Σ.

 

"'Ενας λύκος στην οικογενειά μου". Facebook Twitter

Ο Γιάννης Πουλόπουλος μεταφέρει τη ναρκωμένη Lupa με τη βοήθεια της Μαρίας Γανωτή για να της δοθεί η καθημερινή φαρμακευτική της αγωγή (1998).

 

"'Ενας λύκος στην οικογενειά μου". Facebook Twitter

 

"'Ενας λύκος στην οικογενειά μου". Facebook Twitter
"'Ενας λύκος στην οικογενειά μου". Facebook Twitter
"'Ενας λύκος στην οικογενειά μου". Facebook Twitter
"'Ενας λύκος στην οικογενειά μου". Facebook Twitter
"'Ενας λύκος στην οικογενειά μου". Facebook Twitter

Ο Φίλιππος Δραγούμης προσέχει την Lupa, καθώς η Μαρία Γανωτή φροντίζει τις πληγές της.

"'Ενας λύκος στην οικογενειά μου". Facebook Twitter

 

"'Ενας λύκος στην οικογενειά μου". Facebook Twitter

 

"'Ενας λύκος στην οικογενειά μου". Facebook Twitter
"'Ενας λύκος στην οικογενειά μου". Facebook Twitter

 

"'Ενας λύκος στην οικογενειά μου". Facebook Twitter

Η Μαρία Γανωτή με έναν πληγωμένο από σκάγια αετό.

 

"'Ενας λύκος στην οικογενειά μου". Facebook Twitter
"'Ενας λύκος στην οικογενειά μου". Facebook Twitter
Διάφορα
5

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

1 σχόλια
Κι αυτός, ναι μεν μας παρουσιάζεται ως άνθρωπος που πιστεύει ότι με τον διάλογο λύνονται όλα... αλλά τελικά, μας μιλά για το πόσο αξιαγάπητο ζώο μπορεί να γίνει ο λύκος και κλείνει χώνοντάς τα έμμεσα, μόνο στους πολέμιους του λύκου και καθόλου στους υπέρμαχούς του.Στις γαλλικές Άλπεις επανήλθαν οι λύκοι. Για πολλές δεκαετίες ήταν άφαντοι. Οι γκρίζοι λύκοι στις νότιες γαλλικές Άλπεις τα πέντε τελευταία χρόνια σκότωσαν πάνω από 20.000 πρόβατα. Ένας βοσκός λοιπόν που έχασε εκατοντάδες πρόβατα, ξέσπασε στα γαλλικά ΜΜΕ, εναντίον των «οικολόγων των πόλεων» που υπερασπίζονται τους λύκους και την αρκούδα. Βγήκε και είπε «και οι καρχαρίες απειλούνται με αφανισμό. Να απελευθερώσουμε λοιπόν καρχαρίες στη Μεσόγειο. Εμείς οι βοσκοί είμαστε όλοι σύμφωνοι, άλλωστε κανείς από εμάς δεν κολυμπά».Οι βοσκοί ειδικά για τον λύκο έχουν δίκιο. Η αρκούδα επισκέπτεται το κοπάδι τρώει ένα δύο πρόβατα και φεύγει. Ο λύκοι όταν κάνουν ντου, είναι ικανοί να σκοτώσουν και 300 στα 300, δεν ικανοποιούνται μόνο με όσα θέλουν να φάνε για να χορτάσουν, σκοτώνουν όσα πιο πολλά μπορούν και απ' τον πανικό που σκορπούν γίνεται μέσα στο μαντρί αυτό που είχε γίνει στη θύρα 7.
Και γιατί λοιπόν οι βοσκοί δεν προστατεύουν το κοπάδι τους με μια γερή περίφραξη? Ίσως επειδή είναι πιο ακριβές απο τις παγίδες και τις φόλες? Ίσως επειδή δεν έχουν κατανοήσει ως ανώτερα όντα σε αυτόν τον πλανήτη οτι ΟΛΟΙ έχουν δικαίωμα στην ζωή? Ίσως επειδή δεν έχουν κατανοήσει πως ο άνθρωπος έχει ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ τον φυσικό χώρο του λύκου και του κάθε άγριου ζώου, με αποτέλεσμα να μην βρίσκει τροφή? Ε, λοιπόν περιμένω μια σωστότερη λύση απο τα "ανώτερα" αυτα όντα απο τις φωνές τύπου "«και οι καρχαρίες απειλούνται με αφανισμό. Να απελευθερώσουμε λοιπόν καρχαρίες στη Μεσόγειο. Εμείς οι βοσκοί είμαστε όλοι σύμφωνοι, άλλωστε κανείς από εμάς δεν κολυμπά»"
Απ' ό,τι καταλαβαίνω Μανδάμ Μ., πάλι καλά που εξαφανίστηκαν εντελώς οι δεινόσαυροι και οι βροντόσαυροι γιατί άμα ήταν τώρα είδος υπό εξαφάνιση, οι ''οικολόγοι των πόλεων'' θα αμόλαγαν δεινόσαυρους κι εσείς θα μας λέγατε: όλοι έχουν δικαίωμα στην ζωή.Αν γίνεται να λυθεί το πρόβλημα κάνοντας μια γερή περίφραξη ή αν δεν γίνεται, διότι τα πρόβατα μπορεί να πρέπει να τα πηγαίνουν από δω κι από κει για βοσκή, ειλικρινά δεν το ξέρω. Αν γίνεται πάντως, καλό θα ήταν οι οργανώσεις αυτές πρώτα να πιέσουν την πολιτεία να δοθούν επιδοτήσεις στους κτηνοτρόφους γι' αυτήν την δουλειά και μετά ν' αρχίσουν να αμολάνε λύκους. Γιατί τώρα... να τα ποτίζεις, να τα ταϊζεις, μ' αυτά να περνάς όλη μέρα, μ' αυτά να μεγαλώνεις τα παιδά σου, και μια μέρα να τα βρίσκεις όλα να κολυμπούν μέσα στο αίμα, ξέρετε δεν είναι και εύκολο πράγμα. Βέβαια αυτό, ίσως να μην το θέλουν οι ίδιοι οι οικολόγοι, γιατί μπορεί να φοβούνται πως αν οι λύκοι δεν βρίσκουν να τρων αρνιά και πεινάνε, μπορεί ν' αρχίσουν να τρων ανθρώπους. Ξέρετε, οι λύκοι στην πραγματικότητα δεν είναι όπως τους παρουσιάζει εδώ παραπάνω ο κύριος: πρότυπο κοινωνικής καλής συμπεριφοράς.αλληλέγγυος και συναισθηματικός, προστατευτικός όσο και αλτρουιστής και σαν τον ασπροδόντη στα έργα.
Θέλεις πραγματικά να πιάσουμε το θέμα με τις επιδοτήσεις, οπου η πλειοψηφεία των βοσκών λάμβαναν για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό και έδιναν τα χρήματα για να φτιάξουν σπίτια κ.τ.λ. (προσοχή!δεν λέω πως είναι όλοι έτσι,λέω για την πλειοψηφία!) Οσο για τους δεινόσαυρους...επειδή είναι πολύ υποθετική ερώτηση και δεν έχω τις γνώσεις για να σου απαντήσω και ούτε μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν, θα σου πω απλά πως θέλω να καταλήξουν έτσι και οι λύκοι ή οποιοδήποτε άγριο ζώο. Επιμένω πως υπάρχουν άλλες λύσεις απο την ΠΑΡΑΝΟΜΗ θανάτωσή τους και τις φωνές οπου ο ανθρωπος ΩΣ ΑΝΩΤΕΡΟ ΟΝ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΒΡΕΙ!