Michael Rakowitz & Ancient Cultures: Δεύτερο Μέρος
Μουσείο Ακρόπολης
Το Μουσείο Ακρόπολης και ο οργανισμός ΝΕΟΝ παρουσιάζουν το δεύτερο μέρος της τριλογίας «Michael Rakowitz & Ancient Cultures», το έργο του Michael Rakowitz «Lamassu of Nineveh» (2018). Πρόκειται για μια γλυπτική εγκατάσταση στον εξωτερικό περιβάλλοντα χώρο του Μουσείου Ακρόπολης, στη δυτική του πλευρά προς την οδό Μητσαίων. Αποτελεί ανάθεση για το Fourth Plinth της πλατείας Τραφάλγκαρ του Λονδίνου. Είναι φτιαγμένο από κονσέρβες σιροπιού χουρμά από το Ιράκ και αποτελεί «επανεμφάνιση» του αγάλματος φτερωτού ταύρου μήκους περίπου 4,3 μέτρων, της προστατευτικής ασσυριακής θεότητας που βρισκόταν στην είσοδο της Πύλης Νεργκάλ της Νινευή από το 700 π.Χ. μέχρι τον Φεβρουάριο του 2015, όταν το ISIS το κατέστρεψε, μαζί με αντικείμενα από το μουσείο της Μοσούλης. Η θέση του «Lamassu of Nineveh» στον περιβάλλοντα χώρο του Μουσείου Ακρόπολης το φέρνει σε συνομιλία τόσο με την ανασκαφή και την αρχαία πόλη που απλώνεται στη βάση του μουσείου όσο και με το σύγχρονο κτίριό του, με τον βράχο της Ακρόπολης που δεσπόζει με τα μνημεία του καθώς και με το αστικό τοπίο. Η επιμέλεια είναι του γενικού διευθυντή του Μουσείου Ακρόπολης, καθηγητή Νικόλαου Χρ. Σταμπολίδη, και της διευθύντριας του ΝΕΟΝ, Ελίνας Κουντούρη.
Πρωτόλεια – Από την πρώτη γραφή στο ώριμο έργο
Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138
Η έκθεση διερευνά τα πρώιμα έργα έντεκα εμβληματικών Ελλήνων καλλιτεχνών: Βασιλείου, Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Τσαρούχης, Μόραλης, Τάσσος, Κατράκη, Σπυρόπουλος, Κοντόπουλος, Μυταράς, Γαΐτης και Χρύσα Ρωμανού. Σε αρκετές περιπτώσεις πρόκειται για άγνωστα έργα που σπάνια έχει τη δυνατότητα να δει το ευρύ κοινό, μέσα από τα οποία αναδεικνύονται τα πρώτα δημιουργικά και εκφραστικά στοιχεία των καλλιτεχνών, σε αντιπαράθεση με έργα της ώριμης περιόδου τους, όταν η εικαστική τους γλώσσα είναι πια αναγνωρίσιμη.
Juergen Teller: Υou are invited
Onassis Ready
H αναδρομική έκθεση του εμβληματικού φωτογράφου στον νέο χώρο του Ιδρύματος Ωνάση στον Άγιο Ιωάννη Ρέντη παρουσιάζει διάφορες σειρές, μεμονωμένα έργα και πολυάριθμα βίντεο που συνδυάζουν επιλογές από προηγούμενες εκθέσεις με νέες, αδημοσίευτες εικόνες που εκτείνονται από τη δεκαετία του 1990 έως σήμερα. Ένας ενεργός διάλογος γύρω από τις διαρκώς μεταβαλλόμενες διαδρομές έμπνευσης και δημιουργικής εξερεύνησης που διατρέχουν το έργο του στην πιο εκτενή ατομική του έκθεση μέχρι σήμερα στην Ελλάδα.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Juergen Teller: you are invited» εδώ.
Το όνειρο του Τάτλιν – Ουτοπίες – Η αιώνια επιστροφή
Ωδείο Αθηνών
Μια έκθεση με αντικείμενό της τις διαδρομές της φαντασίας και της πολιτικής σκέψης σε σχέση με την ουτοπία και το πώς αυτή, άλλοτε ως ελπίδα και άλλοτε ως απειλή, εξακολουθεί να εμπνέει τον άνθρωπο στην αναμέτρησή του με το παρόν και στον οραματισμό του για το μέλλον. Συμμετέχουν σαράντα πέντε καλλιτέχνες/-ιδες και παράλληλα γίνονται καλλιτεχνικές δράσεις και περφόρμανς σε συνεργασία με πανεπιστημιακά ιδρύματα, ερευνητικά εργαστήρια, τους σπουδαστές της σχολής του Ωδείου, και ένα εκτενές δημόσιο πρόγραμμα με ομιλίες.
