Είστε λάτρης της όπερας;
Ναι, μου αρέσει πολύ. Λατρεύω βέβαια την τζαζ, αλλά ακούω και κλασική μουσική, και κατ' επέκταση όπερα. Aγαπάω επίσης το σινεμά και την όπερα, αλλά όχι το θέατρο! Με ενοχλεί ο ρεαλισμός του, ενώ η όπερα έχει μια «ψευτιά» που βγάζει πάρα πολλή πλάκα.
Δεν είναι, πάντως, σύνηθες για Έλληνα να είναι εξοικειωμένος με την όπερα. Οπότε, όταν σας καλούν για μία αφίσα από τη Λυρική, ξέρετε ήδη την ιστορία του έργου...
Όχι σε όλες τις περιπτώσεις. Υπάρχουν πολλές όπερες για τις οποίες δεν έχω ιδέα. Δηλαδή, τη «Σταχτοπούτα» δεν την ήξερα, και μάλιστα μου άρεσε πολύ. Συνήθως ζητάω από τους ανθρώπους της Λυρικής να μου πουν τι διαδραματίζεται στο συγκεκριμένο έργο, μετά ψάχνω και βρίσκω το CD και το ακούω. Αυτό που επιδιώκω δεν είναι να εικονογραφήσω ακριβώς την πλοκή μιας όπερας αλλά να δώσω ένα μήνυμα διαφορετικό. Να χρησιμοποιήσω ένα στοιχείο, όπως έκανα με τη «Σταχτοπούτα», όπου έβαλα ένα ρολόι με τον δείχτη να δείχνει ένα δευτερόλεπτο πριν από τις 12, ή στον «Ριγολέττο», που έβαλα τα παπούτσια του γελωτοποιού να έχουν κόκκινο χρώμα και να στάζουν αίμα.
Ο στόχος μιας αφίσας, βέβαια, είναι να μαγνητίσει το μεγάλο κοινό και να το φέρει στην όπερα. Έτσι δεν είναι;
Ο στόχος είναι να κλείσουμε το μάτι στον θεατή. Ειδικά στις δουλειές που κάνουμε με την Λυρική, θεωρώ ότι όταν κάποιος ακολουθεί τέτοιου είδους θεάματα, έχει μια αισθητική και μια κουλτούρα.
Όταν μπαίνουν οι αφίσες σας στις στάσεις λεωφορείων και στους δρόμους αποδέκτης δεν μπορεί να είναι μόνο ο υποψιασμένος αλλά και ο ανυποψίαστος θεατής. Άλλωστε, για ποιον άλλο λόγο χρησιμοποιείτε το αρχικό γράμμα του τίτλου της όπερας, παρά για να αναγνωρίζεται και να καταγράφεται ο τίτλος...
Αυτό είναι η ιδέα της φετινής χρονιάς. Όταν συνεργάστηκα πρώτη φορά με τη Λυρική, το 2007, είχαμε χρησιμοποιήσει πρόσωπα. Ήταν δώδεκα παραστάσεις και αντίστοιχα δώδεκα πρόσωπα. Παίζω κάθε φορά με μία συγκεκριμένη ιδέα. Φέτος αποφάσισα να ξεφύγω από αυτό που έκανα παλιότερα, την εικονογράφηση δηλαδή, και να πάω περισσότερο προς τη γραφιστική. Βλέπω τη δουλειά μου περισσότερο ως σήματα-σύμβολα.
Έτσι εντυπώνεται περισσότερο στον κόσμο; Ας πούμε, το «π» για τον «Πρίγκιπα που λερώνει».
Ναι, όπως το «σ» για τη«Σταχτοπούτα» και το «R» για τον «Ριγολέττο».
Η αφίσα της «Σταχτοπούτας» σου γραπώνει το βλέμμα και το αιχμαλωτίζει αμέσως. Πρόκειται, βέβαια, και για ένα οικουμενικό παραμύθι και το ρολόι είναι ταυτισμένο με αυτό.
