ΠΟΤΕ Σ' ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ που βρίσκεται στην πιάτσα της showbiz δεν κατάφερα να πάρω στα σοβαρά την περίπτωση του Marilyn Manson, ούτε ως δημιουργού ούτε ως ερμηνευτή ούτε καν ως κραυγαλέου συμπτώματος της κουλτούρας της διασημότητας. Γκραν Γκινιόλ για βρέφη, industrial goth της συμφοράς.
Και πόσο γελοίο, εύκολο και απελπιστικά προφανές είναι αυτό το «υβριδικό» ψευδώνυμο, προϊόν καρτουνίστικης εφηβικής αντίληψης («πω πω τι σκέφτηκα, καμιά φορά τρομάζω τον εαυτό μου, θα συνδυάσω τη Μέριλιν Μονρό με τον Τσαρλς Μάνσον!») και προορισμένο να εντυπωσιάζει βαρεμένους προέφηβους, που έμελλε να αποτελέσουν σημαντικό τμήμα της ευρείας οπαδικής του βάσης. Για να μην πούμε για τα «νόστιμα» λογοπαίγνια στους τίτλους των τραγουδιών και των άλμπουμ ("Antichrist Superstar").
Απλά ένιωθε παλιότερα κανείς την υποχρέωση να του χαρίσει και λίγο σεβασμό, από τη στιγμή που δεχόταν τόσο άγριες επιθέσεις από τους παράγοντες της «ηθικής πλειοψηφίας» στην Αμερική που τον σταύρωναν κάποτε ως σατανιστή, ανώμαλο, κατά συρροή διαφθορέα της νεολαίας.
Επίσης, είχα την αίσθηση (λανθασμένη, προφανώς, όπως αποδεικνύουν οι νέες καταγγελίες εναντίον του από την Έβαν Ρέιτσελ Γουντ και άλλες γυναίκες) ότι κάποιος που έχει υποδυθεί μια τόσο κραυγαλέα θεατρική περσόνα στην καριέρα του ως performer, στην προσωπική του ζωή ήταν πολύ πιθανό να είναι το άλλο άκρο – μια καλόβολη, ενδεχομένως συντηρητική, ψυχούλα. Κάτι σαν τον Άλις Κούπερ, που εμφανιζόταν ως εφιάλτης από την κόλαση επί σκηνής και μετά πήγαινε για τσάι και γκολφ.
Εδώ ένας ολόκληρος πλανήτης που είχε αγαπήσει τον Μάικλ Τζάκσον, έμαθε να ζει με τις φριχτές αποκαλύψεις για τα ιδιωτικά πάθη του. Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον, ο Marilyn Manson δεν είπε ποτέ ότι ήταν άγγελος.
Και ο ίδιος, πάντως, ακόμα και τώρα που κλείνουν παντού οι πόρτες γι' αυτόν (στη δισκογραφία, στην τηλεόραση, στο Χόλιγουντ) δεν προτίθεται να κάνει κανένα διαχωρισμό ανάμεσα στη ζωή και το έργο του.
«Προφανώς, η τέχνη μου και η ζωή μου έχουν για καιρό υπάρξει μαγνήτες επίμαχων αντιπαραθέσεων, αυτοί όμως οι πρόσφατοι ισχυρισμοί εις βάρος μου αποτελούν φριχτές παραμορφώσεις της αλήθειας» λέει στην ανακοίνωση που δημοσίευσε μετά τις νέες καταγγελίες εις βάρος του. «Οι ερωτικές μου σχέσεις ήταν πάντα προϊόν συναίνεσης με συντρόφους παρόμοιας αντίληψης. Αυτή είναι η αλήθεια, ασχέτως του πώς κάποιοι τώρα επιλέγουν να διαστρεβλώσουν το παρελθόν».
Σε ένα κείμενό της που δημοσιεύτηκε προχθές στο New Yorker, η επιφανής αρθρογράφος / μουσικοκριτικός του περιοδικού, Amanda Petrusich, γράφει σχετικά με την περίπτωση του Marilyn Manson: «Μπορεί να βρεθεί πραγματική αξία στην τέχνη του σοκ –στην αναζήτηση των ορίων αυτού που θεωρείται αισχρό και άσεμνο– ενώ οι θεσμοί που καταδικάζουν αυτομάτως και με σφοδρότητα τέτοια έργα είναι συχνά οι ίδιοι θεσμοί που διαιωνίζουν τις πιο ισοπεδωτικά στενόμυαλες ιδέες σχετικά με ποια είδη ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι αποδεκτά (ή, ακόμα χειρότερα, νόμιμα) και ποια όχι...». Και παρακάτω, σημειώνει τα εξής, καταθέτοντας και τη «βιωματική» της αντίληψη:
«Από την αρχή της καριέρας του, ο Manson εμφανίστηκε ως περιθωριακός και ως προβοκάτορας, δύο πόζες που έχουν υπάρξει θεμελιώδεις στο rock and roll – είδος στο οποίο ενδημεί ένας συγκεκριμένος τύπος «ακόλαστης» ανδρικής επαναστατικότητας. Κι όμως, συχνά παραγνωρίζεται το γεγονός ότι αυτού του είδους η συμπεριφορά περιλαμβάνει συχνά –προϋποθέτει κάποιες φορές– την εξάσκηση σεξουαλικής βίας. Όταν ήμουν έφηβη και απολύτως αφοσιωμένη στην ιδέα του εναλλακτικού ροκ, μου ήταν πολύ πιο εύκολο να αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου ως μέλος της ταξιαρχίας που απέρριπτε το λεγόμενο mainstream, παρά να αποδεχτώ το γεγονός ότι πολλοί από τους "εναλλακτικούς" μουσικούς που θαύμαζα είχαν τις πιο συμβατικές και mainstream αντιλήψεις, ειδικά στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονταν στις γυναίκες. Τώρα, κάθε φορά που κάποιος "εικονοκλάστης" κατηγορείται για κακοποίηση, η είδηση είναι ιδιαίτερα οδυνηρή στους οπαδούς του που είχαν στραφεί σ' εκείνον αναζητώντας βοήθεια προκειμένου να μπορέσουν να αποδεχτούν τον εαυτό τους. Μπορεί να μοιάζει αντιφατικό, δεδομένης της απωθητικής φύσης της περσόνας που εκείνος είχε στήσει, ήταν όμως ακριβώς η υπολογισμένα αναίσχυντη και ακραία συμπεριφορά του, αυτή που τους έκανε να νιώθουν ότι βρίσκονται σε ασφαλές μέρος».
Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν κι εγώ. Όλους αυτούς τους μικρούς γότθους «σατανιστές», όλα αυτά τα απομονωμένα από τον οικογενειακό και κοινωνικό περίγυρο φρικιά, που βρήκαν κάποτε καταφύγιο στο σύμπαν που τους πρόσφερε κάποιος σαν τον Marilyn Manson και μπόρεσαν επιτέλους να κάνουν κι αυτά το κομμάτι τους ως ανήσυχοι έφηβοι. Τώρα τι να σκέφτονται άραγε;
Υπάρχουν και χειρότερα, θα μου πεις. Εδώ ένας ολόκληρος πλανήτης που είχε αγαπήσει τον Μάικλ Τζάκσον, έμαθε να ζει με τις φριχτές αποκαλύψεις για τα ιδιωτικά πάθη του. Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον, ο Marilyn Manson δεν είπε ποτέ ότι ήταν άγγελος.
