«Θέλω να γράψω και θα γράψω»: Ο χαμένος κόσμος της Ζέλντα Φιτζέραλντ

«Θέλω να γράψω και θα γράψω»: Ο χαμένος κόσμος της Ζέλντα Φιτζέραλντ Facebook Twitter
Η Ζέλντα μπαινόβγαινε σε ψυχιατρικά ιδρύματα για το μεγαλύτερο μέρος των δεκαετιών του ’30 και του ’40
0

Κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του 1970, η Φράνσις «Σκότι» Φιτζέραλντ αποφάσισε να ψάξει τους «μυστικούς θησαυρούς» των γονιών της. Η κόρη της Ζέλντα και του Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ ήταν στα πενήντα της όταν ανέβηκε στη σοφίτα του σπιτιού της στην Ουάσινγκτον αναζητώντας τα ίχνη των λογοτεχνικών της ριζών. Ψάχνοντας ανάμεσα στα λευκώματα και τα άλμπουμ, βρήκε ένα ζευγάρι σκονισμένα στρατιωτάκια που της είχε αγοράσει ο πατέρας της στο Παρίσι και μια χούφτα χριστουγεννιάτικα στολίδια «που είχαν ξεφλουδίσει εδώ κι εκεί». Το πιο αποκαλυπτικό όμως ίσως απ΄ όλα τα ευρήματα ήταν οι «πλούσια ζωγραφισμένες» χάρτινες κούκλες που της είχε φτιάξει η μητέρα της Ζέλντα όταν ήταν παιδί – «μια ζωηρή Χρυσόμαλλα, μια ανέμελη Κοκκινοσκουφίτσα, ένας «Ντ’ Αρτανιάν σαν τον Έρολ Φλιν» - οι οποίες, 40 χρόνια αργότερα, δεν είχαν ξεθωριάσει σχεδόν καθόλου.

«Είναι χαρακτηριστικό της μητέρας μου ότι αυτές οι εξαίσιες κούκλες, που η καθεμιά απαιτούσε ώρες καλλιτεχνικής δουλειάς, δημιουργήθηκαν για την ευχαρίστηση ενός εξάχρονου παιδιού», θα έγραφε αργότερα η Σκότι για τη Ζέλντα Φιτζέραλντ, η οποία πέθανε τέτοιες μέρες πριν από 75 χρόνια. Μπορεί η διαχρονική κληρονομιά της Ζέλντα να έχει να κάνει με την ενσάρκωση της Εποχής της Τζαζ, αλλά αυτές οι λεπτεπίλεπτες χάρτινες κούκλες, τόσο επιμελώς κατασκευασμένες από κομμάτια ταπετσαρίας και βελγική δαντέλα, μας προσφέρουν μια πιο λεπτή και συγχρόνως πιο σύνθετη εικόνα της.

Έχει εμπλακεί τόσο πολύ στις αφηγήσεις των άλλων αυτή η «σύζυγος» και «μούσα» που, μερικές φορές, η δική της συμβολή στην ιστορία μοιάζει να έχει χαθεί. Κάποιοι μπορεί να γνωρίζουν το πρώτο και μοναδικό μυθιστόρημά της, το Save Me the Waltz [στα ελληνικά έχει μεταφραστεί ως «Χαρίστε μου το βαλς»] – μια αυτοβιογραφική καταγραφή της μεταμόρφωσής της από μια ζωηρή καλλονή του Νότου σε μια γυναίκα που στραγγαλίζεται από τους κοινωνικούς κανόνες –  όμως τα διηγήματα, τα άρθρα και οι επιστολές της είναι εξίσου σημαντικά, αν και περιέργως λιγότερο γνωστά.