Εμένα με ενδιαφέρει οι πιο πιστοί μας οπαδοί να γίνουν ακόμα πιο πιστοί. Και αυτοί που είναι μεταξύ άλλου οργανισμού (Μέγαρο και λοιποί) και της Λυρικής να έρθουν πιο κοντά μας ή να μας ξαναεπισκεφτούν. Όταν πρωτοπήγα, η εικόνα της Λυρικής ήταν σχεδόν αρνητική και στο ευρύ κοινό αλλά ιδίως στους νέους που θέλαμε να προσεγγίσουμε. Αυτό έχει αλλάξει και θέλω να πιστεύω ότι συμβάλαμε κι εμείς. Μάλιστα, έγραψε κάποιος, αναφερόμενος στα σχέδιά μας, ότι αυτό δεν είναι όπερα αλλά Πόπερα.
Ποια θεωρείτε πιο πετυχημένη από τις καμπάνιες σας στη Λυρική;
Το 2007 που ξεκινήσαμε συνέβη κάτι τελείως ανατρεπτικό: για πρώτη φορά ένας τέτοιος φορέας στην Ελλάδα αποκτούσε branding. Μετά ακολούθησαν το Εθνικό Θέατρο, το Μέγαρο, η Στέγη σήμερα – όλα εξαιρετικές δουλειές. Αυτό το θεωρώ μεγάλη μας επιτυχία, το γεγονός, δηλαδή, ότι δώσαμε μια κατεύθυνση στον τρόπο που πρέπει να γίνεται η δουλειά. Στην αρχή είχαμε αντιδράσεις γιατί το κοινό της Λυρικής είναι μεγάλοι άνθρωποι και σε πολλούς δεν άρεσε.
Το πιο αρνητικό που ακούσατε;
Τι δουλειά έχει το κόμικ στην όπερα; Ότι, δηλαδή, ήταν ποπ.
Βέβαια, το στυλ αυτό συνέβαλε στην ανανέωση της Λυρικής γενικότερα...
Ακριβώς. Μάλιστα, το '07, όταν ξεκίνησα τη συνεργασία μου με τη Λυρική, μόλις είχε φύγει ο Λαζαρίδης και για περίπου δύο χρόνια συνεχιζόταν το δικό του ρεπερτόριο, το οποίο είχε πολλά περίεργα έργα και περίεργες σκηνοθεσίες που κολλούσαν πάρα πολύ με τη δική μου, περίεργη αισθητική. Κι ενώ στην αρχή έκανα προσπάθεια να τους πείσω γι' αυτό που πρότεινα –αν και υπήρξε ένας άνθρωπος, που εξακολουθεί να βρίσκεται στη Λυρική, ο οποίος κατάλαβε το πνεύμα μου από την πρώτη στιγμή–, τώρα πια είναι σχετικά ευκολότερο να δεχτούν ό,τι τους προτείνω. Πλέον καταλαβαίνουν τη λογική και το έχουν πάρει απόφαση. Εξάλλου, ο στόχος είναι να προσεγγίσουμε όσο γίνεται περισσότερο νέους, γιατί είναι πραγματικά εξαιρετικό είδος η όπερα κι ας φαίνεται λίγο περίεργο. Είναι τόσο παραμυθένιο και τόσο μαγικό που αξίζει να το μάθουν.
Η λογική αυτή, πάντως, είναι πλήρως αποδεκτή στις όπερες της Ευρώπης.
Εγώ είχα για πρότυπο την Όπερα του Μονάχου, που για μια δεκαετία ακολουθούσε ανάλογη καμπάνια. Ο γραφίστας τους κάνει εξαιρετικές δουλειές και με αυτόν το γνώμονα ξεκίνησα να κάνω τις αφίσες της Λυρικής.
Θα κάνατε μία αφίσα ιδιαίτερα τολμηρή που ίσως θα προκαλούσε;
Όχι, δεν με ενδιαφέρει να προκαλέσω. Με ενδιαφέρει η ουσία του πράγματος.
Γιατί δεν χρησιμοποιείτε φωτογραφία;
Δεν θα είχα πρόβλημα, αν είχα το σωστό υλικό. Αυτό που κάνει η Στέγη φέτος είναι εξαιρετικό. Υπάρχουν δείγματα φωτογραφιών με τα οποία μπορείς να κάνεις αριστουργήματα.
Τελικά, φτάνει το μήνυμα στο ανυποψίαστο κοινό;
Νομίζω ότι επειδή ακριβώς οι αφίσες μου δεν είναι άψυχο design και καθεμιά κάπου παραπέμπει, στο τέλος κάτι μένει.
=====
σχόλια