Με αφορμή τις φετινές Χρυσές Σφαίρες, που αποτέλεσαν το πρώτο μεγάλο κινηματογραφικό και τηλεοπτικό event της χρονιάς, ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος έγραψε για όλες εκείνες τις στιγμές που ξεχώρισαν και συζητήθηκαν στη λαμπερή βραδιά. Ο χρήστης Βασιλης Βασιλειαδης σχολίασε: «Ως θαυμαστής του Ρίκι Τζερβέις (οικοδεσπότη της βραδιάς) από τις προηγούμενες τέσσερις απονομές, περίμενα πώς και πώς την ομιλία του, αλλά δυστυχώς απογοητεύτηκα. Ήταν αρκετά σοβαρός και όχι τόσο αστείος όσο τις προηγούμενες χρονιές. Δεν καυτηρίασε το #MeToo, πράγμα που σημαίνει ότι αυτολογοκρίθηκε. Άρα, comedians vs Ρίκι Τζερβέις σημειώσατε διπλό... Το μόνο αστείο που μου θύμισε τον παλιό, καλό Ρίκι, δηλαδή τον θεό των απονομών βραβείων, ήταν το σημείο με το diversity και το in memoriam. Ευφυές αστείο! Αυτό πρέπει να πόνεσε πραγματικά τους καθωσπρεπιστές και πιθανόν γι' αυτό "θάφτηκε" από τα ΜΜΕ. Άσχετο, αλλά μόνο εμένα μου φάνηκε ότι ο Φίνιξ, την ώρα της ομιλίας του, έπαθε κρίση πανικού ή κάτι παρόμοιο;»
☛ «Μήπως να μιλήσουμε για ειρήνη ή είναι κι αυτό "μειοδοσία";» ήταν το ερώτημα που έθεσε στο κείμενό του ο Δημήτρης Χριστόπουλος. Ο προβληματισμός που διατρέχει αυτό το κείμενο αφορά το γεγονός ότι πλέον δεν ακούγεται ο λόγος υπέρ της ειρήνης. Αντιθέτως, η πολιτική σκηνή χαρακτηρίζεται από ένα δυσοίωνο σύνδρομο: αυτό της δημιουργίας γεωπολιτικών αξόνων στο όνομα μιας λογικής αμοιβαία αυτοεκπληρούμενων προφητειών του κακού. Ο smooth_criminal διαφώνησε υποστηρίζοντας: «Όσοι επιχειρηματολογούν αγαπησιάρικα στο στυλ "εντάξει, κάπου και η Ελλάδα έχει άδικο" και καμαρώνουν, κατά κάποιον τρόπο, ότι είναι η φωνή της λογικής και της ειρήνης, σε αντίθεση μ' εμάς, τους πολεμοχαρείς, που διψάμε για πόλεμο και αίμα, φαίνεται να αντιμετωπίζουν την επιθετική πολιτική της Τουρκίας και τον νεο-οθωμανισμό του Ερντογάν σαν να είναι καβγάς ανάμεσα σε δυο ξαδέρφια για το ποιος θα κληρονομήσει το διαμερισματάκι της γεροντοκόρης θείας στο Παγκράτι: "Ας κάνει ένα βήμα πίσω ο ένας κι ένα βήμα πίσω ο άλλος, για να τα βρούμε".
»Τα εθνικά θέματα δεν αντιμετωπίζονται έτσι. Πρώτιστη μέριμνα των σύγχρονων κρατών είναι η διατήρηση της εδαφικής τους ακεραιότητας. Επιπλέον, πίσω από τα θέματα της εθνικής κυριαρχίας κρύβονται μεγάλες ευαισθησίες. Έχει σκεφτεί κανείς πώς θα νιώσουν οι κάτοικοι των Οινουσών ή/και της Χίου όταν ακούσουν ότι θα διαπραγματευτούμε για το αν θα παραμείνουν στην ελληνική κυριότητα; Τη Χίο δεν την αναφέρω τυχαία, καθώς στο παρελθόν ο "σουλτάνος" την είχε αμφισβητήσει με το ευφάνταστο επιχείρημα της ύπαρξης τζαμιού στο νησί».
☛ Λίγες ώρες πριν από τον ερχομό της νέας χρονιάς, ο Στέφανος Ξενάκης μοιράστηκε με τους αναγνώστες της LiFO μια προσωπική του ιστορία για την καλύτερη Πρωτοχρονιά του ever. Η ιστορία αυτή, που συνέβη πριν από 20 χρόνια, είχε πρωταγωνιστή έναν τύπο που βρισκόταν στο πεζοδρόμιο και ζητούσε υπομονετικά βοήθεια. Αν και αρχικά ο συντάκτης προσπάθησε κάπως να τον αποφύγει, τελικά έκανε αναστροφή στο πρώτο φανάρι, αν και απαγορευόταν, και γύρισε πίσω για να τον συναντήσει. Ο λόγος που τον κινητοποίησε τόσο άμεσα ήταν η ήρεμη, ευγενική και αξιοπρεπής στάση του. Πολλοί ήταν οι αναγνώστες που έκαναν αναδρομή στο παρελθόν, ανατρέχοντας με τη σειρά τους σε αξέχαστες στιγμές από τις μέρες των γιορτών.
»Ο χρήστης βλαχάκι (το) αφηγήθηκε τα εξής: «Θυμάμαι κι εγώ μια παραμονή Πρωτοχρονιάς να περιμένουμε το φανάρι να ανάψει στην Κηφισίας-Παλαιολόγου. Εκεί ήταν ένας κύριος από τη Νότια Ασία, που είτε πουλούσε λουλούδια και έπλενε τζάμια είτε ήταν απλώς επαίτης, δεν θυμάμαι. Τότε άνοιξε η πόρτα από προπορευόμενο αμάξι και βγήκε πυρ και μανία ένας πολύ βαρβάτος Έλληνας, μεσήλικας, που τον έπιασε απ' τον γιακά και λίγο έλειψε να τον χτυπήσει τον άνθρωπο. Φαίνεται πως ξεκίνησε για το ρεβεγιόν του με νευράκια». Μια παρόμοια ιστορία είχε να αφηγηθεί και ο Γράφων, ο οποίος μοιράστηκε τα ακόλουθα: «Παραμονή Χριστουγέννων, πριν από 5-6 χρόνια, 8:15 το πρωί. Η κρίση ήταν στα ντουζένια της και στον δρόμο υπήρχαν ελάχιστα αυτοκίνητα. Από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας βγάζω αριστερό φλας για να στρίψω στη Σπ. Τρικούπη. Στο φανάρι ένας Πακιστανός έπλενε τζάμια. Πλησιάζει το προπορευόμενο όχημα, ένα Daewoo Matiz πράσινο. Ο οδηγός του πετάγεται έξω με πτυσσόμενο κλομπ. Τον κυνηγάει, μέχρι που ανάβει πράσινο και ξαναμπαίνει στο αυτοκίνητο. Μας πιάνει πάλι το φανάρι στην πλατεία. Αυτήν τη φορά βγαίνω εγώ. Πιάνω το Μatiz και το κουνάω ολόκληρο. Η κυρία του κυρίου σταματάει να λιμάρει τα νύχια της απορημένη. Τα "γαλλικά" μου είναι σε αντίθεση με το πνεύμα της ημέρας. Άναψε πράσινο. Έφυγε. Του έμεινε η γνώση ότι η μαλακία δεν είναι υποχρεωτικό να μένει αναπάντητη».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LifO.
σχόλια