«Θέλω να γράψω και θα γράψω και θα γράψω»: Ο χαμένος κόσμος της Ζέλντα Φιτζέραλντ Facebook Twitter
Χριστούγεννα στο Παρίσι: Ο Σκοτ, η Ζέλντα και η Φράνσις Φιτζέραλντ

Η Ζέλντα είναι ένα πεφταστέρι. Έλαμψε τόσο έντονα και για τόσο λίγο, υπήρξε όμως μια εξαιρετική δύναμη χαρακτήρα και ταλέντου... Απλά διστάζεις να την αποκαλέσεις ιδιοφυΐα επειδή ήταν τόσο ρημαγμένη

Η Ζέλντα μπαινόβγαινε σε ψυχιατρικά ιδρύματα για το μεγαλύτερο μέρος των δεκαετιών του ’30 και του ’40 – η αναζήτηση της αυτονομίας δεν ήταν ποτέ γραμμική. «Θέλω να ζήσω κάπου που να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου», έλεγε στον σύζυγό της Σκοτ το 1933. Αυτό συνέβη τρία χρόνια αφότου εισήχθη για πρώτη φορά σε μια ψυχιατρική μονάδα στις όχθες της λίμνης της Γενεύης και δεκατρία χρόνια μετά το ντεμπούτο του μυθιστορήματός του, This Side of Paradise [«Η άλλη όψη του Παραδείσου»] το οποίο εκτόξευσε το νεαρό ζευγάρι στον κόσμο της φήμης και του χρήματος κατά τη διάρκεια των ‘roaring ‘20s’. Ίσως να είναι αυτή η επιθυμία για αυτοδιάθεση που εξηγεί καλύτερα τις φωτεινές αναλαμπές δημιουργικότητας που έγιναν κατά καιρούς η κινητήρια δύναμη για τη Ζέλντα στη διάρκεια της ζωής της.

«Ο ίδιος ο Σκοτ είχε πει πως ‘όταν καίει πιο έντονα, η φλόγα της είναι πιο καυτή από τη δική μου’», μας λέει η Judith Mackrell, συγγραφέας του βιβλίου Flappers: Six Women of a Dangerous Generation. «Η Ζέλντα είναι ένα πεφταστέρι. Έλαμψε τόσο έντονα και για τόσο λίγο, υπήρξε όμως μια εξαιρετική δύναμη χαρακτήρα και ταλέντου... Απλά διστάζεις να την αποκαλέσεις ιδιοφυΐα επειδή ήταν τόσο ρημαγμένη». Στη ζωή και το έργο της Ζέλντα, η σχέση ανάμεσα στην αποστέρηση και την επανάκτηση είναι ισχυρή αλλά και εύθραυστη συγχρόνως.

«Θέλω να γράψω και θα γράψω»: Ο χαμένος κόσμος της Ζέλντα Φιτζέραλντ Facebook Twitter
Η Ζέλντα διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια το φθινόπωρο του 1930, αλλά οι μεταγενέστερες εκτιμήσεις τείνουν πλέον προς τη διπολική διαταραχή ως πιθανότερη εξήγηση για τις πολλές διακυμάνσεις της

Η Ζέλντα διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια το φθινόπωρο του 1930, αλλά οι μεταγενέστερες εκτιμήσεις τείνουν πλέον προς τη διπολική διαταραχή ως πιθανότερη εξήγηση για τις πολλές διακυμάνσεις της. «Το μυαλό της και οι αισθήσεις της ήταν τόσο οξυμένες μερικές φορές», λέει η Mackrell προτού την τοποθετήσει κοντά στην πρωτοπόρο του μοντερνισμού Βιρτζίνια Γουλφ: "Αυτή η θόλωση των γραμμών ανάμεσα στην πραγματικότητα και το ασυνείδητο, έκανε [την Γουλφ] την μοναδική συγγραφέα που ήταν – αλλά και τη Ζέλντα επίσης».