Δημήτρης Πικιώνης: Αισθητική τοπογραφία
Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138
Μια έκθεση-φόρος τιμής στον αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη, εξέχουσα προσωπικότητα του 20ού αιώνα για τον ελληνικό πολιτισμό. Έχοντας αποκτήσει δίπλωμα πολιτικού μηχανικού από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και όντας μαθητής του Παρθένη, έφυγε για να σπουδάσει ζωγραφική στο Μόναχο και στη συνέχεια στο Παρίσι, όπου ήρθε σε επαφή με τα σύγχρονα ρεύματα. Στην Ελλάδα ασχολήθηκε τόσο με τη ζωγραφική όσο και με την αρχιτεκτονική, στην οποία προσπάθησε να ενσωματώσει τη λαϊκή παράδοση, συνδυάζοντάς τη με τη μοντέρνα αφαίρεση. Αντιμετώπισε τη σύνθεση της κλασικής αρχιτεκτονικής με την ελληνική ταυτοτική κουλτούρα ως στοίχημα. Η έκθεση εστιάζει στη μορφολογική αντιμετώπιση της πρόσβασης στην Ακρόπολη, με φωτογραφικές αποτυπώσεις των μονοπατιών. Το υλικό αυτό συμπληρώνεται με στοιχεία των έργων του που εξηγούν τη δημιουργική μέθοδο που ακολουθεί. Η έκθεση δανείζεται τον τίτλο ενός από τα θεωρητικά του συγγράμματα, της Αισθητικής Τοπογραφίας. Χωρίζεται σε τρία μέρη: «Ζωγραφική και Σκέψη», «Αρχιτεκτονική» και «Μακέτα».
Platforms Project – Independent Art Fair
Καπνεργοστάσιο
Η διεθνής φουάρ της ανεξάρτητης καλλιτεχνικής σκηνής και τόπος συνάντησης με καλλιτεχνικές ομάδες, πλατφόρμες και καλλιτέχνες από 26 χώρες, με ένα πολύπλευρο παράλληλο πρόγραμμα το οποίο περιλαμβάνει ημερίδες, περφόρμανς, ομιλίες και workshops. Συνολικά, παίρνουν μέρος 64 εικαστικές πλατφόρμες και περισσότεροι από 900 καλλιτέχνες, γεγονός που επεκτείνει το παγκόσμιο δίκτυο που οικοδομείται τα τελευταία δώδεκα χρόνια.
all aboard
Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος»
Η έκθεση πραγματοποιείται στο Express Facility, κτίριο παράλληλο με τον δυτικό διάδρομο απογείωσης και προσγείωσης. Συμμετέχουν σαράντα καλλιτέχνες από διαφορετικές γενιές και χώρες. Πρόκειται για ένα εγχείρημα που επιχειρείται πρώτη φορά στην Ελλάδα και αφορά την παρουσίαση μιας έκθεσης μεγάλης κλίμακας εντός αεροδρομίου σε λειτουργία. Περιλαμβάνει εγκαταστάσεις, γλυπτά, βίντεο, ζωγραφικά έργα και επιτελεστικές δράσεις που μετατρέπουν το κτίριο σε πεδίο αναστοχασμού.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «all aboard» εδώ.
Γεωμετρική Αφαίρεση
Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη
Μια έκθεση αφιερωμένη σε έξι πρωτοποριακές γυναικείες φωνές της γεωμετρικής αφαίρεσης, την Όπυ Ζούνη, την Etel Adnan, τη Samia Halaby, τη Saloua Raouda Choucair, την Ebtisam Abdulaziz και τη Lubna Chowdhary, σε επιμέλεια του ιστορικού τέχνης και επιμελητή του MOMuS, Γιάννη Μπόλη. Στόχος της έκθεσης είναι να αναδείξει πώς η καθεμία προσεγγίζει, διευρύνει και επαναπροσδιορίζει τα όρια της αφαίρεσης, μετατοπίζοντας το επίκεντρο της συζήτησης από τον τυπικό φορμαλισμό σε ζητήματα μνήμης, ταυτότητας, πολιτικής και πολιτιστικής κληρονομιάς. Παράλληλα, στρέφει την προσοχή μας στις ιδιαίτερες γενεαλογίες της αφαίρεσης στον αραβικό κόσμο, όπου η ισλαμική αισθητική –με τη γεωμετρία, την επανάληψη και την καλλιγραφία– λειτουργεί όχι ως διακοσμητική επιφάνεια αλλά ως σύστημα σκέψης και ερμηνείας του κόσμου. Έτσι, η έννοια του μορφολογικού μοτίβου επαναπροσδιορίζεται, φέρνοντας στο επίκεντρο το νοηματικό και φιλοσοφικό βάρος του.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Γεωμετρική Αφαίρεση» εδώ.
