Μεγάλωσα στο Αιγάλεω, σε μια υπέροχη γειτονιά που ήταν πάντα πολύ ήσυχη, γιατί μπροστά στο σπίτι μας υπάρχει πεζόδρομος. Το πατρικό μου βρίσκεται πολύ κοντά στην πλατεία Δαβάκη, σε μια οδό παράλληλη με την Ιερά Οδό.
- Έμεινα στο πατρικό μου από τη μέρα που γεννήθηκα μέχρι την αποφοίτησή μου σχεδόν από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
- Η γειτονιά μου στο Αιγάλεω είναι μια κλασική λαϊκή ελληνική γειτονιά, με αρκετές μονοκατοικίες και τους ανθρώπους να γνωρίζονται μεταξύ τους. Επίσης, κρατάνε έθιμα που στις περισσότερες γειτονιές έχουν εκλείψει. Για παράδειγμα, στις 23 Ιουνίου, παραμονή του Άι-Γιάννη, μαζεύονται και καίνε τα πρωτομαγιάτικα στεφάνια και πηδάνε τις φωτιές (το έθιμο του Κλήδονα)! Το ακόμα πιο ευχάριστο είναι πως συμμετέχουν σε αυτό και νέα παιδιά.
Έχω επιλεκτική μνήμη. Για κάποιον λόγο, συγκρατώ μόνο τα ευχάριστα. Από τα χρόνια μου στη γειτονιά θυμάμαι μόνο παιχνίδια, γέλια και πολλά-πολλά όνειρα.
- Αγαπημένη μου βόλτα στο Αιγάλεω είναι να πηγαίνω με τον κολλητό μου από το σχολείο, τον Βαγγέλη, στα μέρη που συχνάζαμε και τότε. Να περνάμε μπροστά από το Γυμνάσιο του Ζαμπέτα (9ο Γυμνάσιο Αιγάλεω), από το Λύκειό μας, το περιβόητο «Κουνούπι» (3ο Λύκειο Αιγάλεω), και φυσικά από τη γειτονιά της Ιερολοχιτών, όπου μαζευόταν όλη μας η παρέα στο σχολείο.
- Όταν ήμουν στο σχολείο, θυμάμαι, συχνάζαμε τα καλοκαίρια στις καφετέριες της πλατείας Λέλας Καραγιάννη. Επίσης, στο κλαμπ Μύλος πηγαίναμε πάντα μετά τις παρελάσεις και στην καφετέρια Μπαλζάκ τα Σάββατα. Δεν ξέρω καν αν υπάρχουν ακόμα αυτά τα μαγαζιά. Επίσης, υπάρχει ένα εξαιρετικό κεμπαπτζίδικο, «Ο Νίκος», πάνω στην πλατεία Δαβάκη.
- Κάποιον που δεν έχει ξανάρθει στη γειτονιά μου, θα τον πήγαινα, νομίζω, στην πλατεία Λέλας Καραγιάννη. Θυμάμαι, την ημέρα που τελειώσαμε το Γυμνάσιο, πήγαμε και βουτήξαμε με τα ρούχα στο σιντριβάνι της πλατείας. Για την ακρίβεια, κάποιοι βουτήξαμε και ρίξαμε και τους υπόλοιπους!
- Θυμάμαι, όταν ήμουν στο Δημοτικό, είχε βγει μια φήμη ότι τριγυρνούσε στο άλσος Μπαρουτάδικο κάποιος με τσεκούρι που το είχε σκάσει από το Δρομοκαΐτειο, ο περίφημος «Τσεκουράτος». Όταν βλέπαμε κάποια σκιά, συνήθως κάποιος φώναζε «Παιδιά, ο Τσεκουράτος!» και αρχίζαμε να τρέχουμε προς πάσα κατεύθυνση για να σωθούμε!
- Έχω επιλεκτική μνήμη. Για κάποιον λόγο, συγκρατώ μόνο τα ευχάριστα. Από τα χρόνια μου στη γειτονιά θυμάμαι μόνο παιχνίδια, γέλια και πολλά-πολλά όνειρα.
- Το μεγάλο μυστικό των παιδικών μου χρόνων είναι ότι πηγαίναμε σε ένα σπίτι δυο στενά πιο κάτω από το πατρικό μου που είχε κορομηλιές και όταν ήταν η εποχή τους, πηδούσαμε τη μάντρα του σπιτιού και κόβαμε τα κορόμηλα. Ήταν άγουρα, αλλά πολύ νόστιμα, γιατί είχαν τη γεύση της περιπέτειας και του απαγορευμένου.
- Όταν ήμουν στο Δημοτικό, απέναντί μας έμενε μια συνταξιούχος δασκάλα, η κυρία Όλγα. Μου είχε μεγάλη αδυναμία. Με έστελνε να τις κάνω κάποια ψώνια και μου έδινε πάντα τα ρέστα για τον κόπο μου. Εγώ, λοιπόν, όταν ήθελα να πάρω παγωτό και δεν μου έδινε η μαμά μου, της χτυπούσα την πόρτα και της έλεγα: «Κυρία Όλγα, μήπως σας λείπει κάτι και θέλετε να πάω να σας το φέρω;».
- Δεν θα άλλαζα τίποτα στη γειτονιά μου. Είναι κομμάτι των παιδικών μου χρόνων και τώρα, βλέποντάς τα από απόσταση, μου φαίνονται όλα μαγικά.
- Δεν θα μπορούσα να συνδυάσω μουσικά το Αιγάλεω με τίποτε άλλο εκτός από τον Γιώργο Ζαμπέτα. Και συγκεκριμένα, με το «Κουλτούρα».
Info: Αρχές Οκτωβρίου ξεκινούν για δεύτερη χρονιά οι παραστάσεις του έργου Αγαπητή Ελένα στο θέατρο Επί Κολωνώ, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, και παράλληλα θα κάνει συναυλίες με την μπάντα, του με αφορμή την κυκλοφορία του «Popetry».
σχόλια