«Θέλω να γράψω και θα γράψω», έλεγε στον Σκοτ, μόλις ένα χρόνο μετά την έκδοση του «Χαρίστε μου το βαλς», το οποίο κυκλοφόρησε το 1932 και βασιζόταν στα ίδια συζυγικά περιστατικά από τα οποία εκείνος άντλησε στοιχεία για το δικό του μυθιστόρημα, «Τρυφερή είναι η νύχτα, που ακολούθησε δύο χρόνια αργότερα. Το γεγονός ότι κατάφερε να το γράψει μέσα σε μια καταιγιστική περίοδο έξι εβδομάδων μόλις, ενώ ήταν ασθενής σε νοσοκομείο της Βαλτιμόρης, μαρτυρά τη δύναμη του πνεύματος της Ζέλντα και το μέγεθος της αποφασιστικότητάς της.

Εκείνη την εποχή, η λογοτεχνική προσπάθεια της Ζέλντα να κατανοήσει τον εαυτό προκάλεσε μάλλον αμηχανία στο αναγνωστικό κοινό όσο και στους κριτικούς. Το μυθιστόρημα πούλησε ελάχιστα. Ωστόσο, όταν μια νέα έκδοση εμφανίστηκε στο Λονδίνο το 1953, οι Βρετανοί κριτικοί άλλαξαν σημαντικά τη στάση τους. Το Times Literary Supplement, για παράδειγμα, χαρακτήρισε την πρόζα της «ισχυρή και αξιομνημόνευτη», γεμάτη από «γήινες και δυναμικές ευαισθησίες».

Κατά τραγικό τρόπο, η Ζέλντα δεν θα διάβαζε ποτέ αυτές τις λέξεις. Πέντε χρόνια νωρίτερα, το 1948, μια πυρκαγιά είχε σαρώσει το νοσοκομείο της Βόρειας Καρολίνας όπου νοσηλευόταν σ’ ένα δωμάτιο του πέμπτου ορόφου. Ήταν 47 χρονών. Τον θάνατό της ακολούθησε ένα νέο κύμα κριτικής επανεκτίμησης και, παράλληλα, ένα κύμα θεωριών που στόχο είχαν την επανεκτίμησή της μαζί με τόσες άλλες παρεξηγημένες γυναίκες του παρελθόντος. «Νομίζω ότι είναι σημαντικό να διαχωρίσουμε τη Ζέλντα από όλα τα κουτσομπολιά και όλους τους αστικούς μύθους που την περιβάλλουν», λέει η Mackrell για αυτόν τον αναθεωρητισμό, «αλλά και από τη φεμινιστική μυθοποίηση, αυτή την παρόρμηση να την παρουσιάζουμε ως θύμα της ιστορίας και ως θύμα του Σκοτ – είναι σα να της αρνούμαστε το δικαίωμα επιλογής και την ίδια την ανεξαρτησία της».

Mε στοιχεία από τον The Independent

Θέματα
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Αν δεν υπήρχε η Σελίν Ντιόν, κανείς δεν θα είχε καταλάβει την πάθησή μου»

Lifo Videos / «Αν δεν υπήρχε η Σελίν Ντιόν, κανείς δεν θα είχε καταλάβει την πάθησή μου»

Υιοθετήθηκε στα 5 της χρόνια, διαγνώστηκε με το σπάνιο σύνδρομο stiff person και κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο. Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, χρυσή παραολυμπιονίκης στο Παρίσι, μιλά για την έλλειψη αναγνώρισης και την απογοητευτική υποδοχή μετά το μετάλλιο: «Κανείς δεν ήταν εκεί να με χειροκροτήσει».
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
«Πώς η ΔΕΠΥ με βοήθησε να λύσω ένα άλυτο μυστήριο ενός αιώνα σε αγγλικό μουσείο»

Ζούμε, ρε! / «Πώς η ΔΕΠΥ με βοήθησε να λύσω το μυστήριο των εικόνων του Μπράιτον»

Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συζητούν με την ηθοποιό και σεναριογράφο Ανδριανή Ρέλλου, η νευροδιαφορετικότητα της οποίας υπήρξε καθοριστικής σημασίας στην επίλυση ενός μυστηρίου που παρέμενε άλυτο επί εκατό περίπου χρόνια.
THE LIFO TEAM
Ο Κώστας Καββαθάς μέσα από τα μάτια ενός στενού του συνεργάτη

LiFO politics / Ο Κώστας Καββαθάς μέσα από τα μάτια ενός στενού του συνεργάτη

O Φαίδων Καραϊωσηφίδης, εκδότης του περιοδικού «Πτήση» και για 28 χρόνια συνεργάτης του Κώστα Καββαθά, μιλά στη Βασιλική Σιούτη για έναν από τους πιο επιδραστικούς ανθρώπους του σύγχρονου ελληνικού Τύπου που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιώργος Χρονάς: «Για χρόνια θεωρούσα τον έρωτα ντροπή»

Lifo Videos / Γιώργος Χρονάς: «Για χρόνια θεωρούσα τον έρωτα ντροπή»

Η αυτοβιογραφία του είναι γεμάτη από ιστορίες με τον Τσαρούχη, τον Χατζιδάκι και άλλες εμβληματικές μορφές της εποχής, τις οποίες είχε την τύχη να γνωρίσει και να μπολιαστεί από τη ματιά και τη στάση τους. Η Τζούλη Αγοράκη συναντά τον ποιητή και εκδότη της Οδού Πανός σε μια χειμαρρώδη συζήτηση.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
«Αν περάσεις μια νύχτα στις Μάντρες της Ανάφης, θα τη θυμάσαι για πάντα»

Lifo Videos / «Αν περάσεις μια νύχτα στις Μάντρες της Ανάφης, θα τη θυμάσαι για πάντα»

Η Έφη Καλογεροπούλου διηγείται ιστορίες από την Ανάφη: από τις θρυλικές «Μάντρες», το μπαρ που δημιούργησε ο πατέρας της, μέχρι το εστιατόριό της, τη «Μαργαρίτα», σε ένα νησί που διαρκώς αλλάζει χρώματα.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Πόσο βρόμικοι ήταν οι άνθρωποι τον Μεσαίωνα;

Ηχητικά Άρθρα / Πόσο βρόμικοι ήταν οι άνθρωποι κατά τον Μεσαίωνα;

Η ζωή σε μια μεγαλούπολη του Μεσαίωνα δεν είχε καμία σχέση με τη ρομαντική εικόνα που συχνά παρουσιάζουν οι ταινίες εποχής. Στους στενούς δρόμους της, μέσα στη ζέστη, οι άνθρωποι ζούσαν κυριολεκτικά μέσα στη βρομιά –χωρίς αποχέτευση, χωρίς βασικές συνθήκες υγιεινής, και σχεδόν χωρίς μπάνιο.
M. HULOT
Η εφιαλτική ιστορία του δράκου της Βάρκιζας

Αληθινά εγκλήματα / Το θρίλερ με το απανθρακωμένο ζευγάρι στη Βάρκιζα

Ο Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται τη διπλή δολοφονία που, ένα βροχερό ξημέρωμα του Μαρτίου του 1988, σκόρπισε τον πανικό στους κατοίκους της περιοχής και απασχόλησε τις αστυνομικές αρχές για μήνες.
THE LIFO TEAM
Η σκληρή αλήθεια για την Αλίκη Βουγιουκλάκη: Το «Παρασκήνιο»

Μικροπράγματα / Η σκληρή αλήθεια για την Αλίκη Βουγιουκλάκη: Το «Παρασκήνιο»

Ένα ηχητικό ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη για μια συναρπαστική, μεταβατική στιγμή στη ζωή της Εθνικής Σταρ και το παρασκήνιο πίσω απ' την αποκαλυπτική, τηλεοπτική εκπομπή που την κατέγραψε
ΑΡΗΣ ΔΗΜΟΚΙΔΗΣ
Idra Kayne, τι φάση με τις μπότες σου;