Έλληνες εικαστικοί και η διαμόρφωση της αμερικανικής τέχνης στον 20ό αιώνα
Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων
Μία σημαντική επιλογή από τη συλλογή του Ιδρύματος «Ελληνική Διασπορά», η οποία περιλαμβάνει περισσότερα από 2.000 έργα τέχνης Ελλήνων καλλιτεχνών που μετανάστευσαν στην Ευρώπη και την Αμερική, κυρίως στις αρχές του 20ού αιώνα. Στόχος της είναι να αναδείξει τη συμβολή τους στη νεοελληνική τέχνη και στη διεθνή πρωτοπορία, δίνοντας βήμα τόσο σε λιγότερο γνωστούς δημιουργούς όσο και σε διεθνώς καταξιωμένους καλλιτέχνες που μεγαλούργησαν στις ΗΠΑ, είτε συμμετέχοντας σε ιστορικές ομαδικές εκθέσεις είτε παρουσιάζοντας αναδρομικά το έργο τους σε σημαντικά ιδρύματα και μουσεία. Στην έκθεση περιλαμβάνονται έργα των Chryssa, Stamos, Samaras, Benglis, Baziotis, Voulkos και πολλών άλλων, αποτυπώνοντας την καλλιτεχνική τους πορεία και την επίδραση της ελληνικής ταυτότητας στο έργο τους καθώς και στο έργο των νεότερων συνεχιστών του οράματός τους.
Η φάρμα
Εθνική Γλυπτοθήκη
Καθώς η ζωοπλαστική καλλιεργήθηκε από ορισμένους γλύπτες περιστασιακά, την έκθεση «Η φάρμα» απαρτίζουν έργα που ανήκουν στη συλλογή της Εθνικής Γλυπτοθήκης και μόνο εφόσον το μέγεθος και το υλικό τους επιτρέπει την έκθεσή τους σε υπαίθριο χώρο. Έργα της Μπέλλας Ραφτοπούλου, του Αντώνη Καραχάλιου, του Γιάννη Αντωνιάδη, του Νικόλα Δογούλη, ιδιαίτερα, όμως, της Φρόσως Ευθυμιάδη-Μενεγάκη, δημιουργούν ένα φανταστικό εικαστικό περιβάλλον, ενσωματωμένο στο φυσικό τοπίο του πάρκου, με φιγούρες οικείες και άλλες λιγότερο γνωστές, σε χαρακτηριστικές στάσεις. Συγχρόνως αποκαλύπτουν τη σχέση, τα συναισθήματα και την ξεχωριστή ματιά κάθε καλλιτέχνη απέναντι στα ζώα ή τα πουλιά που θέλησε να απεικονίσει: την τρυφερότητα για το δικό του κατοικίδιο ή για το κατοικίδιο κάποιου γείτονα αλλά και για τα άγνωστα ζώα που χρησιμοποίησε ως μοντέλα. Τα έργα θα παρουσιάζονται μόνιμα μέσα στον ήδη διαμορφωμένο υπαίθριο χώρο της Εθνικής Γλυπτοθήκης, όπου οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν ένα πιο σπάνιο αλλά πολύ ενδιαφέρον θέμα της γλυπτικής, όχι μόνο μέσα από την ιδιαίτερη προσέγγιση αλλά και μέσα από το ύφος κάθε καλλιτέχνη, άλλοτε έντονα ρεαλιστικό και άλλοτε λιτό και αφαιρετικό, από τη δεκαετία του 1940 έως και τη δεκαετία του 1970.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Η φάρμα» εδώ.
