Πατριδολάτρης αντιεθνικιστής…

• ... έτσι θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου. Ερωτευμένος με την πατρίδα μου, αλλά ριζικά αντίθετος με την ιδέα του «Έθνους».

• Ξέρω ότι πολλοί, επιπόλαια ή σκόπιμα, μπερδεύουν αυτές τις δύο έννοιες. Όμως απέχουν χιλιόμετρα.

• Πατρίδα είναι ο προσωπικός εσωτερικός και εξωτερικός μου χώρος. Ο τόπος που γεννήθηκα, η παιδική μου ηλικία, η γλώσσα μέσα στην οποία μεγάλωσα. Η παράδοση, οι αναμνήσεις, οι φίλοι. Το οικείο και το συγκεκριμένο.

• Το έθνος (κι ακόμα περισσότερο το «έθνος-κράτος») είναι μία υπερ-ιστορική αφηρημένη ιδέα - μία «φαντασιακή κοινότητα» (Andersen), ένα μεταφυσικό μόρφωμα που διακρίνεται από τη συσπείρωση κατά των εχθρών του (αναγκαίοι) και την αίσθηση υπεροχής. Αριστοκράτες των λαών, Μεγάλη Ιδέα, κ.λπ.

• Όποιος αγαπάει την πατρίδα του, αποδέχεται και τις πατρίδες των άλλων - ο εθνικιστής όμως τις αρνείται. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι και ο Τούρκος έχει πατρίδα.

• Σε ένα έθνος χωράνε πολλές πατρίδες (σκεφθείτε: ΗΠΑ, Ελβετία), αλλά σε μία πατρίδα κανένα έθνος. Γιατί το αφηρημένο εξατμίζεται μπροστά στο συγκεκριμένο.

• Οι πατρίδες υπήρχαν πάντα. Τα έθνη εφευρέθηκαν στο τέλος του 18^ου αιώνα. (Μερικοί είπαν: για να μην πληρώνουν οι βασιλιάδες και τα κράτη μισθοφόρους... Μέχρι τότε κανείς δεν πολεμούσε «για την πατρίδα και τη σημαία» - αλλά για τον άρχοντα ή/και το χρήμα του).

• Ξεκινώντας τώρα για διακοπές στα ελληνικά νησιά, χαίρομαι που θα απολαύσω πάλι στιγμές μοναδικές. Όχι μόνο ωραία τοπία, αλλά μία μοναδική αίσθηση ζωής. Στο «Φως των Ελλήνων» έχω γράψει:

«Το όραμα κάθε παράδεισου εξατμίζεται στον ελληνικό ήλιο.
Το τέλειο επέκεινα θα ήταν προέκταση του παρόντος στο άπειρο.
Στο ταβερνάκι μιας αιώνιας αμμουδιάς: Άλλη μία από τα ίδια!
Και πάλι.
Το νυν να γίνει αιέν».

• Διαβάστε το όλο εδώ:

http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?cat_parent=43&time_id=417&cat_id=43

• Ιδιαίτερα όσοι με έχουν χαρακτηρίσει αρνησίπατρη. Αντιεθνικιστής, σίγουρα. Αν θέλετε και «ανθέλληνας». Αλλά την πατρίδα μου δεν τη χαρίζω σε κανένα εθνικιστή!