Lifo Videos / Idra Kayne, τι φάση με τις μπότες σου;

Αν η ζωή της γινόταν ντοκιμαντέρ, ποιος θα ήταν ο τίτλος του; Ποιο είναι το πιο iconic μήνυμα που έχει λάβει από φαν; Και τι της έχει μάθει η ψυχοθεραπεία; Η Idra Kayne απαντά στην Στεφανία Παπαδημητρίου και τον Γιώργο Τσαγκόζη, που της θέτουν τις ερωτήσεις του κοινού.
THE LIFO TEAM
«Στη διαστημική αποστολή βλέπεις 16 ανατολές και δύσεις ηλίου σε μία μέρα»

Αδριανός Γολέμης / «Στο διάστημα βλέπεις 16 ανατολές και δύσεις ηλίου σε μία μέρα»

Τι συμβαίνει με το σώμα ενός αστροναύτη; Πώς κοιμάται; Με τι τρέφεται; Έχει ορμές; Και πόσο διαφέρει η ιατρική φροντίδα στο διάστημα απ’ αυτή στη Γη; Ο επικεφαλής ιατρός αποστολών στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Αστροναυτών, Αδριανός Γολέμης, μιλά στον Γιάννη Πανταζόπουλο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πάρις Ρούπος: «Τα hate comments δεν είναι κριτική»

Lifo Videos / «Τα hate comments δεν είναι κριτική»

Ο Πάρις Ρούπος παρουσιάζει τη νέα του σόλο παράσταση «Κυριλέ» και μιλά στα βίντεο της LiFO για το χιούμορ και τα όριά του, το αν το stand up αποτελεί «αριστερή τέχνη» και το κατά πόσο μπορεί κανείς να βιοποριστεί από αυτό στην Ελλάδα σήμερα.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Ποιος υπερασπίζεται τη συμπερίληψη στην εποχή Τραμπ;

Ζούμε, ρε! / Ποιος υπερασπίζεται τη συμπερίληψη στην εποχή Τραμπ;

Πόσο απειλούνται τα προγράμματα συμπερίληψης από τις πολιτικές αποκλεισμού του προέδρου Τραμπ; Ποια είναι η στάση των μεγάλων τεχνολογικών εταιρειών απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις; Και τι μπορεί να κάνει ο απλός πολίτης για να αντιδράσει και να συμβάλει σε μια πιο δίκαιη κοινωνία; Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συζητούν με τον δημοσιογράφο και ερευνητή του Ινστιτούτου Reuters, Νίκο Ευσταθίου.
Η σκληρή αλήθεια για την λογοκρισία της Τέχνης στην Ελλάδα

Μικροπράγματα / Η σκληρή αλήθεια για την λογοκρισία της Τέχνης στην Ελλάδα

Ένα ηχητικό ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη για την υποκρισία πίσω απ' τις πιο σημαντικές περιπτώσεις λογοκρισίας και βανδαλισμών των τελευταίων 50 ετών και για το πώς οι τηλεοπτικές εκπομπές τις εκμεταλλεύονται
ΑΡΗΣ ΔΗΜΟΚΙΔΗΣ
Θωμά Ζάμπρα, ποια είναι η καλύτερη γιούχα που έχεις φάει ποτέ;

Lifo Videos / Θωμά Ζάμπρα, ποια είναι η καλύτερη γιούχα που έχεις φάει ποτέ;

Του έχουν πει ότι μοιάζει στον Ζακ Γαλυφιανάκη; Θεωρεί τον εαυτό του φεμινιστή; Πότε θα δούμε τη σειρά «Κακές Ιδέες»; Ο Θωμάς Ζάμπρας απαντά στην Στεφανία Παπαδημητρίου και στον Γιώργο Τσαγκόζη που του θέτουν τις ερωτήσεις του κοινού.
THE LIFO TEAM