Από τη Μαρία Παπαπαναγιώτου
Ο ξαφνικός έρωτας μπορεί και να είναι «κάτι άβολο». Χιλιάδες στον κόσμο ερωτευμένοι, πρόσφατα ερωτοχτυπημένοι, ή και απλώς γοητευμένοι, κατάφεραν με την συμβολή της επιστήμης να αποδείξουν τα τελευταία χρόνια πως η αγωνία και η αμηχανία που συνοδεύει τον έρωτα, είναι κάτι κοινό. Στο πέρασμα των χρόνων, ψυχολόγοι, νευροψυχίατροι και ενδοκρινολόγοι, βεβαίωσαν ότι ο έρωτας μπορεί να είναι και στρεσογόνος, επίπονος και βασανιστικός.
Είναι το πρώτο διάστημα, συνήθως, σε μια ερωτική σχέση, που συνοδεύει την λίμπιντο με εξάψεις και χτυποκάρδια, και τα ερευνητικά εργαστήρια έδειξαν με απεικονίσεις, ορμονο-διαγράμματα και εγκεφαλογραφήματα, ότι η αδρεναλίνη στους ερωτοχτυπημένους εκρήγνυται με τέτοιο τρόπο που παράγει, για αρκετό διάστημα στο ζευγάρι, άναρχο στρες.
Οι σχέσεις αγάπης- μίσους, μαζί και πάθους, ωστόσο, δεν χρειάστηκε να περιμένουν τους ανθρώπους του 21 αιώνα, για να εκφραστούν. Από τα μέσα του 1900 ακόμη, όταν ο έρωτας και τα ήθη του διέπονταν από την Βικτωριανή εποχή, οι πρώτες κάρτες του Αγίου Βαλεντίνου ήταν «ξινές»! Ονομάστηκαν Vinegar Valentine's Cards, σε αντιδιαστολή με το Sweet Valentine που αποκαλούμε τους αγαπημένους μας τέτοια μέρα, και στόχο είχαν να καυτηριάσουν, από τον έναν απ τους δύο στο ζευγάρι, ή και από κάποιον άλλο, τρίτο, φίλο, γνωστό (ή και άγνωστο, μια και μπορούσε να σταλεί ανώνυμα) ό,τι δεν μπορούσε να ειπωθεί ευθέως, με βάση τα ήθη της εποχής, για την προβληματικότητα ή το αταίριαστο της σχέσης.
Υπήρχαν κάρτες που έλεγαν την αλήθεια, όταν μια γυναίκα ήταν ερωτευμένη με άλλον, όταν ήθελε να απορρίψει έναν υποψήφιο μνηστήρα, όταν εκείνος ήθελε να της πει ότι την είχε βαρεθεί, αλλά και όταν οι άλλοι έβλεπαν ότι την/ τον βασανίζει!
Σήμερα, με την συνδρομή της δικιάς μας κοινωνίας, των επιστημόνων και των ειδικών, το συναίσθημα στο ζευγάρι είναι κάτι που ευθέως δηλώνεται, όπως η κουλτούρα της χιλιετίας μας προτρέπει. Η καμπύλη του feeling όμως σε μια σχέση, από το πρώτο φλερτ και τα πρώτα σκιρτήματα, όπως και στην διάρκεια της εξέλιξής του, αποκωδικοποιείται με διαρκώς μεγαλύτερη ακρίβεια, σε σημείο να γνωρίζουμε πια, λίγο πολύ, πότε ο έρωτας πονάει και πότε γιατρεύει.
- Στους «νεο-ερωτευμένους» τα επίπεδα της κορτιζόλης, της γνωστής ορμόνης του στρες, αυξάνονται εντυπωσιακά σε σχέση με εκείνους που είναι μόνοι ή που βρίσκονται σε μακροχρόνια σχέση.
- Ανάλογα με την ένταση του πάθους, τα επίπεδα της κορτιζόλης επανέρχονται στο φυσιολογικό μετά από τους πρώτους 12 ή 24 μήνες στην σχέση, που σημαίνει ότι το ( ευχάριστα) βασανιστικό φτερούγισμα υποχωρεί, και το ζευγάρι μπορεί να απολαύσει πλέον τα οφέλη και την ηρεμία που προκύπτουν βιολογικά από την ερωτική τους ζωή και την παρουσία του συντρόφου τους.
- Όταν αγαπάμε (τον ερωτικό μας σύντροφο,-και όχι αν αγαπάμε γενικώς), ο εγκέφαλος ενεργοποιεί το σύστημα επιβράβευσης στην αρμόδια εγκεφαλική περιοχή, και απελευθερώνει την αθρόα ροή ντοπαμίνης που βοηθά στην συγκέντρωση, την ενεργητικότητα και την αισιοδοξία στην κάθε μας μέρα, σύμφωνα με την καθηγήτρια ανθρωπολογίας του πανεπιστημίου Rutgers, Helen Fisher, που μελετά εδώ και δεκαετίες τα νευρο-ορμονικά φαινόμενα της αγάπης.
- Έρευνες έχουν δείξει ότι και μόνο το να αισθάνεται κανείς την συναισθηματική υποστήριξη και την παρουσία ενός συντρόφου, αρκεί για να απελευθερωθούν ικανά επίπεδα οκυτοκίνης, της ορμόνης του δεσμού του έρωτα που προσδίδει γαλήνη, ευτυχία και ευεξία, συνήθως μετά τον οργασμό.
Παρόλα αυτά το σεξ δεν είναι το απολύτως απαραίτητο, τονίζει η κορυφαία ανθρωπολόγο. Και μόνο το άγγιγμα του χεριού, ένα φιλί, ένα κοίταγμα στα μάτια, μια γλυκιά αγκαλιά, αρκούν. και χρόνια μετά το πρώτο σκίρτημα, για να πλημμυρίσει η αγάπη σε νου και σώμα με την οκυτοκίνη ιδιαίτερα, και τις ορμόνες της χαράς...
σχόλια