Το thrash metal στην Ελλάδα δεν σταμάτησε ποτέ να είναι συναρπαστικό. Οι Amken είναι από τις μπάντες που συνεχίζουν να δισκογραφούν, να παίζουν live στη μετα-Covid εποχή, να βγαίνουν στο εξωτερικό για εμφανίσεις και να αποδεικνύουν πως εξακολουθεί να υπάρχει αξιόλογη νέα thrash metal σκηνή. Από τους Flames (1986) και την αναβίωση του είδους με τους Suicide Angels (2010) μέχρι τους Amken, η πορεία του thrash στην Ελλάδα είναι συναρπαστική.
Ο Γιάννης (στην κιθάρα και στη φωνή), ο Βάνιας (στην κιθάρα και τα δεύτερα φωνητικά), ο Διονύσης (στο μπάσο) και ο Χάρης (στα ντραμς) ρυθμίζουν χαλαροί τον ήχο, τεστάρουν τα μικρόφωνα και κουρδίζουν τις κιθάρες τους, αφού πρώτα μου δίνουν ακουστικά για να μην κουφαθώ, όπως λένε, από αυτό που θα ακολουθήσει στο στούντιο. Ετοιμάζονται για την πρόβα τους στο στούντιο όπου δουλεύουν τα κομμάτια τους στο Μεταξουργείο. Λίγα λεπτά αργότερα τζαμάρουν σαν να μην υπάρχει αύριο, παίζοντας τα «Dead man’s land» και «I am the one». Οι τέσσερίς τους βρίσκονται μετά τη δουλειά, συνήθως δύο φορές την εβδομάδα, ενώ περνούν μαζί και τον ελεύθερο τους χρόνο, ως παρέα.
Η μπάντα υπήρχε σε πρώιμο στάδιο μέχρι το 2014, με τον Γιάννη και τον Βάνια να έχουν γνωριστεί στην Πάρο τρία χρόνια νωρίτερα. Το 2014 απέκτησαν το όνομά τους ως τετράδα και άρχισαν να κάνουν κάποια live στην Αθήνα. Τότε βγήκε και το πρώτο τους EP, το «Adrenaline Shot», ενώ το 2017 κυκλοφόρησαν το πρώτο full album τους, το «Theater of the absurd».
Το 2000 ήρθε ένα νέο κύμα thrash metal σε παγκόσμιο επίπεδο. Πρόκειται για νέα παιδιά που έχουν ακούσει τους προηγούμενους και με το extreme metal να έχει κάνει τον κύκλο του και να γίνεται ακόμη πιο ακραίο, το thrash εξακολουθεί και ασκεί μια γοητεία ως κάτι λίγο παλαιικό, το οποίο όμως ακόμη συγκινεί και ενθουσιάζει.
«Το thrash, ως “είδος”, είναι μια πιο σκληρή εκδοχή του metal. Υπήρχε το glam, το heavy στις αρχές των ’80s και μετά, κυρίως από το L.A., βγήκαν οι Slayer, οι Metallica και οι Megadeth. Κοιτώντας προς τα πίσω, αυτό που έπαιζαν από το 1983 μέχρι το 1989, και μεσουράνησε, ήταν thrash», λέει ο Γιάννης. Τα ’90s ήταν μια κακή δεκαετία για το metal, ενώ υπήρξε μια αναβίωση με τους Suicidal Angels την περίοδο που οι Amken ξεκινούσαν.
«Οι Suicide» έκαναν το μεγάλο μπαμ γύρω στο 2010, είχαν παίξει και στη συναυλία των big four. Την περίοδο 2013-2015 ήταν μεγάλη η thrash σκηνή στην Ελλάδα και την Αθήνα, κάθε εβδομάδα γινόταν και ένα live. Υπήρχαν πάρα πολλές μπάντες που έπαιζαν συνέχεια», λέει ο Βάνιας. «Είμαστε στα απόνερα αυτής της περιόδου, εντελώς τυχαία, μάλλον και λόγω ηλικίας», προσθέτει Γιάννης.
Ο Χάκος Περβανίδης, αρχισυντάκτης του περιοδικού «Metal and Heavy Metal Hammer», λέει για την εξέλιξη της thrash σκηνής τα τελευταία χρόνια:
«Μπορεί να υπήρξε μια πολύ μεγάλη έκρηξη του thrash metal τα προηγούμενα χρόνια και το 2005-2015 φαινομενικά να ατόνησε, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, γιατί και οι παλιότερες μπάντες εξακολουθούν να παράγουν σπουδαία έργα και βλέπουμε και μια νέα γενιά να βγαίνει και να τις ακολουθεί. Μετά την “κοιλιά” που έκανε, το thrash φαίνεται πως είναι παραγωγικό και τα επόμενα χρόνια περιμένω ξανά μια έκρηξή του στη χώρα μας. Είναι κλισέ, αλλά αν παρακολουθείς την ιστορία της μουσικής γενικότερα, του ροκ και του heavy metal, βλέπεις ότι κινείται σε κύκλους. Το thrash σε λίγο νομίζω ότι θα ξεκινήσει έναν καινούργιο κύκλο ζωής».
