Μήπως να πάρουμε τα βουνά;

Μια επιλογή του Δημήτρη Πολιτάκη από τα άρθρα της LIFO που συζητήθηκαν την περασμένη εβδομάδα.

Δημήτρης Πολιτάκης 19.11.2022 | 09:39

19.11.2022 | 09:39

Ήταν η εβδομάδα που γίναμε οκτώ δισεκατομμύρια ταλαίπωροι άνθρωποι σ’ έναν πλανήτη που αγκομαχά όλο και περισσότερο με το βάρος μας και με τα θέματά μας. Αλίμονο στους νέους. Αλίμονο και στους γέρους όμως αν κρίνουμε από το περιστατικό που συνέβη σε καφετέρια της Νέας Σμύρνης προ ημερών. Οι μεγαλύτεροι άνθρωποι όμως που πάνω τους ακουμπάμε τις συναισθηματικές και οικονομικές ανάγκες μας αξίζουν κάτι καλύτερο από ηλικιακό ρατσισμό. «Τους χρωστάμε τη ζωή που θα θέλαμε να ζούμε, φτάνοντας στα χρόνια τους». Τουλάχιστον έχουμε τα social media για να καταγγέλλουμε τέτοιες πρακτικές όταν δεν αγανακτούμε από την αφόρητη ώρες-ώρες τοξικότητά τους. Κι αυτών όμως ίσως να είναι μετρημένα τα ψωμιά τους αν συμμεριστούμε την άποψη επιφανούς αρθρογράφου του περιοδικού Atlantic ο οποίος γράφει ορθά-κοφτά ότι τα social media τελείωσαν. «Δεν έπρεπε καν να έχουν ξεκινήσει», συμπληρώνει. Συγχρόνως σχεδόν με τη γέννηση του μωρού υπ’ αριθμόν οκτώ δισεκατομμύρια πέθανε στα 77 του (μάλλον) ο άνθρωπος που κοιτούσε τους επιβάτες να περνούν. Ο Μερχάν Καριμί Νασερί ήταν ο Ιρανός που είχε κάνει σπίτι του τον τερματικό 2F του αεροδρομίου Σαρλ ντε Γκωλ στο Παρίσι και είχε εμπνεύσει την ταινία The Terminal του Στίβεν Σπίλμπεργκ με τον Τομ Χανκς.

Ακόμα δεν μπορεί να πιστέψει ο 29χρονος θριαμβευτής του 39ου Μαραθώνιου της Αθήνας, Χαράλαμπος Πιτσώλης, την θεαματική ανατροπή που συνέβη την περασμένη Κυριακή στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα και του χάρισε τη νίκη. Μπαίνοντας πρώτος στο Καλλιμάρμαρο είδε την έγκυο σύζυγό του να τον περιμένει κι αυτό ήταν ακόμα πιο σημαντικό κι από τον ίδιο τον θρίαμβο. Υπάρχουν όμως κι άλλοι «μαραθώνιοι» στη ζωή, ακόμα πιο επίπονοι και συχνά με τραγική κατάληξη. Το δράμα των προσφύγων στις παρυφές του «φρουρίου» της Ευρώπης καταγράφεται στην ταινία «Το άλλο μισό» του Έλληνα φωτορεπόρτερ Γιώργου Μουτάφη ο οποίος μίλησε στην LiFO με την ευκαιρία της αθηναϊκής πρεμιέρας του ντοκιμαντέρ, λίγο πριν επιστρέψει στα πολεμικά μέτωπα της Ουκρανίας. Στα δικά μας εσωτερικά «μέτωπα», ήταν άλλη μια εβδομάδα καυτής πολιτικής επικαιρότητας και άλλη μια αφορμή για να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά καθώς διαπιστώνουμε ότι «το σύστημα είναι τρύπιο». Πάντα ήταν άλλωστε.