Paolo Colombo: Mουσική και Μωσαϊκά
Bernier/Eliades
Ο Ιταλός καλλιτέχνης, επιμελητής και ποιητής Paolo Colombo παρουσιάζει τρεις ηχητικές εγκαταστάσεις, δύο εγκαταστάσεις δαπέδων με ψηφιδωτά, έξι μεγάλες ακουαρέλες-ψηφιδωτά και δύο προσωπογραφίες Ελλήνων μουσικών. Τα έργα αυτά αντανακλούν την αγάπη του καλλιτέχνη για την ελληνική παραδοσιακή λαϊκή τέχνη και τη μουσική του πρώτου μισού του 20ού αιώνα. Αντλώντας έμπνευση από τα ελληνικά, ρωμαϊκά και βυζαντινά ψηφιδωτά, οι ζωγραφικές συνθέσεις του δομούνται αυστηρά, με γραμμές που τέμνονται με ακρίβεια και παραπέμπουν σε πτυχώσεις και διαφάνειες υφασμάτων, μέσα από τις οποίες αναδύεται μια εικονοποιία που παραπέμπει στην αρχαιότητα.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Paolo Colombo: Mουσική και Μωσαϊκά» εδώ.
Stanley Whitney: Return to the garden
Gagosian
Μια νέα έκθεση με πρόσφατα έργα ζωγραφικής του Stanley Whitney, στην πρώτη του ατομική παρουσίαση στην Ελλάδα μετά τη συμμετοχή του στην Documenta 14, το 2017. Ο τίτλος της επικαλείται την αθωότητα του αρκαδικού ιδεώδους και την αρμονική συνύπαρξη με τη φύση. Χωρίς το βάρος προκαθορισμένων θεμάτων ή αφηγηματικών στοιχείων, οι ζωηρές αυτές αφαιρέσεις προσκαλούν τον θεατή σε μια ενισχυμένη εμπειρία χρώματος και αισθητηριακής αντίληψης.
Δημήτρης Εφέογλου: Day’s end
Γκαλερί Ζουμπουλάκη
Η έκθεση παρουσιάζει ένα νέο σώμα δουλειάς από τη σειρά «One Breath», έργα με λάδι σε ξύλο και καμβά. Ο επιμελητής Αποστόλης Αρτινός σημειώνει για το έργο του Εφέογλου: «Είναι πάντα αυτή η πρώτη εικόνα, η εντύπωσή της, που γίνεται ευθύς μια ανάμνηση, ένα φευγαλέο ίχνος. Το βλέμμα έτσι δεν σαρώνει επιφάνειες αλλά ίχνη, διαφυγόντα σημεία, και εδραιώνει τη μυστική τους σχέση. Όπως αυτές οι φευγαλέες πινελιές πάνω στα επίπεδα των εικόνων του Εφέογλου, που θησαυρίζουν μνήμες και χτίζουν απώλειες. […] Τα έργα του Εφέογλου είναι παλίμψηστες επιφάνειες, δεν είναι τόσο οι γραφές του, βεβαίως αυτές, αλλά κυρίως τα σβησίματά του, οι αποξέσεις της ύλης του, τα ίχνη που αφήνουν, θα χαθούν κι αυτά, θα μείνει μόνο μια έμφορτη εικόνα, ο καταλύτης αυτών των ιχνών και το αδιαφοροποίητο αυτών των διαφορών».
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Δημήτρης Εφέογλου: Day’s end» εδώ.
Gisela McDaniel: Διασχίζοντας θάλασσες
Δύο Χωριά
Με ρίζες στη Μικρονησία και καταγωγή από τον Ινδικό Ωκεανό και τις Φιλιππίνες, η McDaniel χρησιμοποιεί τη ζωγραφική ως μέσο ενδυνάμωσης και αποκατάστασης. Στα πορτρέτα της απεικονίζει κυρίως γυναίκες και θηλυκότητες από περιθωριοποιημένες κοινότητες, με στόχο να τους αποδώσει φωνή και αξιοπρέπεια. Έχοντας συμμετάσχει στο πρόγραμμα φιλοξενίας των Δύο Χωριών στη Μύκονο, γνώρισε την Ελλάδα και δημιούργησε σειρά πορτρέτων, ενσωματώνοντας τοπικές εμπειρίες, ιστορίες και πολιτισμικά στοιχεία στη δουλειά της. Η νέα αυτή ενότητα έργων της διέπεται από μύθους, μνήμες και μητριαρχικές δυνάμεις, διασχίζοντας ωκεανούς και αιώνες. Συνυφαίνοντας τη μικρονησιακή με την ελληνική κοσμολογία, διερευνά τον ωκεανό ως πεδίο μεταμόρφωσης, όπου η ταυτότητα θολώνει, τα σώματα μεταμορφώνονται και οι γυναικείες φωνές αναδύονται ή χάνονται. Αντλώντας από προφορικές μαρτυρίες και φεμινιστικές ερμηνείες της κλασικής μυθολογίας, αναδημιουργεί μορφές ως ηχώ της γυναικείας κυριαρχίας, της ανυπακοής και της ιερής δύναμης.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Gisela McDaniel: Διασχίζοντας Θάλασσες» εδώ.
