...
Η συγκλονιστική ιστορία μιας νεαρής που είχε τρεις μήνες ζωής, μέσα απ' τα τουίτς της
Μάθημα ζωής
26.1.2014 | 13:59
ΘΕΜΑΤΑ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
THE GOOD LIFO ΔΗΜΟΦΙΛΗ
Πόσο μόνη ήταν που ένιωθε την ανάγκη να υπάρχει μέσω Twitter.
Mόνο αυτό.
Σε ολες τις αλλες περιπτωσεις, οκ, αν οχι ολες, σιγουρα τις περισσοτερες, αφηνουμε τη ζωη να γλυστρα διχως νοημα και ουσια, μεσα στη συμβατικοτητα και τη ρουτινα..
Δυστυχως...
Κατά τα άλλα, δεν είναι ο ίδιος ο θάνατος (των άλλων) που πυροδοτεί συναισθήματα, όσο ο τρόπος του θανάτου.
Έζησα την εποχή με τους μηχανόβιους-καμικάζι - εγώ ο ίδιος δεν ήμουν, καθότι πιτσιρικάς. Ήταν οι πιο μεγάλοι της παρέας. Μιλάμε για τέλη '70, αρχές '80. Γυρίζαμε με τα πόδια στον Πειραιά από το Rodeo, τα καλοκαίρια, και όλη η παραλιακή μύριζε καμένο λάστιχο. Άκουγες τα μουγκρητά από τα γκάζια, από μίλια μακριά. Δέος. Κάθε μήνα περίπου, έφευγε κι από ένας. Δεν θυμάμαι κανένα να κλαίει και να οδύρεται (εκτός από την οικογένεια, φυσικά). Οι υπόλοιποι μηχανόβιοι μαζευόντουσαν κάποια από τις επόμενες μέρες στην καφετέρια και αστειευόντουσαν μεταξύ τους. Για το ποιος από αυτούς θα είναι ο επόμενος. Κι έλεγε ο ένας στον άλλο: Αν μείνει κάτι από τη μηχανή, την αφήνω στον τάδε. Ή έλεγαν: "μαλ...ες, μη μου πειράξετε τη γκόμενα, θα σας γ...". Θάνατος; Ποιος θάνατος;