Άλλοι λόγοι για να μελαγχολήσει κανείς με την τρέχουσα κατάσταση: «Ο έρωτας έχει μετατραπεί σε όργανο εξουσίας, η ευτυχία έχει γίνει μια καταστροφική αμφιβολία και η απόλαυση ένα συνεχές άγχος». Αυτά τα δυσοίωνα μας λέει ο διάσημος συγγραφέας Πασκάλ Μπρυκνέρ στην συνέντευξή του ο οποίος δηλώνει εμφατικά ότι «αρνείται να υποκύψει στους κανόνες της πολιτικής ορθότητας». Αποδέχεται πάντως ότι «η πατριαρχία παραμένει ακόμα ζωντανή και σκληρή, ειδικά στις παραδοσιακές κοινωνίες». Τι μπορούμε να κάνουμε; Να πάρουμε τα βουνά; Είναι κι αυτό μια κάποια λύση. Ειδικά αν πρόκειται για ένα πανέμορφο και φιλόξενο χωριό της Ευρυτανίας που είναι «σαν πίνακας του Μονέ, μισοκρυμμένο πίσω από σύννεφα και κυπαρίσσια, ανάμεσα σε απάτητες, δασώδεις βουνοκορφές». Διέξοδος σε μια άλλη Ελλάδα, χωρίς μετακίνηση αυτή τη φορά, αποτελεί επίσης και η έκθεση «Η αδρή ουσία των πραγμάτων με τον φακό της Έλλης Παπαδημητρίου» που παρουσιάζει εξήντα φωτογραφίες της ποιήτριας και συγγραφέως που τραβήχτηκαν από το 1928 έως την αρχή της δεκαετίας του 1950.

Αύριο ξεκινά (κακήν κακώς) και το πιο αμφιλεγόμενο Μουντιάλ στην ιστορία και με το καλημέρα έσκασε σκάνδαλο που αφορά το εναρκτήριο ματς της διοργάνωσης και αρνητική πρωταγωνίστρια την οικοδέσποινα χώρα που ήδη έχει πολύ βεβαρημένο μητρώο σε ζητήματα διαφθοράς και διαχείρισης ανθρώπινων δικαιωμάτων. Θα μπορέσουμε να το «μποϊκοτάρουμε» όπως λέμε στον εαυτό μας και στους άλλους; Ή θα υπερισχύσει αυτός ο αντανακλαστικός ενθουσιασμός για τον θεσμό που δύσκολα καταπιέζεται επειδή έχει τις βάσεις του στην παιδική ηλικία, όπως και η ίδια η αγάπη για το ποδόσφαιρο…

«Τι θα κάνεις με τη Λίντα, Βαγγέλη;» Είκοσι χρόνια πλανάται απειλητικά αυτό το ερώτημα, από την πρεμιέρα του εκρηκτικού σκηνοθετικού ντεμπούτου του Γιάννη Οικονομίδη. Δύο δεκαετίες αργότερα, το «Σπιρτόκουτο» γίνεται μιούζικαλ διατηρώντας την πυριφλεγή υφή του («πόλεμος σε τέσσερις τοίχους») όπως μας διαβεβαιώνουν οι δημιουργοί αυτής της ιδιαίτερης παράστασης που φιλοξενείται στη Στέγη.

Αυτό το είχες δει;

Χθες, 18 Νοεμβρίου, έκλεισε τα 88 του χρόνια ένας από τους πιο διάσημους εν ζωή Έλληνες συγγραφείς. Ο Βασίλης Βασιλικός είχε μιλήσει στην LiFO τον Δεκέμβριο του 2014 καταθέτοντας το παράπονό του: «Οι σκηνοθέτες μας δεν διαβάζουν αρκετά λογοτεχνία. Στο εξωτερικό, όπου έζησα 45 χρόνια, ο σκηνοθέτης ήταν πάντα ένας φανατικός αναγνώστης. Τρεφόταν από τα βιβλία. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, ο σκηνοθέτης διαβάζει πολύ λιγότερο. Υπάρχουν λογοτεχνικά κείμενα Ελλήνων συγγραφέων που μπορούν αυτούσια να χρησιμοποιηθούν ως σενάρια. Το διήγημα του Παπαδιαμάντη “Χρήστος Μηλιώνης” είναι ντεκουπαρισμένο σενάριο».

Επιλογές