Η «κοιλιά» που έκανε γενικότερα το metal στα ’90s έδειξε πως τα τότε συγκροτήματα προτίμησαν να ασχοληθούν με πιο extreme ήχους, όπως το death και το black metal.
«Το 2000 ήρθε ένα νέο κύμα thrash metal σε παγκόσμιο επίπεδο», συνεχίζει ο Χάκος. «Πρόκειται για νέα παιδιά που έχουν ακούσει τους προηγούμενους και με το extreme metal να έχει κάνει τον κύκλο του και να γίνεται ακόμη πιο ακραίο, το thrash εξακολουθεί και ασκεί μια γοητεία ως κάτι λίγο παλαιικό, το οποίο όμως ακόμη συγκινεί και ενθουσιάζει».
Εκείνα τα χρόνια η Ελλάδα έχει αρχίσει ήδη να μπαίνει στον χάρτη του παγκόσμιο heavy metal. Κάποια thrash συγκροτήματα εμφανίζονται με σπουδαίες δουλειές και κάνουν περιοδείες στο εξωτερικό: Suicide Angels, Released Anger, Crucifier ‒ το πρώτο είναι το σημαντικότερο. «Όλη αυτή η δεκαετία από το 2000 μέχρι και το 2010 και λίγο μετά μπορούμε να πούμε ότι παρουσιάζει και την έκρηξη του ελληνικού thrash metal αλλά και μιας δεύτερης, παγκόσμιας γενιάς», λέει ο Χάκος. Είναι μουσικοί που πίστεψαν ότι το όνειρο μπορεί να γίνει πραγματικότητα: να δισκογραφούν, να γυρίζουν τον κόσμο και να είναι διεθνώς ανταγωνιστικοί.
Η επόμενη γενιά, στην οποία ανήκουν και οι Amken, θα έδειχνε ότι κάτι πραγματικά έντονο συμβαίνει στην Ελλάδα. «Εμπνευσμένα παιδιά, ταλαντούχα, με κοινό, που παίζουν μέχρι σήμερα, δείχνοντας ότι το thrash metal είναι πολύ ισχυρό, ακμαίο, μπορεί να παράγει την ένταση, την ενέργεια και την επαναστατικότητα που έχει αυτή η μουσική. Καλές παραγωγές, από ανθρώπους που μπορούν να σταθούν σε παγκόσμιο επίπεδο». Προς το τέλος της πρώτης δεκαετίας των ’00s το thrash metal ήταν πραγματικά η φωνή της νεολαίας στην Ελλάδα.
«Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε και δεν θα έλεγα ότι το thrash έχει ατονήσει. Aπλώς έχει γίνει με κάποιον τρόπο ένα ξεκαθάρισμα, και πλέον έχουν μείνει οι πιο σημαντικοί, οι δουλευταράδες, αυτοί που το πίστεψαν πιο πολύ», λέει ο Χάκος.
Όταν ρωτάω τους Amken αν σήμερα ακούμε πιο επιφανειακά μουσική και αν το είδος που ακούς συνεχίζει να σε χαρακτηρίζει ολοκληρωτικά, όπως παλιότερα, λένε:
«Παλιότερα, αν άκουγες metal και μετά πήγαινες να ακούσεις κάτι άλλο, το community θα σε κορόιδευε», λέει ο Γιάννης. «Αυτό συνέβαινε ακόμη και στα υποείδη. Μπάντες όπως οι Rotting Christ έλεγαν για τα τέλη της δεκαετίας του ’80, “ήμασταν metalάδες και έξω όλοι μας έδειχναν με το δάχτυλο”. Τώρα δεν σε προσδιορίζει ως άνθρωπο η μουσική που ακούς και μόνο». «Θεωρώ ότι έχουμε φύγει από τα στερεότυπα ή ότι οδεύουμε στο να τα σπάσουμε», προσθέτει ο Βάνιας.
Οι Amken έχουν παίξει τρεις φορές στη Σμύρνη, έχουν περάσει από πολλούς σταθμούς στην Ευρώπη, ενώ έχουν ταξιδέψει και στην Ιαπωνία. Η φιλοξενία στη Σμύρνη και στην Ιαπωνία ήταν πολύ δυνατή, ενώ για τον Γιάννη το γεγονός ότι έχεις ταξιδέψει για να βρεθείς στην εκάστοτε χώρα κάνει το κοινό να σε βλέπει διαφορετικά «Σε αντιμετωπίζουν αλλιώς. Δε είσαι ο μουσικός που πήρε ένα ρεπό για να παίξει μετά τη δουλειά του. Έχεις ταξιδέψει, πήγες μέχρι εκεί, νιώθεις πιο επαγγελματίας. Αυτό ισχύει για μια μπάντα του βεληνεκούς μας».
