Ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου το έχω περάσει σε διαρκή μετακίνηση— μεταξύ τόπων, χωρίς ποτέ να εγκαθίσταμαι πραγματικά. Αυτή η συνεχής κίνηση έχει καλλιεργήσει ένα βαθύ αίσθημα αποξένωσης, μια αίσθηση ότι βρίσκομαι παντού και πουθενά ταυτόχρονα. Στο έργο μου, εξερευνώ αυτή την αναζήτηση του ανήκειν μέσα από εικόνες εγκαταλελειμμένων κτιρίων— χώρων που κάποτε έσφυζαν από ζωή και νόημα, αλλά τώρα παραμένουν ερειπωμένοι καθώς η φύση τα ανακτά σιγά-σιγά.

 

Η πρόσφατη σειρά έργων μου χρησιμοποιεί αυτά τα κτίρια ως μεταφορές για την αποστασιοποίηση και την παροδικότητα. Ζωγραφισμένα με έντονη αντίθεση σε ασπρόμαυρο, με εκφραστικά, ζωντανά φόντα, τα κτίρια μετατρέπονται σε σιωπηλούς μάρτυρες του χρόνου και της μνήμης.

 

Εμπνευσμένη από τη χρήση του φωτός από τον Edward Hopper για να αποδώσει τη μοναξιά, χρησιμοποιώ φυσικό και τεχνητό φως για να διαμορφώσω συναισθηματικές αφηγήσεις σε κάθε έργο.

 

Αυτά τα έργα αντικατοπτρίζουν επίσης το αυξανόμενο αίσθημα αποσύνδεσης στη σύγχρονη ζωή, όπου η ψηφιακή σύνδεση συχνά εντείνει την ψυχική απομόνωση. Μέσα από τη ζωγραφική μου, επιδιώκω να διερευνήσω τη μοναξιά όχι ως έλλειψη, αλλά ως χώρο σκέψης, κατανόησης και μεταμόρφωσης.

 

Η Αθήνα, με τα στρώματα της ιστορίας και τους ξεχασμένους της χώρους, προσέφερε ένα ισχυρό πλαίσιο για αυτή την εξερεύνηση. Μέσα από την ενασχόλησή μου με την εγκαταλελειμμένη της αρχιτεκτονική, στοχάζομαι πάνω στη βαθιά ανθρώπινη ανάγκη για μνήμη, τόπο και ανήκειν.