Τα τελευταία χρόνια τις περισσότερες ώρες της ημέρας μου τις περνάω στο Μοναστηράκι. Είναι μια γειτονιά που την επισκέπτονται πολλοί (και απ’ όλο τον κόσμο), αλλά λίγοι γνωρίζουν ότι έχει και μόνιμους κατοίκους.
Το στούντιό μου είναι ουσιαστικά μια υπέροχη ταράτσα με δύο μικρές αποθήκες σ’ ένα «χωμένο» κτίριο. Η ταράτσα μου βρίσκεται σε ιδανικό ύψος, το οποίο σου επιτρέπει να χαίρεσαι τα μπαλκόνια που σε περιτριγυρίζουν, αλλά ταυτόχρονα να χαζεύεις και την Aκρόπολη. Μερικές φορές σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι πληρώνουν τόσα λεφτά για να έρθουν από κάθε γωνιά του πλανήτη ν’ απολαύσουν τη θέα που εγώ ατενίζω κάθε μέρα απ’ το παράθυρό μου.
Η ιδανική βόλτα συνοδεύεται από ένα παγωτό μηχανής από τον Κρίνο. Η πολυπολιτισμική Αιόλου, η πλατεία Αγίας Ειρήνης, η Καρύτση, η σοβαρή Μητροπόλεως, όλες ένα παγωτό δρόμος, αποτελούν ένα ευχάριστο διάλειμμα και μια αφορμή για ανεμελιά. Σίγουρα θα συναντήσεις κάποιον φίλο σου, σίγουρα θα κάτσεις να μιλήσεις για το τι γίνεται στηνπόλη, για τα βραδινά σου σχέδια κ.λπ. Πολύ πιθανό να μην αντισταθείς και να φας και σουβλάκια από τον Κώστα, το must της περιοχής. Καυτερά και υπέροχα. Επίσης, άμα σου αρέσει να χαζεύεις τουρίστες, μπορείς πάντα να περπατήσεις στα σοκάκια της Πλάκας. Το βράδυ ραντεβού στο Pop και μετά βλέπουμε.
Η περιοχή είναι γεμάτη με υπέροχα κτίρια. Κατεστραμμένα, ζωγραφισμένα, στραβά φτιαγμένα, αλλά πάντα υπέροχα. Δυστυχώς, τα περισσότερα είναι αχρησιμοποίητα. Είναι κρίμα τόσο ωραία κτίρια, γεμάτα με ιστορίες και παρελθόν, να έχουν κλειστά παντζούρια.
Μου αρέσει να χαζεύω ξεχασμένες αποθήκες στην Κολοκοτρώνη, στην Ευαγγελιστρίας και στην Καλαμιώτου. Ευτυχώς, τα ενοίκια σιγά σιγά πέφτουν κι ελπίζω σύντομα ν’ αρχίσουν να χρησιμοποιούνται και πάλι. Χαίρομαι όταν ακούω ότι κάποιος γνωστός έπιασε έναν χώρο στη γειτονιά για να κάνει το studio/γραφείο/showroom του. Είναι ωραίο δημιουργικοί άνθρωποι να είναι κοντά ο ένας στον άλλο, αισθάνεσαι κάπως «οικογενειακά».
Μου αρέσουν υπερβολικά οι πολλές στοές που υπάρχουν γύρω γύρω: Περικλέους, Πραξιτέλους, Λέκκα. Περπατώ και συνέχεια σκέφτομαι «έχω ξαναμπεί εδώ;». Ευτυχώς, τα
γκράφιτι λειτουργούν ως σημάδια.
Σίγουρα το πιο δυσάρεστο γεγονός που έχει συμβεί στην περιοχή είναι οι φωτιές των
τελευταίων επεισοδίων. Φοβόμουν και στενοχωριόμουν, όπως όλοι. Από την ταράτσα βλέπω την καμένη οροφή ενός κτιρίου, που, όπως και πριν, παραμένει παραμελημένο. Είναι τόσο θλιβερό. Από την άλλη, όμως, αυτή η εικόνα λειτουργεί και ως υπενθύμιση. Σε ταρακουνάει και σου θυμίζει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα.
Το αγαπώ το Μοναστηράκι. Το αγαπώ γιατί τα έχει όλα. Θα χαιρόμουν να το δω ν’ ανθίζει και πάλι. Το μόνο που θ’ άλλαζα είναι τα σκουπίδια στους δρόμους. Και τις θέσεις για πάρκινγκ, αλλά αυτό σε δεύτερη φάση.
σχόλια