Τελικώςη χώρα πάσχει από αθεράπευτο επαρχιωτισμό.Την προηγούμενη εβδομάδα η αμερικανικήοικονομία κινδύνευε (και κινδυνεύειακόμη) να καταρρεύσει, προκαλώντας έναπαγκόσμιο τσουνάμι που θα παρέσυρε καιτην Ελλάδα. Την ίδια ώρα, τα δικά μαςδελτία ειδήσεων είχαν στα παράθυρα έναβουλευτή της ΝΔ που παραπονιόταν επειδήη παράταξη μπλέχθηκε για «πρώτη φορά»(αλήθεια, τα άρματα Λέοπαρντ τη δεκαετίατου ‘70 τα ξεχάσαμε;) σε οικονομικάσκάνδαλα. Είναι σαν μια εφημερίδα ενόςχωριού να έχει βασική είδηση το γεγονόςότι μια γριά έπεσε κι έσπασε το πόδιτης, την ίδια στιγμή που στην Αθήναπέφτει η κυβέρνηση. Τηρουμένων όλων τωναναλογιών φυσικά, καθώς η πτώση τηςσημερινής κυβέρνησης σε λίγο καιρό δενθα αποτελεί είδηση αλλά κάτι που όλοιπεριμένουν ότι θα συμβεί.
Τοκακό είναι ότι με αυτό τον τρόπο χάσαμετη δυνατότητα να βγάλουμε μερικά πολύχρήσιμα συμπεράσματα για τα καθ' ημάς.Τα τελευταία χρόνια π.χ. ο νεοφιλελεύθεροςυπουργός «Εθνικής Οικονομίας» κ.Αλογοσκούφης προσπαθεί να μας πείσειότι η λύση για τα οικονομικά προβλήματατης χώρας είναι το «λιγότερο κράτος»,βγάζοντας στο σφυρί διάφορες δημόσιεςκαι πολλές φορές κερδοφόρες επιχειρήσεις.(Στην περίπτωση του ΟΤΕ η πρεμούρα ήταντόσο μεγάλη, ώστε δεν κάθισαν νααξιολογήσουν ούτε την ακίνητη περιουσίατου οργανισμού). Στην πραγματικότηταόμως η χειρότερη οικονομική κρίση μετάτο κραχ του 1929 οφείλεται ακριβώς στηνολοκληρωτική έλλειψη διαφάνειας, ελέγχουκαι κανόνων που θα έπρεπε να είχε επιβάλειτο αμερικανικό κράτος στο τραπεζικόσύστημα και δη στις επενδυτικές τράπεζες.
Οάλλος μεγάλος μύθος είναι ότι οιπαρεμβάσεις του Μπους, που είναι έτοιμοςνα ξοδέψει ένα τρισεκατομμύριο(!) δολάριαγια να εξαγοράσει τις επιχειρήσεις πουκινδυνεύουν, συνιστά ένα είδος επιστροφήςτου κράτους ή και εθνικοποιήσεωνσοσιαλιστικού τύπου. Η αλήθεια όμωςείναι ότι το κράτος δεν επανέρχεταιγιατί ποτέ δεν υποχώρησε. Στη διάρκειατων τριών τελευταίων δεκαετιών τουνεοφιλελευθερισμού οι δημόσιες δαπάνεςτου αμερικανικού κράτους αυξήθηκαν απότο 31% στο 35%. Πρόκειται όμως για δαπάνεςπου πήγαν σε επιδοτήσεις στις επιχειρήσειςή στα στρατιωτικά προγράμματα.
Απλώς,καλυπτόμενο πίσω από τα πυρά ενόςαδυσώπητου προπαγανδιστικού πολέμου,το κράτος άλλαξε φύση. Δεν πρόκειταιπια για ένα κράτος πρόνοιας που εξασφαλίζειτην υγεία ή την εκπαίδευση και συμβάλλειστη διανομή του πλούτου, αλλά για έναιδιωτικοποιημένο κράτος που λειτουργείαποκλειστικά για να εξασφαλίσει τηναγορά και τα κέρδη της. Όταν το σύστημααυτό κινδυνεύει ο... σύντροφος Μπουςεπεμβαίνει για να το σώσει, φορτώνονταςστους φορολογούμενους τα βάρη που οίδιος με την πολιτική του δημιούργησε.Κρατώντας πάντα όλες τις αναλογίες, ταίδια κάνει και ο σύντροφος Αλογοσκούφης:Αφού με τη νεοφιλελεύθερη συνταγή τουφτάσαμε ουσιαστικά να μην έχουμεπροϋπολογισμό, επανήλθε με άγριαφορολογικά μέτρα και την επιστροφή τωντεκμηρίων. Στη Σοσιαλιστική Δημοκρατίατης Ελλάδας το κράτος μπορεί να ορίσειακόμη και τον κυβισμό του αυτοκινήτουσου.
Όπωςκαι η ελληνική, έτσι και η παγκόσμιαοικονομία έμοιαζε τα τελευταία χρόνιαμε ένα σπίτι από τραπουλόχαρτα που οιειδήμονες γνώριζαν ότι θα κατέρρεε. Ηβαθύτατη κρίση της αμερικανικήςοικονομίας και του μοντέλου πάνω στοοποίο χτίστηκε θα έπρεπε κανονικά ναμας οδηγήσει και στην Ελλάδα στο σωστόερώτημα. Όχι αν θέλουμε περισσότερο ηλιγότερο κράτος, αλλά τι κράτος θέλουμε.
σχόλια