Στο εξωτερικό ακούν περισσότερο ή λιγότερο thrash;
«Υπάρχουν διαφορετικά communities, και στην Τουρκία υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν οργανωθεί καλά και στήνουν live. Δεν ακούν άλλοι εκεί thrash metal. Απλώς κάποιος έκατσε και είπε ότι θέλει να το κάνει. Εδώ υπάρχουν άλλα πράγματα. Το ίδιο και στην Ιαπωνία. Είναι μια τεράστια χώρα, αν το 1% ακούει λίγο metal, βγαίνουν τα μαθηματικά».
Σήμερα, με τα lives να έχουν επιστρέψει, οι μπάντες μπορούν να διαμορφώσουν ξανά τη σχέση με το κοινό τους, αξιοποιώντας το σημαντικότερο ίσως στοιχείο της, τη ζωντανή, on stage εμπειρία. Κατά πόσο η live σκηνή της Αθήνας δίνει τη δυνατότητα για συναυλικά events;
«Στο metal δυστυχώς δεν προσφέρονται τόσο DIY φεστιβάλ, όπου μπορείς να πας, να παίξεις σε πολύ κόσμο, χωρίς να πρέπει να πληρώσεις ιδιαίτερο αντίτιμο – τώρα γίνεται μια προσπάθεια να αλλάξει αυτό», λέει ο Βάνιας. «Παίζεις κυρίως σε μαγαζιά και σε πολύ μεγάλα φεστιβάλ, όπου δεν μπορείς να πας αν δεν είσαι φτασμένη μπάντα. Μπορείς να κάνεις και tour στην Ελλάδα ή το εξωτερικό. Αυτό εξαρτάται από το αν έχεις την όρεξη και την οικονομική δυνατότητα, κυρίως από το αν είσαι αρκετά “μεγάλος”, ώστε να κάνεις ένα επιτυχημένο tour που δεν θα σε βάλει μέσα».
AMKEN - The Li(f)e We Lead (Official Video)
Ο Χάκος λέει για το τρόπο που λειτουργεί μια thrash metal μπάντα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό:
«Είναι πολύ δύσκολο για μια μπάντα από την Ελλάδα να βγει στην Ευρώπη. Για να έχεις ένα συγκρότημα, τουλάχιστον στα πρώτα πολλά χρόνια της πορείας σου πρέπει να επενδύσεις πάρα πολύ σοβαρά σε αυτό, τόσο σε επίπεδο παραγωγών όσο και στις περιοδείες στο εξωτερικό, για τις ανάγκες των οποίων πρέπει να πληρώσεις ο ίδιος τα έξοδά σου: βγαίνεις τριάντα μέρες στην Ευρώπη με ένα λεωφορείο που πρέπει να χρηματοδοτήσεις εσύ. Τα οικονομικά, ως γνωστόν, στην Ελλάδα δεν είναι ιδιαίτερα ανθηρά, υπάρχει μεγάλη ανεργία στους νέους, και η περιοδεία θέλει επένδυση για να γίνει σωστά. Για τον Ευρωπαίο τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα. Κάποιος που ζει στην Αυστρία μπορεί να παίζει τη μια μέρα στο Μόναχο, την άλλη στο Μιλάνο, την άλλη στην Πράγα. Για να το κάνει αυτό κάποιος από την Ελλάδα πρέπει να παίρνει συνέχεια άδεια από τη δουλειά του, να δώσει έναν σκασμό λεφτά, να βρίσκει πτήσεις. Ο Ευρωπαίος απλώς μπαίνει στο αυτοκίνητό του».
Το heavy metal και ειδικά το thrash metal είναι μια μουσική που παίζεται ζωντανά, μπροστά στο το κοινό που ζητά την κίνηση και διψά για τον ήχο που ήρθε να ακούσει. Η απόλυτη στιγμή για μια μπάντα είναι πάνω στη σκηνή, όταν ανταλλάζει ενέργεια και αγάπη με το κοινό της. Για το thrash metal, το απόλυτο metal παρακλάδι, τα live είναι καθοριστικά.
Όταν οι Amken τελειώνουν το set lists τους, νιώθεις πως έχουν περάσει πραγματικά καλά, πως έχουν τζαμάρει απολαμβάνοντας κάθε στιγμή, σαν να έχουν από κάτω ένα ζωντανό κοινό. «Φαίνεται πως το έχετε μέσα σας», λέω στον Γιάννη που αφήνει την κιθάρα του.
«Φτάσαμε τριάντα χρονών. Εάν δεν το είχαμε μέσα μας, το thrash θα μας είχε αφήσει προ πολλού».
AMKEN - I Am The One (Official Video)
https://www.instagram.com/amkenofficial/
https://open.spotify.com/artist/0skGr1f0OyI4fjumVZwVkY
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LifO