Αντώνης Τσακίρης: Riviera
Αίθουσα Τέχνης Αθηνών
Βασικός πυλώνας της έκθεσης είναι μια επίμονη σκέψη που ξεκίνησε από ένα θραύσμα της μνήμης: μια βραδινή βόλτα στην αθηναϊκή Ριβιέρα, κατά την πανσέληνο του καλοκαιριού. Σύμφωνα με τον καλλιτέχνη, το υποσυνείδητο, λειτουργώντας συνθετικά, πρόβαλε τη συγκεκριμένη εικόνα άρρηκτα και αυθαίρετα συνδεδεμένη με μια άλλη, εκείνη ενός διαλυμένου αυτοκινήτου στον παραλιακό δρόμο, δίπλα στη νυχτερινή, παραθαλάσσια πόλη. Μέσα από μια φωτεινή και λιτή ζωγραφική γλώσσα, απεικονίζεται όχι απλά το ίδιο το αυτοκινητικό δυστύχημα, αλλά, κυρίως, η ευρύτερη ατμόσφαιρα, τα ανθρώπινα πρόσωπα και τα περιβάλλοντα που το συνοδεύουν. Οι πίνακες, με γεωμετρική αυστηρότητα και ζωηρό χρώμα, αναδεικνύουν μια δομημένη αλλά και παιχνιδιάρικη σχέση με τον χώρο και την προοπτική, εντείνοντας την αίσθηση της αμφισβήτησης και της φαντασίας, καθώς αναμειγνύει πραγματικότητα και μνήμη, μύθο και ψυχολογία. Η έκθεση αποτελεί μια σύνθεση έργων, ελαιογραφίες και μελάνια.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Αντώνης Τσακίρης: Riviera» εδώ.
Γιώργος Ζογγολόπουλος: Ενότητα και Πολλαπλότητα
Sianti Gallery
Μια έκθεση αφιερωμένη στον σπουδαίο ζωγράφο και γλύπτη Γιώργο Ζογγολόπουλο με αφορμή τη συμπλήρωση είκοσι χρόνων από τον θάνατό του. Ο δημιουργός με τη διεθνή ακτινοβολία αφιέρωσε τη ζωή του στην εφαρμογή της τέχνης στον δημόσιο χώρο, αφήνοντας πίσω του εμβληματικά έργα που σφράγισαν το αστικό τοπίο και την ελληνική γλυπτική, κατέχοντας κομβική θέση στην καθιέρωση της αφαίρεσης στην Ελλάδα. Η έκθεση αναδεικνύει τη συνεχή εξελικτική πορεία του καλλιτέχνη, από τις αυστηρές γεωμετρικές συνθέσεις της δεκαετίας του ’60 έως την κινητική γλυπτική με φως και νερό των δεκαετιών ’70 και ’80, ενώ παρουσιάζει παράλληλα ζωγραφικά έργα –λιγότερο γνωστά στο ευρύ κοινό– καθώς και μικρής κλίμακας γλυπτά και πολλαπλά που εντάσσονται στο ευρύτερο φάσμα της εικαστικής του παραγωγής.
Κωνσταντίνος Λαδιανός: Το χρονικό της αναισθησίας
CAN Christina Androulidaki Gallery
Η έκθεση συγκροτεί ένα προσωπικό ημερολόγιο που κινείται ανάμεσα στο βίωμα, τον μύθο, το θαύμα και το τερατώδες. Μέσα από πίνακες, κεντήματα και μια μεγάλη σειρά από κεραμικά γλυπτά, αυτοβιογραφικά στοιχεία συναντούν αφηγήσεις εμπνευσμένες από την παράδοση, την αγιολογική γραμματεία και τη λαϊκή μυθολογία, δημιουργώντας έναν χώρο όπου κάθε έργο λειτουργεί ως καταγραφή –μεταφέροντας μια ατμόσφαιρα, ένα συναίσθημα, την αίσθηση μιας εποχής–, σαν κεφάλαιο που εντάσσεται σε μια ευρύτερη αφήγηση.
