Ζούμε την ιστορία μας ως υποκείμενα και αντικείμενά της, ενεργούμε για να την κατευθύνουμε και ταυτόχρονα την υφιστάμεθα, αντιδρούμε ή προσπαθούμε να αντιδράσουμε αφού πρώτα έχουμε αφήσει τον χρόνο να κινηθεί εναντίον μας. Παλεύουμε να δημιουργήσουμε μια δική μας, ξεχωριστή, ιστορία, μοναδική στον τρόπο της αν και παράλληλη στον χρόνο της. Νιώθουμε ότι δημιουργούμε όταν καταφέρνουμε να παράγουμε μνήμη, όταν φρενάρουμε τον χρόνο σε στιγμές και σημεία για να του δώσουμε έκταση δυσανάλογη του αυστηρά τηρούμενου ρυθμού του. Πέφτουμε σε κύκλους που ακολουθούν τον βασικό κανόνα, κάθε αρχή είναι και ένα τέλος, ο θάνατός μας βεβαιώνεται την ίδια εκείνη στιγμή που γεννιόμαστε.
Η ιστορία φοράει τα καινούρια της παπούτσια και τραβάει την ανηφόρα, ενώ τα δικά μας λιώνουν πάνω σε παλιούς δρόμους. Δεν ξέρουμε αν πρέπει να επιτεθούμε ή να αμυνθούμε, όλη η ιστορική γνώση που θα έπρεπε να λειτουργήσει ως εφόδιο, έχει πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα που ισοπεδώνει όχι μόνο την μνήμη - ξεχνώντας τις θηριωδίες του φασισμού και ξαναφέρνοντάς τον στο προσκήνιο - αλλά και την θέληση για να χτιστεί ένα άλλο αύριο.
Η ίδια η ιστορία μοιάζει να κρατάει την ανάσα της. Κι εμείς μαζί της.
σχόλια