Μαρία Λουίζου: Moulting Season
Γκαλερί Crux
Η έκθεση παρουσιάζει σειρές νέων γλυπτών που πραγματεύονται το ζήτημα της κατοικίας, από το δέρμα έως το σπίτι, ως μέσου προστασίας αλλά και ως προσωρινού τόπου απεμπλοκής και ανασύνταξης. Στην έκθεση περιλαμβάνεται και η σειρά κέρινων γλυπτών «Κατοικίες», που δημιουργήθηκε με αφορμή την έκθεση του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ και του New Museum «In a bright green field», σε επιμέλεια του Gary Carrion-Murayari και σε συνεργασία με το Μουσείο Μπενάκη. Γλυπτά φτιαγμένα από κερί, πηλό, σίδερο και γύψο υποδέχονται σώματα προσωρινά και αναδεικνύουν τον χώρο που μένει πίσω όταν η περίοδος μεταμόρφωσής τους ολοκληρωθεί. Η έκθεση «Moulting Season» οπτικοποιεί ακριβώς αυτήν τη διαδικασία μεταμόρφωσης και το κατάλοιπό της. Παράλληλα, οι κεραμικές φόρμες στην κλίμακα του ανθρώπινου σώματος ενεργοποιούνται με τη φωνή και την παρουσία και χρησιμεύουν ως μουσικά όργανα. Το πρόγραμμα των ζωντανών μουσικών περφόρμανς γύρω από και μέσα στα έργα, που θα πραγματοποιήσει η καλλιτέχνιδα, θα ανακοινωθεί σύντομα.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Μαρία Λουίζου: Moulting Season» εδώ.
Θοδωρής Μπαργιώτας: The beast was harmless and horrible
ALMA
Στην πέμπτη του ατομική έκθεση, ο Θοδωρής Μπαργιώτας αποπειράται να ανακαλύψει τα θηρία του εσωτερικού μας κόσμου. Μέσα από μια έντονη ρεαλιστική μανιέρα φαντασιακού πολυσχιδούς επιχειρεί να επαναφέρει τη σχέση του ανθρώπου με την ψυχή του, προκαλώντας τον θεατή να αναστοχαστεί πάνω σε ζητήματα προβολών του εαυτού.
Sacred or Monsters
Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη
Μια ομαδική έκθεση η οποία μέσα από μια σύνθεση γλυπτικών αναπαραστάσεων, video performances, επιγραφών και ηχητικών ντοκουμέντων αποτελεί μια εξερεύνηση της έννοιας της ταυτότητας ως μιας εύπλαστης ή μεταβλητής δομής που αποδαιμονοποιεί κάθε «άλλο», αφαιρώντας το σημειολογικό του βάρος ως επικίνδυνο, βρόμικο και αντικανονικό. Μετα-ανθρώπινα όντα, μυθικά πλάσματα, υπάρξεις διαρκώς μεταμορφώσιμες και σώματα εξουθενωμένα μα άτρωτα συνυπάρχουν, διαμορφώνοντας μια αφήγηση που ολοκληρώνεται μέσα από την αποσπασματικότητά της, μια ιστορία που ενίοτε τρομάζει, θαμπώνει, αποπροσανατολίζει, ενώ παράλληλα φωτίζει, ενημερώνει και ενδυναμώνει. Καλλιτέχνες: Πέτρος Μώρης, Μαρίνα Ξενοφώντος, Νίκη Δανάη Χανιά. Επιμέλεια: Ιωάννα Γερακίδη.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Sacred or Monsters» εδώ.
Και λοιπόν τι;
TAVROS
Η έκθεση «Και λοιπόν τι;» φέρνει στο φως την άγνωστη ιστορία των Εν Πλω, ενός ελληνικού ροκ συγκροτήματος που κυκλοφόρησε μόνο έναν δίσκο και έδωσε μία συναυλία, αλλά άφησε πίσω του ηχηρό αποτύπωμα. Μέσα από αρχειακό υλικό, κινούμενες εικόνες, προσωπικές μαρτυρίες και την ίδια τη φιλία των δημιουργών, η έκθεση αφηγείται μια στιγμή όπου η μουσική και οι υπόγειες πολιτικές ανησυχίες συναντήθηκαν με την ορμή της νεότητας. Είναι μια ιστορία για τη φιλία, την επιθυμία να δημιουργήσεις, αλλά και για την εύθραυστη λάμψη που αφήνει πίσω της μια εποχή λίγο πριν χαθεί. Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου και ο Απόστολος Βασιλόπουλος συγκέντρωσαν αρχειακό υλικό, πήραν συνεντεύξεις από τα εναπομείναντα μέλη του συγκροτήματος –σήμερα πια ριζικά ήρεμα, αφοσιωμένα στους κήπους τους–, αναζήτησαν πηγές, κράτησαν σημειώσεις, άκουσαν, κατέγραψαν. Ο εκθεσιακός χώρος, φωτισμένος από αντανακλάσεις, χρησιμοποιεί την κινηματογραφική μορφή του χρόνου για να μιλήσει για την ίδια του τη ροή.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Και λοιπόν τι;» εδώ.
Common Ground
Big Table, Αγίου Όρους, Βοτανικός
Σε ένα διαμέρισμα στην περιοχή του Βοτανικού, στο οποίο βρέθηκε ένα μεγάλο, μαύρο τραπέζι, γεννήθηκε ένα νέο artist-run space, το Big Table, όπου πλέον συνυπάρχουν καλλιτεχνικά εργαστήρια και εκθεσιακός χώρος. Το κοινό τραπέζι ενέπνευσε την ομάδα να προσκαλέσει άτομα που καταπιάνονται με την τέχνη μέσα από ένα διεθνές ανοιχτό κάλεσμα, για να συμβάλουν σε αυτήν τη διαδικασία δημιουργίας ιστορίας ενώ μοιράζονται το ίδιο τραπέζι, το ίδιο «Common Ground» («Κοινό Έδαφος»). Για τη διαμόρφωση αυτής της έκθεσης, το Big Table προσκάλεσε τις ανεξάρτητες επιμελήτριες Σιμώνη Νιάρου και Χριστίνα Πετκοπούλου να συγκροτήσουν την επιτροπή επιλογής καλλιτεχνών και να επιμεληθούν το δημόσιο πρόγραμμα. Για τις δύο πρώτες εβδομάδες του Οκτωβρίου, το Big Table θα φιλοξενεί μια ομαδική εικαστική έκθεση, καθώς και ένα δημόσιο πρόγραμμα γεμάτο δράσεις, περφόρμανς, εργαστήρια και ομιλίες.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Common Ground» εδώ.
Disappearing act/ second life & One Work Show Series: Port Proxy
Callirrhoë
Η έκθεση «Disappearing act/second life» με έργα των Σταύρου Κάσση, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Philipp Fleischmann, Isabelle Ha Eav Ruiz, σε επιμέλεια της Εύας Βασλαματζή, φέρνει κοντά πρακτικές που πειραματίζονται με την υλικότητα της αναλογικής εικόνας, στατικής ή κινούμενης, και των τεχνικών εμφάνισής της. Δοκιμάζοντας τα όρια του υλικού τους, οι καλλιτέχνες ερευνούν τη διαδικασία και την επιτελεστικότητά της ως βασικό συστατικό της παραγωγής τους. Είτε αφορά ευρεθέν υλικό, είτε πληροφορία που οι ίδιοι καταγράφουν, η έκθεση ισορροπεί μεταξύ της σταδιακής «εμφάνισης» και της εξαφάνιση της εικόνας και εστιάζει στη δεύτερη ζωή που ζει ως υλικό στοιχείο στην άυλη ψηφιακή εποχή.
Παράλληλα με την ομαδική έκθεση, η One Work Show Series παρουσιάζει το έργο του καλλιτέχνη Θοδωρή Προδρομίδη «Port Proxy» (όρο που εισήγαγε ο επιμελητής Christian Oxenius), μια πράξη καταγεγραμμένη σε ένα λιμάνι, μια ματιά στραμμένη προς τη θάλασσα. Η σειρά αυτή αντικατοπτρίζει τόσο την εμπειρία του κοινού χρόνου όσο και τον χρόνο που χρειάζεται ένα κύμα για να διασχίσει την ανατολική Μεσόγειο.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Disappearing act/ second life» εδώ.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «One Work Show Series: Port Proxy» εδώ.
Λεωνίδας Παπαδόπουλος: Οίκος α(ν)τοχής
Batagianni Gallery
Ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος αναμειγνύει μνήμες και βιώματα, συνεχίζοντας μια ιστορία οργανική, την οποία έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια. Σε αυτήν την έκθεση μάς ταξιδεύει από τον παρελθόντα χρόνο στο παρόν, συνεχίζοντας σχεδόν αθόρυβα να ισορροπεί στο σκοινί της ουτοπίας που με μεγάλη απλοχεριά προσφέρει η τέχνη. Ο «Οίκος αν(τ)οχής» του αυτοπροσδιορίζεται ως μέσο επιβίωσης, ως μέσο αφοσίωσης. Υλικά του, ο σκληρός γύψος ή ο πολυεστέρας, το μέταλλο ή οι ντίζες. Προορισμός, πάντα, η αγάπη για τη γλυπτική που αλλάζει ή και όχι, αλλά παραμένει το κύριο ερωτηματικό που προσπαθεί να βρει την απάντησή του μέσα από το συνεχές ψάξιμο.
Rosalind Nashashibi: Windows
MΕΛΑΣ ΜΑΡΤΙΝΟΣ + ARCH
Η Rosalind Nashashibi είναι ζωγράφος και κινηματογραφίστρια με καταγωγή από την Παλαιστίνη και τη Βόρεια Ιρλανδία που ζει στο Λονδίνο. Στο έργο της, και στα δύο μέσα, την απασχολεί έντονα η πράξη της παρατήρησης, σε τέτοιο βαθμό που συχνά μετατοπίζεται στην πλευρά του υποκειμένου με τρόπο που μπορεί να είναι ανησυχητικός αλλά και βαθιά συμπονετικός. Οι ταινίες της είναι συχνά μη γραμμικές, διακοπτόμενες από εκδηλώσεις δυναμικών εξουσίας και συλλογικών ιστοριών. Στη ζωγραφική της, οικεία σύμβολα –όπως ένα ζευγάρι κύκνων ή ένας καμβάς χωρισμένος με έναν σταυρό ή ένα Χ– μας προκαλούν να τα ξαναδούμε με νέο βλέμμα, ενώ οι αναφορές της στους καλλιτέχνες του Παρισιού του τέλους του 19ου αιώνα είναι σαν βουτιές στο παρελθόν που χρησιμεύουν ώστε να αναδυθούν απρόσμενες νέες εμπειρίες.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Rosalind Nashashibi: Windows» εδώ.
Ελένη Παπανικολάου: Αθέατες όψεις
Γκαλερί Έρση
H εικαστικός Ελένη Παπανικολάου συνδιαλέγεται στην παρούσα ενότητα έργων της με τις αθέατες όψεις του σύγχρονού μας πολιτισμού, μελετώντας τον επιμελώς, τόσο στις πολιτιστικές όσο και στις κοινωνιολογικές του εκφάνσεις. Δημιουργός ενός έργου πολυεπίπεδου που χαρακτηρίζεται από συνέπεια στη σύνθεση, η Παπανικολάου δεν εμπνέεται μόνο από τις εικόνες και τις μνήμες που συλλέγει από την επαφή της με την καθημερινότητα αλλά και από τις περιπατητικές περιπλανήσεις της σε έναν μη τόπο χωρικού φανταστικού.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Ελένη Παπανικολάου: Αθέατες Όψεις» εδώ.
Κατερίνα Κοκκινάκη: #this_is_no_eden
Artshot - Sophia Gaitani Gallery
Επιμένοντας στην παραστατική ζωγραφική –είτε πρόκειται για ακρυλικά σε καμβά και τυπώματα ή νήματα είτε για ακουαρέλες–, η καλλιτέχνις οπτικοποιεί ένα ερώτημα σχετικά με τη νέα εικονική ζωή την οποία καλούμαστε να ζήσουμε, θέτοντας ταυτόχρονα τον προβληματισμό για το αν πρόκειται να κρατήσουμε ρομαντικές μανιέρες στο νέο περιβάλλον. Η ζωγραφική της είναι καθαρά ανθρωποκεντρική, μια και ανήκει στην Generation X, δημιουργώντας ένα ρήγμα σε σχέση με τη φιλοσοφία του μετα-ανθρώπου, όπου το άτομο δεν είναι το κέντρο. Από τους καμβάδες της περνούν άνθρωποι χωρίς φύλο (cyborg), μέρη ενός πολύπλοκου πλέγματος ζωής, τεχνολογίας, περιβάλλοντος.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Κατερίνα Κοκκινάκη: #this_is_no_eden» εδώ.
